Old Ollebo, M.P.

 

Aπόγευμα Παρασκευής, με τον ήλιο ακόμη ψηλά, στο φανάρι Πανεπιστημίου και Πατησίων:

«Συγκνώμη, η Ομόνοια εδώ είναι;».

«Ναι».

Αμήχανη - αγωνιώδης παύση δύο δευτερολέπτων: «Και οι πουτάνες που είναι τότε;». 

Σαστισμένη - έκπληκτη παύση ενός δευτερολέπτου: «Προς τα εκεί».                                           

Αυτή η πόλη σου επιφυλάσσει διαρκώς απροσδόκητους ρόλους: Παρασκευή απόγευμα υποδύομαι τον Ξένιο Καϊτέλ.                                                   

 

Μεσημεράκι Σαββάτου σε παράσταση κουκλοθέατρου. Μητέρα φωνάζει το παιδί της: «Μιχάηλ Άγγελε! Μιχαήλ Άγγελε!». Σκέφτομαι με δέος και συγκίνηση τη στιγμή που συνειδητοποίησαν με δέος και συγκίνηση, ότι τον πατέρα του τον λένε Μιχάλη και τον δικό της Άγγελο, ή το αντίστροφο. Το δέος και η συγκίνηση να μην λένε τους παππούδες του έτσι, είναι ένα δέος και μια συγκίνηση που ξεπερνούν ακόμα και μένα.

 

Η παράσταση ήταν σε βιβλιοπωλείο. Ξεφυλλίζοντας εκεί τον «Οδυσσέα», ξαναπάω αμέσως στο αγαπημένο μου κεφάλαιο (που σημαίνει το μόνο που κατάφερα ποτέ να διαβάσω). Αντιγράφω:

«Ποιούς αναγραμματισμούς είχε κάμει στ΄όνομά του κατά τη νεότητά του:

Λεοπόλντ Μπλουμ

Ελλπόντμπομουλ

Μολλντόπελλυμπ

Μπολλόπεντουμ 

Όλντ Ολέμπο Μ.Π.». 

Kλείνουμε το αποψινό μας πρόγραμμα με λίγο Μπιθικώτση. Είναι μια σκηνή στον «Δεκαπενταύγουστο» του Γιάνναρη, που η οικογένεια ταξιδεύοντας με το αυτοκίνητο τραγουδάει «το μεσημέρι καίει το μέτωπό σου». Και ο ήλιος είναι σαν να βγαίνει απ' την οθόνη, καίγοντας και το μέτωπο των θεατών για λίγο, καθώς φορτώνει τη σκηνή στην μνήμη τους.