Πεθαίνοντας στην Τζακάρτα

Έλα σου λέω να φύγουμε, έλα να πάμε κάπου αλλού, έλα να πάμε στην Τζακάρτα, έλα να τελειώσουμε εκεί, όλα κάποτε και κάπου θα τελειώσουν, γιατί όχι λοιπόν και στην Τζακάρτα, γιατί να μην είναι η Τζακάρτα ο ιδανικός προορισμός μας, είτε για μπίζνες νόμιμες είτε για τουρισμό είτε για ξέπλυμα είτε για σεξοτουρισμό, τι σημασία έχει άραγε, τίποτα δεν έχει πια τόσο σημασία, σημασία είχε η ισχυρή Ελλάδα, η Ελλάδα των χρόνων της ανάπτυξης, τι σημασία να έχει λοιπόν πώς ακριβώς τελειώνει κανείς σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, το γαϊτανάκι των αυτοκτονιών δεν ξεκίνησε άλλωστε από τον Χριστούλα, από τον Τσαλικίδη ξεκίνησε, παίζει πολλή κατάθλιψη εκεί έξω, πάρα πολλή κατάθλιψη, πόσο ισχυρός πρέπει να είσαι για να μείνεις στη ζωή, πόσο ισχυρός για να αντέξεις το γκρίζο της Αθήνας, για να αντέξεις μια πόλη γεμάτη Φωτόπουλους, να 'τη κι η λίστα του Φωτόπουλου, άλλη μια λίστα με την βαριά πατημασιά του Βαγγέλη Βενιζέλου πάνω της, βγαίνουν στις ειδήσεις του Σκάι απόψε και λένε ναι, πράγματι, φυσικά και πολλές μεγάλες επιχειρήσεις δεν πλήρωσαν ολόκληρο το χαράτσι (αλλά με μια ψιλοεκπτωσούλα 30 έως 60 %) γιατί θα τις τσάκιζε, οι μεγάλες επιχειρήσεις «που παράγουν, που είναι στην αγορά, που πωλούν τα προϊόντα τους, που παρέχουν υπηρεσίες» (σε αντιδιαστολή προφανώς με τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τους δημοσίους υπαλλήλους και το κάθε ανθρώπινο σκουπίδι που τίποτα από τα παραπάνω δεν κάνει), γιατί εκπλήσσεσαι, πού είναι το περίεργο, πουθενά δεν είναι το περίεργο, δεν υπάρχει τίποτα το περίεργο σε αυτή τη χώρα, δεν πληρώνω - δεν πληρώνω, αλλά άλλο να μην πληρώνεις ως άτομο και άλλο ως μεγάλη επιχείρηση, τι άλλο προσπαθεί να κάνει το έρημο το μνημόνιο πάρα να αλλάξει οριστικά το υπόδειγμα και το πρότυπο που είχαμε στο μεταπολιτευτιστάν, η μεγάλη επιχείρηση είναι το μόνο που έμεινε όρθιο στην τελευταία σοβιετία της Ευρώπης, είναι αυτό που πολέμησαν και πολεμούν με λύσσα οι κρατικοδίαιτοι, είναι το μόνο που μπορεί να μας βγάλει από το τέλμα επενδύοντας (έστω σε ειδικές οικονομικές ζώνες), όλα τα υπόλοιπα είναι φενάκες και χρεοκοπίες, γι΄αυτό αν υπάρχει μισή ελπίδα να σωθούμε είναι να επενδύσουμε κατ' εξοχήν στο δόγμα της μηδενικής ανοχής, βάσει του οποίου προφανώς μπαγλάρωσαν όχι μόνον το Φωτόπουλο που έκανε κατάληψη στα μηχανογραφικά, αλλά και εργαζόμενους στο Δρομοκαϊτειο που έκαναν μια συμβολική διαμαρτυρία βάζοντας τουβλάκια μπροστά στην είσοδο, απαγγέλλοντάς τους κατηγορία «παράνομων οικοδομικών εργασιών», με μπόνους έναν κρανοφόρο μπάτσο να κλωτσάει μπροστά στην οθόνη τα τουβλάκια, όπως οι χρυσαυγίτες τους πάγκους στη Ραφήνα, άλλωστε το πιθανότερο είναι όταν βγάζει τη μια στολή να φοράει την άλλη, άλλωστε για αυτό δεν κάνει συγκέντρωση αύριο η Χρυσή Αυγή, θα είναι απασχολημένα τα περισσότερα μέλη της με το να ψεκάζουν τον κόσμο χημικά και να τον χτυπάνε με ανάποδα γκλομπ, εκείνο όμως που βρήκε το Protagon να ειρωνευθεί δεν ήταν η κατηγορία περί παράνομων οικοδομικών εργασιών, αλλά το εξής «Δηλαδή καταγγέλλεις το ΔΝΤ, την Ε.