Τρίτη, Δεκεμβρίου 06, 2011

Όχι, αγάπη μου


Αν έχει αξία αυτό το βίντεο (που το αλίευσα από τη Jacquou Utopie), αυτή δε συνίσταται τόσο στο προβοκάρισμα που επιχειρεί ο καλεσμένος, όσο στον τρόπο αντίδρασης στο προβοκάρισμά του: η ολοκληρωτική αμηχανία, το πλήρες ξεκούρδισμα, το στιγμιαίο σπάσιμο του μάτριξ. Ο λάιφ στάιλ κόσμος μπορεί να υφίσταται μόνο εφόσον είναι ενεργοποιημένος στο φουλ ο μηχανισμός της απώθησης. Δεν υπάρχει κόσμος και πραγματικότητα έξω από τη δική του. Αν τυχόν υπάρξει, θα υπάρξει μόνο με τους όρους του, με τους όρους που θα δείξουν φιλανθρωπικά γκαλά γεμάτα σελέμπριτις. Έτσι, τη στιγμή που με την αναφορά μιας απεργίας ο ιός του έξω κόσμου εισβάλλει απροσδόκητα στην ατμόσφαιρα, λιώνουν βίαια τα συστατικά που τη συγκροτούσαν. Το ειρωνικό στην όλη υπόθεση είναι πως αυτού του είδους οι τηλεορασάνθρωποι ένα χάρισμα υποτίθεται πως έχουν, ότι είναι διαρκώς ετοιμόλογοι και ικανοί να γεμίσουν κάθε δευτερόλεπτο τηλεοπτικού αέρα με την προσωπικότητά τους. Αρκεί να λένε μπούρδες, αρκεί να πρόκειται για θέματα που άπτονται της καλής χαράς. Η παγωμάρα που προκύπτει στο στούντιο είναι βαθιά πολιτική, γιατί πρόκειται για έναν κόσμο που δεν θέλει να ακούει και δεν θέλει να ξέρει για δυσάρεστα πράγματα (εκτός και πάλι αν τα προσεγγίζει με τους δικούς του όρους, με τους μελό όρους της Βίκυς Χατζηβασιλείου που αποτελεί την αντίστροφη όψη του ίδιου νομίσματος). Πρόκειται για έναν κόσμο τόσο εντελώς απολιτίκ, που θα μπορούσε να συνεχίσει να λειτουργεί χωρίς την παραμικρή ρωγμή, ακόμη και αν στην πόλη έπεφτε λιμός, ακόμη και αν δίπλα στο στούντιο είχε εγκατασταθεί στρατόπεδο συγκέντρωσης με θαλάμους αερίων. Απώθηση. «Όχι, αγάπη μου. Έλα δω, έλα δω, έλα δω. Άκουσε με. Από τους τηλεοπτικούς ρόλους που έχεις ερμηνεύσει στην καριέρα σου ποιόν αγαπάς περισσότερο;». Εδώ έλα. Κι αν δεν έρχεσαι εσύ, θα έρθει η ψυχολόγος. «Μετά την απιστία, τι;».
---
Και καλά η Ναταλία. Μπας κι έχω αναφερθεί εγώ τόσες μέρες στο θέμα της απεργίας της Χαλυβουργικής που λέγεται Χαλυβουργία; Πόσο διαφορετικός είναι ο δικός μου ο κόσμος, πώς λειτουργούν οι δικοί μου μηχανισμοί άμυνας, τι εγώ απωθώ; Μήπως τελικά ο κόσμος μου είναι μόνο αισθητικά και όχι πολιτικά διαφορετικός από αυτόν της Ναταλίας; Μήπως ξερνάω μεν πάγια με τον κόσμο της, αλλά συνολικά και από πλευράς αντικειμενικών συνθηκών βρίσκομαι πιο κοντά σε αυτόν, από ό,τι σε έναν κόσμο όπου στη μηχανή χύτευσης η θερμοκρασία περιβάλλοντος ξεπερνά τους 110 βαθμούς Κελσίου το καλοκαίρι και 30-40 το χειμώνα; Μήπως δυο τρεις γενιές ανθρώπων που αντί για εργοστάσια και χωράφια δούλευαν σε υπηρεσίες και γραφεία έχτισαν το δικό τους μάτριξ, απωθώντας την ύπαρξη ενός κόσμου ταξικών διαφορών;
---
Επιστρέφοντας σε ένα κόσμο στον οποίο βολεύομαι καλύτερα και δεν μου προξενεί αμηχανία, ας κλείσω με ένα βίντεο που επίσης εισάγει απότομα τον πραγματικό κόσμο μέσα στον μη πραγματικό. Ξέρεις ότι η εποχή είναι περίεργη και πως το σύστημα το έχει εντελώς μα εντελώς παρακάνει στο θέμα του τρόπου κατανομής του πλούτου και γενικότερα των κανόνων του καπιταλιστικού παιχνιδιού, όταν στο τέλος μιας εντελώς μα εντελώς μέινστριμ χολιγουντιανής κωμωδίας οι τίτλοι προσφέρουν αυτά τα εξόχως αποκαλυπτικά γραφήματα.

