Ξεπαραλύοντας

Αντιγράφω αποσπάσματα από το ξεχωριστό αυτό ποστ του Βυτίου: 

«Δεν ήμουν φτιαγμένος για αυτό, θα πεις.

Δεν ήμουν φτιαγμένος να έρθω εδώ, να περπατήσω αυτούς τους δρόμους, να κοιτάξω αυτά τα πρόσωπα, να ζήσω αυτές τις μέρες.

Ήμουν φτιαγμένος να γνωρίσω τη δυστυχία του κόσμου ως μυθιστόρημα, κακιά ανάμνηση, μελαγχολική ταινία και δυσπρόφερτο πετίσιον.

Δεν ήμαστε φτιαγμένοι για να βαδίζουμε ατρόμητοι καταπάνω σε όλα τα ζόρια – λογαριασμοί, απολύσεις, ερημιές, μπάτσοι, φασίστες, βιβλιάρια υγείας. Εμείς υπολογίζαμε ότι θα κλαίγαμε μόνο από έρωτα και εθιμοτυπικά, σε μεγάλες αθλητικές νίκες και επετείους. Άντε πότε πότε κι ένας θάνατος. Εμείς υπολογίζαμε ότι θα διαβάζαμε τους θεωρητικούς για λόγους κουλτούρας και ότι θα τα βάζαμε με την υπερκατανάλωση, την αλλοτρίωση και άλλες έννοιες απ’ τις εκθέσεις ιδεών.

 Δεν περιμέναμε ότι η ζωή θα μας ζητήσει το λόγο».

Και όσο αυθεντική αποτύπωση και υποδειγματική συμπύκνωση μιας γενιάς (ή και περισσοτέρων) το βρίσκω, άλλο τόσο αναρωτιέμαι για το αν η τελευταία του παράγραφος («Θα γυρίσεις με ένα θυμό, όλο χαμόγελο, και το τσιγάρο στο στόμα και θα μου πεις, μη φοβάσαι ρε. Από δω και πέρα, δεν είμαστε φτιαγμένοι για να μας παγώνει ο φόβος. Από δω και πέρα είμαστε φτιαγμένοι για να ζήσουμε») βγήκε εξίσου αβίαστα, ή μήπως υπαγορεύτηκε βεβιασμένα από την ανάγκη να μην μας πάρει τελείως από κάτω, από την υποχρέωση να πούμε κάτι εμψυχωτικό, από τον φόβο της παραδοχής της παράδοσης. Δεν θέλω να πω πως η παράδοση θα είναι οριστική και αμετάκλητη. Θέλω ίσως να πω ότι μάλλον βρισκόμαστε ακόμα (αλλά όχι και για πολύ ακόμα) στο στάδιο του «Δεν ήμουν», στο στάδιο που χωνεύουμε το σοκ του τέλους του προηγούμενου κόσμου, παρά στο στάδιο που τον έχουμε αφήσει οριστικά πίσω μας και είμαστε έτοιμοι να πέσουμε γεμάτοι απελπισία κι ελπίδα μαζί στη διαμόρφωση του καινούριου. Με αποτέλεσμα ο καινούριος να διαμορφώνεται ακόμα (αλλά όχι και για πολύ ακόμα) λίγο πολύ ερήμην μας. 

Λίγο πολύ, αλλά όχι εντελώς. Άκουγα το απόγευμα στο ραδιόφωνο την εκπομπή του Βασίλη Κουφόπουλου στον Σκάι. Ήταν στο Πέραμα με τους Γιατρούς του Κόσμου και τον τύπο από τους Αctive Member. Μισό να δω αν υπάρχει λινκ. Υπάρχει. Πιθανόν να διαρκεί για μια μέρα (μέχρι την επόμενη εκπομπή), αλλά μπας και διαβάζει κανείς ποστ μετά την πρώτη του μέρα; Αξίζει να πατήσει κανείς το λινκ και να ακούσει όσα λένε οι άνθρωποι αυτοί (στην έμπρακτη αλληλεγγύη που επιδεικνύουν οργανώσεις σαν τη δική τους, αλλά και άλλα πολύ πιο αυτοσχέδια σχήματα που ξεπηδούν μέσα από την κοινωνία, αναφέρεται άλλωστε το «όχι εντελώς» που είπα παραπάνω), ωστόσο θα ήθελα να σταθώ σε κάτι άλλο: μου φαίνεται τελικά πιο αξιοθαύμαστο ότι ο Κουφόπουλος επιμένει και κάνει τις εκπομπές που κάνει από τη συγκεκριμένη συχνότητα, όπως μου φαίνεται αξιοθαύμαστο ότι στο συμψηφιστικό δρόμο ναζιστών και περιβαλλοντικών διαδηλωτών που έχει πάρει η Καθημερινή, ο Παντελής Μπουκάλας γράφει άρθρα σαν  το χθεσινό και το σημερινό. Άρθρα αυτονόητα ίσως. Αλλά είμαστε στην εποχή που είναι αξιοθαύμαστο να τολμάς να συνεχίζεις να λες το αυτονόητο.

Κλείνω με δυο λινκ. Μια αίτηση για τη Χρυσή Αυγή (κι όποιος εκφράζεται από όσα λέει, ας την υπογράψει) και μια (οκ, όχι πολιτική κίνηση με τη στενή έννοια του όρου, αλλά με την ευρεία ναι) δήλωση για δωρεά οργάνων (όπου όποιος θέλει να γίνει δωρητής, ας την κάνει).

Πάσχει από συνεκτική ιδέα το ποστ, θα πεις. Ίσως. Αλλά ίσως και προσπαθεί να αναιρέσει εν μέρει την ένσταση που διατύπωσα για την κατακλείδα του ποστ του Βυτίου. Μολονότι δηλαδή εξακολουθώ να κατοικώ στο πένθος του «Δεν ήμουν» και μολονότι δεν είμαι έτοιμος να κάνω τα πρώτα βήματα στην μάχη για το νέο κόσμο, κουνάω τουλάχιστον τα δάκτυλα των χεριών και των ποδιών για να δω αν κουνιούνται. Κουνιούνται. Δεν παύω να είμαι ακινητοποιημένος θα πεις. Ναι, έχεις δίκιο. Αλλά κουνιούνται.