Όχι, αγάπη μου

Αν έχει αξία αυτό το βίντεο (που το αλίευσα από τη Jacquou Utopie), αυτή δε συνίσταται τόσο στο προβοκάρισμα που επιχειρεί ο καλεσμένος, όσο στον τρόπο αντίδρασης στο προβοκάρισμά του: η ολοκληρωτική αμηχανία, το πλήρες ξεκούρδισμα, το στιγμιαίο σπάσιμο του μάτριξ. Ο λάιφ στάιλ κόσμος μπορεί να υφίσταται μόνο εφόσον είναι ενεργοποιημένος στο φουλ ο μηχανισμός της απώθησης. Δεν υπάρχει κόσμος και πραγματικότητα έξω από τη δική του. Αν τυχόν υπάρξει, θα υπάρξει μόνο με τους όρους του, με τους όρους που θα δείξουν φιλανθρωπικά γκαλά γεμάτα σελέμπριτις. Έτσι, τη στιγμή που με την αναφορά μιας απεργίας ο ιός του έξω κόσμου εισβάλλει απροσδόκητα στην ατμόσφαιρα, λιώνουν βίαια τα συστατικά που τη συγκροτούσαν. Το ειρωνικό στην όλη υπόθεση είναι πως αυτού του είδους οι τηλεορασάνθρωποι ένα χάρισμα υποτίθεται πως έχουν, ότι είναι διαρκώς ετοιμόλογοι και ικανοί να γεμίσουν κάθε δευτερόλεπτο τηλεοπτικού αέρα με την προσωπικότητά τους. Αρκεί να λένε μπούρδες, αρκεί να πρόκειται για θέματα που άπτονται της καλής χαράς. Η παγωμάρα που προκύπτει στο στούντιο είναι βαθιά πολιτική, γιατί πρόκειται για έναν κόσμο που δεν θέλει να ακούει και δεν θέλει να ξέρει για δυσάρεστα πράγματα (εκτός και πάλι αν τα προσεγγίζει με τους δικούς του όρους, με τους μελό όρους της Βίκυς Χατζηβασιλείου που αποτελεί την αντίστροφη όψη του ίδιου νομίσματος). Πρόκειται για έναν κόσμο τόσο εντελώς απολιτίκ, που θα μπορούσε να συνεχίσει να λειτουργεί χωρίς την παραμικρή ρωγμή, ακόμη και αν στην πόλη έπεφτε λιμός, ακόμη και αν δίπλα στο στούντιο είχε εγκατασταθεί στρατόπεδο συγκέντρωσης με θαλάμους αερίων. Απώθηση. «Όχι, αγάπη μου. Έλα δω, έλα δω, έλα δω. Άκουσε με. Από τους τηλεοπτικούς ρόλους που έχεις ερμηνεύσει στην καριέρα σου ποιόν αγαπάς περισσότερο;». Εδώ έλα. Κι αν δεν έρχεσαι εσύ, θα έρθει η ψυχολόγος. «Μετά την απιστία, τι;».

---

Και καλά η Ναταλία. Μπας κι έχω αναφερθεί εγώ τόσες μέρες στο θέμα της απεργίας της Χαλυβουργικής που λέγεται Χαλυβουργία; Πόσο διαφορετικός είναι ο δικός μου ο κόσμος, πώς λειτουργούν οι δικοί μου μηχανισμοί άμυνας, τι εγώ απωθώ; Μήπως τελικά ο κόσμος μου είναι μόνο αισθητικά και όχι πολιτικά διαφορετικός από αυτόν της Ναταλίας; Μήπως ξερνάω μεν πάγια με τον κόσμο της, αλλά συνολικά και από πλευράς αντικειμενικών συνθηκών βρίσκομαι πιο κοντά σε αυτόν, από ό,τι σε έναν κόσμο όπου στη μηχανή χύτευσης η θερμοκρασία περιβάλλοντος ξεπερνά τους 110 βαθμούς Κελσίου το καλοκαίρι και 30-40 το χειμώνα; Μήπως δυο τρεις γενιές ανθρώπων που αντί για εργοστάσια και χωράφια δούλευαν σε υπηρεσίες και γραφεία έχτισαν το δικό τους μάτριξ, απωθώντας την ύπαρξη ενός κόσμου ταξικών διαφορών;

---

Επιστρέφοντας σε ένα κόσμο στον οποίο βολεύομαι καλύτερα και δεν μου προξενεί αμηχανία, ας κλείσω με ένα βίντεο που επίσης εισάγει απότομα τον πραγματικό κόσμο μέσα στον μη πραγματικό. Ξέρεις ότι η εποχή είναι περίεργη και πως το σύστημα το έχει εντελώς μα εντελώς παρακάνει στο θέμα του τρόπου κατανομής του πλούτου και γενικότερα των κανόνων του καπιταλιστικού παιχνιδιού, όταν στο τέλος μιας εντελώς μα εντελώς μέινστριμ χολιγουντιανής κωμωδίας οι τίτλοι προσφέρουν αυτά τα εξόχως αποκαλυπτικά γραφήματα.