25 Comments:

At 12/07/2011 12:32:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

αχ τι εχω πάθει, όλο λέω ότι θα διαβάσω και όλο σεργιανίζω στο διαδίκτυο...

 
At 12/07/2011 10:04:00 π.μ., Blogger pasaenas said...

Στην Ανατροπή να δεις ξεκούρδισμα που θα είχαμε. Φαντάσου κάποιος να αναφερόταν στην απεργία τη στιγμή που θα έπεφτε η κάρτα με την πρώτη ερώτηση της δημοσκόπησης και τι bullying θα έτρωγε. Κατά τα άλλα, μία δούκισσα έλεγε παλιά ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τα πράγματα που της είναι αδιάφορα. Πόσες φορές οι φίλοι μας δεν προλαβαίνουν ή και δε θέλουν να μας διαβάζουν; Ποιος μπορεί να τους θυμώσει που θέλουν να δουν Ράδιο Αρβύλα και να κοιμηθούν; Το προσπάθησα αλλά δεν μπορώ να τους αγαπάω λιγότερο, παρόλο που είναι σιχαμένοι μικροαστοί. Τις προάλλες που αλλάζαμε πραξικοπηματικά κυβέρνηση ένας φίλος με πήρε και μου είπε ότι είναι σημαντική μέρα σήμερα. Γιατί; Μα φυσικά επειδή περίμενε μήνυμα από τη Μαρία για να βγούνε. Του Αθανασίου του έτριψαν τη μούρη στα σκατά επειδή ήρθε να το παίξει έξυπνος και να αμφισβητήσει τη θετική ενέργεια του Θέμη. Αν τον αφορούσε πραγματικά θα είχε διβάσει ολόκληρο το άρθρο για τη Χαλυβουργική και δε θα ζητούσε πληροφορίες από την Παπαβασιλείου-ίσως τη μπέρδεψε με την ευαίσθητη Χατζηβασιλείου. Αν ήταν ειλικρινής, θα έγραφε κι εκείνος κάτι σα τη δική σου δεύτερη παράγραφο. Η ψυχολόγος ίσως μίλησε στη συνέχεια για την απιστία του ηθοποιού απέναντι στην εκπομπή Lifestyle που τον φιλοξενούσε. Κακά τα ψέματα, στους ναούς του καθενός, δε χωράνε άπιστοι. Μπες σε ένα μπλογκ κομμουνιστών και μίλα για τα γκουλάγκ να δεις τι θα πάθεις. Πες στους ψευτοαναρχικούς ότι κάθε δευτερόλεπτο στον καριόλη τον καπιταλισμό πεθαίνει ένας άνθρωπος από πείνα και ότι είναι μάλλον ανοησία στο σφαγείο μας να τα σπας στο όνομα του Αλέξη ή να ασχολείσαι με μπάτσους-Θα δεις πόσο θα σε αποθεώσουν. Πάρε στην εκπομπή του Τσουκαλά, βάζελε Oldboy, να δεις πώς θα σε υποδεχτούν. Τα παραδείγματα είναι άπειρα. Τη σιχαίνομαι τη Ναταλίτσα αλλά μακάρι να ήταν εκείνη το πρόβλημα. Εξάλλου η εκπομπή της αντιμετωπίζει δραστικά την πραγματικότητα, αγνοώντας τη. Πιο δραστικά από κάθε ενημερωτική εκπομπή της TV.