Ε και τον καπιταλισμό, χτίζοντας ντουβάρι στο Δρομοκαϊτειο;», μπράβο, μπράβο, μπράβο, ο καθένας με αυτούς που ετάχθη, και ξέρω ότι αυτό μπορείς να μου το πεις τώρα και σε μένα για τον Φωτόπουλο, και ξέρω ότι θα μου το πεις αύριο αν τυχόν και γίνει πάλι καμιά πράξη βίας (πλην της κρατικής εννοείται, που ως μονοπωλιακή είναι ακαταδίκαστη, αφού ό,τι προέρχεται από μονοπώλια δεν το καταδικάζουμε, αφού το μονοπώλιο είναι Δύναμη, είναι Ισχύς, είναι τελικά λεφτά στην τσέπη μας κι ασφάλεια στα μυαλά μας), αν τυχόν και γίνει πάλι καμιά πράξη βίας είναι ήδη μισογραμμένα τα εντιτόριαλ, ότι νά, δεν αντέξαμε, χύσαμε την καρδάρα με το γάλα την τελευταία στιγμή, τώρα πάνω που πηγαίναν να μας σώσουν εμείς δείξαμε πως δεν την θέλουμε την Ευρώπη, πως δεν την αγαπάμε αυτήν την ήπειρο, αυτήν την κουλτούρα, πως εμείς μόνο να καταστρέφουμε και να σπάμε ξέρουμε, πως εμείς δεν αγαπάμε την πόλη μας, πως εμείς δεν ξέρουμε σαν τους άλλους λαούς να συγκεντρωνόμαστε ησύχως, πρέπει να σπάμε μάρμαρα, πρέπει να καταστρέφουμε την πόλη του δημάρχου Καμίνη, πρέπει να χαλάμε την υπεύθυνη μανέστρα του συντρόφου Κουβέλη, πρέπει να αντιδράμε ανορθολογικά, αδιαφώτιστα, απόλυτα, υποκινούμενοι από τα μεγάλα λόμπι της δραχμής, την ώρα που ακαταπόνητοι Στουρνάρες δεν θα σταματήσουν να δίνουν και να δίνουν και να δίνουν, μέχρι κάποια στιγμή -πριν ή μετά τις Αμερικάνικες εκλογές, θα δούνε- να λυγίσουν κι οι δανειστές και να πουν εντάξει, πάσο, ο χρόνος μας τελείωσε, η παράσταση μπορεί να ολοκληρωθεί, ο Φώτης μας κούρασε όσο κανείς αλλά τελικά συμβιβάστηκε εντίμως, ο Βαγγέλης Βενιζέλος είναι πενήντα λίστες χωμένος στο χώμα, ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς χειρίζεται το θέμα προσωπικά και δεν θα αφήσει τη χώρα να γίνει ξέφραγο αμπέλι, δεν θα αφήσει τους θεσμούς να ευτελίζονται, έχει στο κοινοβούλιο Πρόεδρο με πριαπισμό και το γλυκότερο τσουτσούνι των δέκα θαλασσών και των τριάντα ηπείρων, αν του τσολιά είναι απλά βαριά, του Πρόεδρου της Ελληνικής Βουλής είναι η βαρύτερη, ο Πρόεδρος της Ελληνικής Βουλής είναι ο πρόεδρος των Ελλήνων ψωλαράδων, ενώ αναφορικά με το δικαίωμα των ελεύθερων συναθροίσεων είναι κι αυτό πολύ καλά στην υγεία του, όλα βαίνουν κατ' ευχήν, κλείστε την πόλη, κλείστε το μετρό, κλείστε μας στα σπίτια μας, κλείστε μας τα στόματα, ή μάλλον αφήστε τα ανοιχτά, δεν λέμε τίποτα που να μην ξεφεύγει προς την ασυναρτησία, δεν λέμε τίποτα που να μπορεί να αρθρωθεί σε δέκα κατανοητά από τους πολλούς επιχειρήματα, δεν λέμε τίποτα που υπό μια πολύ πιο εύληπτη αφήγηση να μην μπορεί να γίνει η κεντρική ιδέα του «ε ρε Χρυσή Αυγή που σας χρειάζεται».
Μόνο που την Χρυσή Αυγή την έχουμε ήδη. Και σήμερα θα ψεκάζει, θα βαράει, θα κάνει προσαγωγές, συλλήψεις και θα συνεχίσει να βαράει και στη ΓΑΔΑ.