Η γιορτή

Ήμασταν λέει όλοι μαζί. Γιορτάζαμε. Τι; Ίσως το ότι ήμασταν όλοι μαζί. Πάντως γιορτάζαμε. Πίναμε, τρώγαμε, χορεύαμε, γελούσαμε. Σκιά δεν υπήρχε. Όλα είχαν οριστικά διευθετηθεί. Υπέρ της στιγμής. Κι η στιγμή κρατούσε. Υπήρχε κανείς εκτός της γιορτής; Όχι. Ήμασταν όλοι μαζί. Πάνω σε ένα τραγούδι κάποιος φώναξε. «Να το επαναλάβουμε, ρε παιδιά». Με καλή πρόθεση το είπε. Αλλά δεν του έκοβε πολύ. Αν το επαναλαμβάναμε, θα σήμαινε κι ότι στο μεταξύ το είχαμε διακόψει. Και αν το διακόπταμε, θα επιστρέφαμε άραγε που; Αφού εδώ ήμασταν όλοι μαζί. Και γιορτάζαμε. Και σκιά δεν υπήρχε. Η μουσική δυνάμωσε μπας και πνίξει τη φωνή του. Αλλά πως να μην ακούσεις κάτι που έχει ήδη ακουστεί; Πώς να αναιρέσεις κάτι που έχει ήδη ειπωθεί; Έτσι πέσαμε και τον φάγαμε. Κυριολεκτικά. Δεν υπήρχε άλλη λύση. Αν μη τι άλλο η φωνή του δεν θα ακουγόταν ποτέ ξανά. Θα έμενε βέβαια η ανάμνησή της. Αλλά οι αναμνήσεις κάποτε ξεθωριάζουν. Αν κρατούσαμε αρκετά, αν φαινόμαστε αρκετά γενναίοι, θα αντέχαμε. Και εμείς και η γιορτή. Γιατί άξιζε τον κόπο να συνεχιστεί. Αφού ήμασταν όλοι μαζί. Εκτός -πια- από εκείνον. Συνεχίσαμε να γιορτάζουμε ως κανίβαλοι. Πίναμε, τρώγαμε, χορεύαμε, γελούσαμε. Σκιά δεν υπήρχε. Όλα είχαν οριστικά διευθετηθεί. Υπέρ της στιγμής. Και η στιγμή κρατούσε. Κοιμόμασταν με δόσεις, ξυπνούσαμε με δόσεις, τα χρόνια περνούσαν. Η φωνή του ξεχάστηκε. Μαζί της και η δυνατότητα της διακοπής. Ίσως για αυτό θέριευε και το κέφι. Ήμασταν όλοι πολύ χαρούμενοι. Τη χρειαζόμασταν αυτή τη γιορτή για να ξεφύγουμε για λίγο από τα προβλήματά μας. Βασικά έτσι την είχαμε ξεκινήσει. Αποφασίζοντας πως από τα προβλήματα προτιμότερη η γιορτή. Πως από το να είμαστε χώρια προτιμότερο να ήμασταν όλοι μαζί. Και λέγοντας όλοι, είναι σκόπιμο να πούμε ότι διαρκώς γινόμαστε και περισσότεροι. Γεννοβολούσαμε βλέπεις όλα αυτά τα χρόνια. Η ζωή πάντα συνεχίζεται. Πόσο μάλλον μέσα στη γιορτή. Όσοι πάλι πέθαιναν δεν την εγκατέλειπαν. Γιατί αν δεν έγινα αντιληπτός ήμασταν όλοι μαζί. Ζωντανοί και νεκροί. Ακόμα αγέννητοι, αλλά και άνθρωποι που δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να γεννηθούν. Και γιορτάζαμε. Στο παρόν, το παρελθόν και το μέλλον. Που ήταν όλα μαζί. Με ένα τρόπο που ίσως δεν έβγαζε πάντα νόημα, αλλά το νόημα το βασικό ήταν η ίδια η γιορτή. Που συνεχιζόταν και συνεχιζόταν και δεν έλεγε να τελειώσει. Γιατί αν έλεγε να τελειώσει θα πέφταμε να τη φάμε. Δεν θα υπήρχε άλλη λύση. Κι έτσι γιορτάζαμε. Κι ήταν όλα όμορφα. Και σκιά δεν υπήρχε. Και καθώς τρώγαμε, πίναμε, χορεύαμε, γελούσαμε και κάναμε έρωτα όλοι μαζί, δεν καταλαβαίναμε τι ήταν αυτό που κάποτε μας χώριζε. Δεν καταλαβαίναμε πώς ήταν δυνατόν να μην ήμασταν πάντοτε έτσι. Απ' την αρχή. Μυστήριο μεγάλο μας φαινόταν. Αλλά και πόσο να μας απασχολήσει; Μη νομίζεις. Φευγαλέα σκέψη κατάπληξης ήταν. Αφού το μυαλό μας ήταν στη γιορτή. Μια γιορτή στην οποία είσαι κι εσύ καλεσμένος. Τι; Θες, δεν θες; Μα δεν γίνεται να μη θες. Γιατί να μη θες; Θα γιορτάζουν όλοι κι εσύ θα είσαι αλλού; Βλακώδες. Έλα. Έλα λοιπόν. Μπες στη γιορτή μας. Έχουμε χώρο. Έχουμε χρόνο. Τα έχουμε ενώσει. Έχουμε ενωθεί. Αρνηθήκαμε τη σκλαβιά του εγώ. Υπάρχουμε μόνο μέσα στην κοινή μας τη γιορτή. Ως τμήματά της ισομερή, ως μέτοχοί της ισοβαρείς. Κι αν θες να ξέρεις, αυτό (το εγώ) ήταν κι η πηγή όλων μας των σκιών. Τότε που τις είχαμε δηλαδή, τότε που δεν γιορτάζαμε. Τότε που επιμέναμε να μην είμαστε όλοι μαζί. Μα πώς μπορούσαμε; Μα τι αυτοκαταστροφή. Μα από τι λούκι είχαμε περάσει ως είδος. Πόσο προτιμότερα είναι τώρα. Τι εμπειρία θεϊκή, ναι θεϊκή, είναι αυτή η γιορτή. Δεν θα τελειώσει ποτέ. Είναι το ποτέ που έχει τελειώσει. Θα δεις. Καλωσόρισες.