 
At 12/07/2011 10:07:00 π.μ., Blogger DaisyCrazy said...

αυτή η εκπομπή ακουγόταν πως θα είχε κοπεί για φέτος αλλά ω κακή μας τύχη δεν κόπηκε... δεν μπειράζει που θα πάει θα κοπεί του χρόνου.
δεν την αντέχω δεν την αντέχω!

υγ. άσχετο σχόλιο το ξέρω αλλά δεν άντεξα να μην το γράψω, αν θες μην το δημοσιεύσεις ;)

 
At 12/07/2011 11:45:00 π.μ., Blogger Σταυρούλα Σανίδα said...

Ο καθένας μας φτιάχνει το "μικρόσκοσμό" του. Το ερώτημα είναι κατά πόσο αυτός ο μικρόσκοσμος συνδέεται με το μικρόκοσμο των άλλων ή τον "μακρό-κοσμο"...

 
At 12/07/2011 10:08:00 μ.μ., Blogger apologia pro sua vita said...

Είναι τα θέματα που ανοίγεις πολλά ή εμένα μου φαίνεται;

Το ότι δεν ανήκουμε στην εργατική τάξη, αλλά σε μια γενιά που μορφώθηκε από την εργατική τάξη για να μπορεί να διεκδικήσει καλύτερες συνθήκες εργασίας και καλύτερες αμοιβές-όνειρο το οποίο δεν πραγματώθηκε σε πολλές περιπτώσεις- γιατί μας βάζει στην ίδια κατηγορία με την "Ναταλία" των πρωινάδικων;

Μπορεί η εξιδανικευμένη οικογένεια του εργάτη στη Χαλυβουργική να βλέπει Ναταλία και να είναι μες την καλή χαρά. Αυτό πού τοποθετεί την οικογένεια του εργάτη σε σχέση με μας; Αισθητικά, ηθικά κτλ.

Και η μεταξύ μας σχέση αν το παραπάνω είναι αληθές πώς διαμορφώνεται; Πού θα συναντηθούμε για να του πούμε να μην βλέπει Ναταλία;

Δεν ξέρω κι εγώ τις απαντήσεις σ' αυτά που σε ρωτώ. Αλλά πραγματικά αναρωτιέμαι.

 
At 12/07/2011 11:48:00 μ.μ., Anonymous Σωτήρης said...

Το ποστ το θεωρώ ίσως το σημαντικότερο που έχω διαβάσει σχετικά με την “κρίση” και τα ερωτήματα που βάζεις είναι βουτιά στην αλήθεια. Έτσι ακριβώς είναι τα πράγματα, όπως τα περιγράφεις, δυστυχώς.

 
At 12/08/2011 01:40:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

«Κακά τα ψέματα,στους ναούς του καθενός, δε χωράνε άπιστοι»
Πολύ ωραία φράση Pasaenas, αλλά συμφωνώ διαφωνώντας :) Συμφωνώ δηλαδή ότι πρόκειται για ναό που αρνείται την ύπαρξη πολιτικής πραγματικότητας, για έναν απολιτίκ ναό πάνω στους οποίους λατρευόταν τις τελευταίες 2 δεκαετίες η θρησκεία του «δεν ασχολούμαι με την πολιτική, δεν με αφορούν αυτά τα θέματα». Συμφωνώ επίσης στην αμφιβολία για τα κίνητρα του Αθανασίου, για αυτό και εστίασα στην αντίδραση των παρουσιαστών. Στο δικό μου το μυαλό, αν αυτού του είδους ο κόσμος (του λάιφ στάιλ) δεν αποτελούνταν από ζόμπι, η αντίδραση θα ήταν διαφορετική, δεν θα ήταν τόσο φρικαρισμένη. Διαφωνώ τέλος με όσα λες κλείνοντας το σχόλιό σου. Αγνοώντας την πραγματικότητα δεν κάνεις κάτι τίμιο. Κάνεις πιο τίμιο από προπαγανδιστικές ή πάντως μονόπλευρες ενημερωτικές εκπομπές; Ίσως. Αλλά ακόμα και για αυτό δεν είμαι σίγουρος.

 
At 12/08/2011 01:46:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Αpologia, πολύ ενδιαφέρον το σχόλιο σου. Μπορεί να τα μπέρδεψα όντως, αλλά ξεκίνησα να γράφω το ποστ λέγοντας πόσο πολιτικό θέμα είναι η αισθητική του λάιφστάιλ και στην πορεία αναρωτήθηκα μήπως η δική μου διαφορά με αυτόν τον κόσμο, όσο κι αν βαυκαλίζομαι πως είναι και πολιτική, είναι μόνο αισθητική. Είναι πράγματι αρκετά αντιφατικό. Όπως κι η ίδια η πραγματικότητα, όπως προκύπτει από
την πολύ ωραία παρατήρησή σου για την οικογένεια του εργάτη στη χαλυβουργία που ενδεχομένως παρακολουθεί χρόνια τη Ναταλία. Ή ενδεχομένως δεν είναι τόσο αντιφατικά τα πράγματα, αλλά τα μπερδεύω και δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω εγώ.

 
At 12/08/2011 04:05:00 π.μ., Blogger pasaenas said...

Σκοτώνω αυταπάτες τώρα τελευταία γι'αυτό ίσως σου φάνηκε υπερβολικός ο τελευταίος αφορισμός. Με βοηθούν άρθρα όπως αυτό των Νέων που ανέδειξες πιο κάτω. Κατάλαβες ωστόσο το πνεύμα του. Είμαι θυμωμένος και μιλάω απότομα για να μην ξεχνάω να σοκάρω τον εαυτό μου και να μου υπενθυμίζω την αδυναμία μου. Είναι ο κόσμος του κολλητού μου που περιμένει νέο από τη Μαρία ενώ του λένε ότι άλλαξε πρωθυπουργό. Είναι επίσης η ομηρία της επικαιρότητας που δεν αλλάζει ποτέ παρά μόνο προς το χειρότερο κι αυτό για να διασφαλίσει τα συμφέροντα των δανειστών και των τραπεζών. Είναι η ύπουλη ελπίδα που μας γεμίζουν τα κείμενά μας. Είναι το εγώ του καθενός που φαντάζει πια ο μόνος άλλος κόσμος που είναι εφικτός. Φοβάμαι δηλαδή ότι η κατάσταση που δημιουργείται στην απολιτίκ πολιτική και τον πληθυσμό-δυσκολεύομαι να πω κοινωνία- με έναν παράδοξο τρόπο μάλλον δικαιώνει το Lifestyle και τη Ναταλία. Αν εσείς μας λέει, οι ενημερωμένοι, οι ευαισθητοποιημένοι, οι δίκαιοι, απλώς ασχολείστε για να ασχολείστε, τι ακριβώς ζητάτε από μένα, τη στιχουργό των επιτυχιών; Την ιδια επιφανειακή αντιμετωπιση; Σίγουρα δεν μπορεί να την εμπνεύσει το υποτιθέμενο ενδιαφέρον του Αθανασίου. Εγώ τι απωθώ; Ευχαρίστως να σου πω. Την τεχνοκρατία μας. Το ότι απέκτησα τους τεχνοκράτες που μου αξίζουν. Ότι χθες ένας άστεγος πέθανε μέσα σε ένα ψυγείο-τι πιο φυσικό; Το ότι αν είχα καύσιμο καμία δύο αυταπάτες, σήμερα θα έπρεπε να είμαι ο Παναγούλης κι όχι εκείνος ο εγκεφαλικός τύπος που προσπαθεί να βάλει στο μυαλό των άλλων το εμείς και τη μη βία. Στο βίντεο δηλαδή το μόνο που διακρίνω με θλίψη και πόνο ψυχής γαπικό είναι ένα πεντακάθαρο γκολ της θετικής ενέργειας στην αντεπίθεση, μετά το δοκάρι του Αθανασίου. Η Ναταλία συνεχίζει στο Champions League, ο Αθανασίου στο Europa league.

 
At 12/08/2011 11:18:00 π.μ., Blogger Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. said...

----...αναρωτήθηκα μήπως η δική μου διαφορά με αυτόν τον κόσμο, όσο κι αν βαυκαλίζομαι πως είναι και πολιτική, είναι μόνο αισθητική.----

Αν και αυτός ο κόσμος των αηδιαστικών εκπομπών του τίποτα δεν είναι ούτε καν ο κόσμος του λάιφστάιλ, θα έλεγα πως η διαφορά με τον, επίσης αηδιαστικό, κόσμο του λάιφστάιλ είναι πολιτισμική.

 
At 12/08/2011 01:22:00 μ.μ., Blogger apologia pro sua vita said...

Είναι αντιφατική η πραγματικότητα. Τα δικά σου ερωτήματα είναι και δικά μου.
Η αισθητική πάντως είναι πολιτική. Ένα πρωτοποριακό καλλιτεχνικό κίνημα/φόρμα/μοντέλο ταράζει τα πολιτικά πράγματα (βλ. π.χ. Ρώσικη πρωτοπορία)και μπορεί να λογοκριθεί και να διωχθεί χωρίς να αντιτάσσεται εμφανώς στην καθεστηκύια τάξη. Γιατί;
Ίσως γιατί κάθε αισθητική επιλογή (στη ζωγραφική, στο θέατρο, στην αρχιτεκτονική, στην λογοτεχνία) πηγάζει από μία πολιτική επιλογή.
Τώρα, η οικογένεια του εργάτη στην Χαλυβουργία, στερείτε χρημάτων-μόρφωσης-καλλιέργειας, άρα οι αισθητικές και πολιτικές επιλογές της περιορίζονται στα προιόντα της τηλεόρασης. Τα οποία με τη σειρά τους έχει παράγει κάποιος που διαθέτει χρήματα-μόρφωση-καλλιέργεια και εν γνώση του επιλέγει να προσφέρει αυτές τις αισθητικές επιλογές, προκειμένου να πασάρει την δική του πολιτική.

Παραμιλάω. Θα σταματήσω εδώ. Ευχαριστώ για την τροφή.

 
At 12/08/2011 06:35:00 μ.μ., Anonymous Σωτήρης said...

Θέλω να σου εξηγήσω γιατί συμφωνώ απόλυτα με το ποστ και ως προς τη διάρθρωση του και κυρίως ως προς τα ερωτήματα που βάζει, τα οποία μου θύμισαν τη φράση “Ποιος , άραγε, μπορεί να είναι πιο αξιοκαταφρόνητος από εκείνον που αποστρέφεται την αυτογνωσία ;”με την οποία αρχίζει το βιβλίο “Πολιτισμός χωρίς συνείδηση” που είχες βάλει στο postroll.
Πρώτα όμως και για να είμαι έντιμος μαζί σου, αλλά και για να με καταλάβεις, πρέπει να σου εξηγήσω πως κατά την εκτίμηση μου έχουν διαμορφωθεί οι τάξεις και οι αντίστοιχες νοοτροπίες τους στην Ελλάδα τα τελευταία σαράντα χρόνια. Υπάρχουν τρείς τάξεις. Η πρώτη, η εργατική, είναι πολύ μικρή και αποτελείται μόνο από ανθρώπους που δούλεψαν ή θα δουλεύουν σε ιδιωτικά εργοστάσια όχι όμως περιστασιακά αλλά για σαράντα χρόνια, για όλη τους τη ζωή. Η δεύτερη τάξη, η τάξη “αχταρμάς” , είναι η μεγαλύτερη και σ’ αυτή ανήκουμε όλοι εμείς. Και η Τρίτη τάξη, οι Κάτοχοι, που επίσης είναι πολύ μικρή, αποτελείται από τους ανθρώπους που κρατούν στα χέρια τους το κεφάλαιο.
Οι δύο μικρές τάξεις έχουν ένα κοινό σημείο που τους οδηγεί σε βαθειά αυτογνωσία. Γνωρίζουν και οι δύο ότι “καλύτερη ζωή”- οικονομική και πνευματική- ,οι ίδιοι ,δεν μπορούν να έχουν. Οι εργάτες γιατί ότι “καλύτερο” οικονομικά απέκτησαν( σπουδές παιδιών ,ένα φθηνό αυτοκίνητο) το πήραν με ΔΙΠΛΟ μεροκάματο- αλλά αυτό δεν μπορούν να το κάνουν συνέχεια- και εδώ υπάρχει συνειδητή ταξική αντίθεση και οι Κάτοχοι γιατί την καλύτερη ζωή ήδη την κατέχουν. Την καλύτερη δε πνευματική ζωή οι εργάτες ούτε καν την σκέφτονται, γιατί απλά, δεν έχουν χρόνο. Γνωρίζουν πως ότι καλύτερο πνευματικά έχουν αποκτήσει , το έχουν εισπράξει μόνο από το Κράτος, γι’ αυτό και η σχέση τους με αυτό είναι σχέση σεβασμού.
Η μεσαία τάξη τώρα, η πολύ μεγάλη, στην οποία ανήκουμε όλοι εμείς, ο “αχταρμάς”, έχει ως κυρίαρχο στοιχείο της την ιδεολογία που απορρέει από τη φράση “σε μια γενιά από το χωριό στην Εκάλη” και ευθύνεται για την έλλειψη αστικής συνείδησης. Μα θα μου πεις γιατί είναι κακό να θέλουμε όλοι εμείς μια διαρκώς καλύτερη ζωή; Όχι δεν είναι καθόλου κακό αν αυτό γίνεται μέσα από μια έντιμη ηθικά, κοινωνικά, οικονομικά διαδικασία. Όταν όμως, εγώ, που έμαθα πέντε γράμματα με το ΔΙΠΛΟ μεροκάματο του πατέρα μου , στην πορεία μου προς την Εκάλη, αγοράζω από το Κολωνάκι μπουφάν με οκτακόσια ευρώ, το οποίο έφτιαξε ο εργάτης πατέρας μου στο Περιστέρι και το αγόρασε ο Γαβαλάς ογδόντα ευρώ, τότε η διαδικασία δεν είναι έντιμη. Γιατί η διαφορά τιμής εμπεριέχει μέσα της εκτός από το υπερβάλλον κέρδος που οικειοποιήθηκε ο Κάτοχος από το εξευτελιστικό μεροκάματο που έδωσε στον πατέρα μου και το κόστος παραγωγής της εκπομπής της “Ναταλίας”. Και αυτό κατά βάθος το γνωρίζω αλλά το απωθώ, γιατί η εκπομπή της Ναταλίας έχει εγκαταστήσει μέσα μου σαν κυρίαρχη ιδεολογία την πορεία προς την Εκάλη και όχι την καλύτερη ζωή. Ο πατέρας μου όμως ,ποτέ, ούτε κάν,
ονειρεύτηκε Εκάλη και μπουφάν με οκτακόσια ευρώ. Γι αυτό apologia κατά βάθος δεν θέλω να συναντηθώ μαζί του και να του πω να μη βλέπει Ναταλία. Γιατί η Ναταλία νομιμοποιεί μέσα του τη δική μου πορεία. Αχταρμάς.

 
At 12/08/2011 07:56:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Σωτήρη, εξαιρετικό το σχόλιό σου.

 
At 12/08/2011 07:59:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Αpologia, κατά τη γνώμη μου η μεταπολίτευση χωρίζεται σε δύο στάδια. Το στάδιο πριν την ιδιωτική τηλεόραση και το στάδιο μετά από αυτήν.

 
At 12/08/2011 08:00:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Κατερίνα, θα συμφωνούσα ότι οι συγκεκριμένες εκπομπές βρίσκονται ένα σκαλί πιο κάτω, όντας εκπομπές του "τίποτα" όπως λες, σε καμία περίπτωση όμως για να αναγνωρίσω υψηλότερο στάτους σε ό,τι έχει να κάνει με τον λάιφστάιλ πολιτισμό.

 
At 12/08/2011 08:03:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Pasaenas, καλά όλα αυτά, αλλά ας μην μπλέκουμε το μήνυμα απ' τη Μαρία ;) Θέλω να πω αν ο κολλητός σου είναι φάουλ σε κάτι είναι μη ασχολούμενος με όσα συμβαίνουν στην κοινωνία, όχι επειδή τυχόν εκείνη την μέρα αγωνιά για τέτοιου είδους θέματα, που διόλου αμελητέα δεν είναι και θα ήταν χειρότερος ολοκληρωτισμός να τα εξορίζαμε τελείως απ' τη ζωή μας.

 
At 12/09/2011 10:11:00 π.μ., Blogger Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. said...

---- ...σε καμία περίπτωση όμως για να αναγνωρίσω υψηλότερο στάτους σε ό,τι έχει να κάνει με τον λάιφστάιλ πολιτισμό.----

Δεν κατάφερα να γίνω κατανοητή, θα ξαναπροσπαθήσω:
...θα έλεγα πως η δική σου διαφορά με τον, επίσης αηδιαστικό, κόσμο του λάιφστάιλ είναι πολιτισμική.

Γι αυτή τη διαφορά δεν αναρωτιόσουν; (:αναρωτήθηκα μήπως η δική μου διαφορά με αυτόν τον κόσμο, όσο κι αν βαυκαλίζομαι πως είναι και πολιτική, είναι μόνο αισθητική)

 
At 12/09/2011 12:26:00 μ.μ., Anonymous couldi said...

Κάποτε όποιος εξέφραζε δημόσια μια άποψη στην οποία δεν συμφωνούσαν οι πολλοί (που φυσικά ενδιαφέρονταν για το τι λέγεται) μπορεί και να δεχόταν επίθεση. Αργότερα - με τα χρόνια και με τον Καπιταλισμό - κάποιος δικαιούταν να φέρει άποψη στον "τυφλό" στην συγκεκριμένη περίπτωση βωμό της "ελευθερίας του λόγου". Λίγο αργότερα, δεν είχε καμία σημασία αν τα λόγια - δημόσιος λόγος - ήταν ανεύθυνα και ανούσια, αρκεί που λέγονταν. Η so called "Ελευθερία του Λόγου" κατέληγε σιγά σιγά ως μία νέα υποχρέωση πολίτη, ολίγον άστοχη βέβαια. Πες για να πεις. Και πάλι όμως, αργότερα, δεν αρκούσε το ανεύθυνο, έπρεπε να είναι προσβλητικό, εντελώς μάταιο, πολλές φορές επικίνδυνο, γιατί έτσι καταλαβαίνουμε την "Ελευθερία του Λόγου" πια. Είναι κάτι σαν must. Έτσι, σιγά σιγά, αργά και σταθερά που λένε, ο δέκτης (Κοινή Γνώμη εδώ) αδιαφορεί για τον Λόγο, αρκεί να είναι Δημόσιος. Γνωρίζει εκ των προτέρων ότι είναι βλακώδεις αλλά επιμένει ότι "δεν τον επηρεάζει, επειδή γνωρίζει ότι πρόκειται για τηλεοπτικές βλακείες".

Την απάντηση στα παραπάνω, την δίνει κάπως ο Καστοριάδης - όσο Wow και να ακούγεται αυτό.. : Η πραγματική Ελευθερία έχει άμεση σχέση με τον αυτοπεριορισμό. Τώρα, η Ελευθερία για τον καθένα, έχει να κάνει μονάχα με τον περιορισμό από τρίτους. Κι επειδή από την Κοινή Γνώμη δεν υπάρχουν όρια Βλακείας, ο πομπός της Βλακείας θα συνεχίσει να "δίνει" σαν DJ σε σακεντέλικ πάρτι σ' ένα extacιασμένο κοινό που αναμέμει κι αναμασά την ίδια Βλακεία.

Νευρίασα. Καλημέρα.

 
At 12/09/2011 12:30:00 μ.μ., Blogger apologia pro sua vita said...

Σωτήρη, υπέροχο το σχόλιο.
Αλλά θα ήθελα να προσθέσω ότι υπάρχει και μία Τέταρτη τάξη στην Ελλάδα.
Η τάξη αυτή είναι παρακλάδι της τάξης Αχταρμάς. Μια ανεπιθύμητη παρενέργεια του χαπιού της Μεταπολίτευσης Μετά Ιδιωτικής Τηλεόρασης (κατά όλντ).
Σε αυτήν συνωστίζονται άνθρωποι με διάφορα επαγγέλματα και ιδιότητες, προέρχονται από διαφορετικά κοινωνικά περιβάλλοντα και ανήκουν ο καθένας σε άλλο κύκλο. Κοινώς δεν εφάπτονται μεταξύ τους. Σπανίως συναντιούνται live, αλλά τα τελευταία χρόνια πιο συχνά μέσω ίντερνετ.
Στον δικό τους κύκλο (της πραγματικής ζωής, όχι της ιντερνετικής) θεωρούνται συνήθως γραφικοί, ιδιότροποι, σούι γκένερις, εκτός τόπου και χρόνου ή απλά αφελείς.
Σε αντίθεση με τον πατέρα τους που το έριξε τελευταία στα Τούρκικα, στις Ναταλίες και τον Πρετεντέρη, δικαιώνουν την ύπαρξή τους και την πορεία τους (που ουδέποτε οδηγεί στην Εκάλη) υπενθυμίζοντας εμμονικά τις αισθητικές και πολιτικές τους επιλογές.

 
At 12/09/2011 05:12:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Kατερίνα, ναι, παρανόησα :)
Couldi, πολύ ενδιαφέροντα νεύρα όμως :)

 
At 12/10/2011 12:09:00 π.μ., Blogger pasaenas said...

Αλίμονο.

 
At 12/10/2011 10:54:00 μ.μ., Anonymous Κόκκινο πανί said...

Αγαπητέ Old Boy,

πολύ ωραίο το ποστ σου, αλλά θα προσθέταμε ότι η "απολιτίκ" στάση αυτών των εκπομπών είναι εν τέλει βαθύτατα πολιτική. Το μύνημα είναι σαφές: έσω "λογικός", μην ασχολείσαι με αυτά, εσύ δεν είσαι παλαβός αριστερός, πήγαινε στη δουλειά, φάσε σκατά... χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;;

 
At 12/11/2011 01:31:00 μ.μ., Blogger costinho said...

Κι όμως, κόκκινο πανί και γερο-Μπόη, στη σημερινή εκπομπή της καλής χαράς, ήταν καλεσμένος ο μες στην καλή χαρά δήμαρχος της στυλίδας, προκειμένου να παρουσιάσει και να αναλύσει με μεγάλη άπλα χρόνου τις δράσεις του, τις ομιλίες του, τις πρωτοβουλίες του, και γενικά πολιτικήκι έτσι. Θα μου πείτε, είναι εκεί που το θεσμικό έργο συναντάει την κουφιοσελέμπριτη εσάνς που τόσο χρειάζονται τα χριστούγεννα οι ναταλίες -ή και κάθε εποχή, προκειμένου να μοιάζει η πραγματικότητα με χριστούγεννα. Κι εδώ είναι που θα'θελα να δω αν τσιμπάει το ψάρι: να'βγαινε αυτος ο πολύς δήμαρχος, ο αγωνίσταρος, ο σπάω τις μπάρες, σπάω τα στεγανά, χτυπάω τη γροθιά μου στο τραπέζι, κατακεραυνώνω τα λαμόγια, βρίζω μέσα στο δημοτικό συμβούλιο, να'βγαινε λοιπόν στην καλή χαρά ο παλικαράς και πέρα από τις δράσεις του και τα όμορφα δημαρχιακά, να πέταγε κάτι για τη Χαλυβουργία. Εκεί όμως θα έμπαινε το φρένο: καλή η πολιτική Απόστολέ μου, αλλά μόνο όσο δεν μιλάμε για πολιτική. Για δράσεις και χωριά του Αη-Βασίλη, μίλα όσο θες. Δήμαχος είσαι άλλωστε, όχι πολιτικός...

 
At 12/11/2011 08:18:00 μ.μ., Blogger Jason said...

Και σκέψου ότι ο πατέρας της ήταν ο πιο ετοιμόλογος άνθρωπος που έχει περάσει από την ελληνική τηλεόραση...

 
At 12/11/2011 11:55:00 μ.μ., Blogger Lily said...

Kale mou Old Boy...kat'arxas to keimeno sou einai Super kai plirestato...Ekpompes san auth "Thn Kalh Xara" mesa sthn apolith Mabrila mias koinonia pou ta paidia tis peftoun san ta kotopoula sta sxoleia apo asitia...Einai apla ena 2wro narkotiko gia osous tHn Blepoun...na fygoun apo thn pragmatikotita...na xazologisoun...gia na anteksoun...Pes mou twra o Typos pou rwtaei gia tin apergia poso akyros einai pou ta leei ..kai ti perimenei na akousei??? Afou auto sto opoio anaferete den eiani "Mesa sthn Kalh XAra"!!!!

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home