Άτιτλο

Θέλησε να κρύψει το κεφάλι του στη γη, όντας όμως στο σπίτι αναγκάστηκε να το κρύψει στο πάτωμα. Είμαι μια αστική στρουθοκάμηλος, σκέφτηκε, την ώρα που το κεφάλι του ξεπρόβαλε στο ταβάνι των από κάτω, για καλή του τύχη δίπλα και όχι επάνω στο φωτιστικό, ειδάλλως θα κινδύνευε και το μάτι του να βγάλει και το φωτιστικό να διαλύσει, προξενώντας πάταγο και μεγάλη ζημιά στους ανθρώπους, που όπως είναι αυτονόητο δεν έφταιγαν σε τίποτα. Ήταν σκοτεινά. Μάλλον έλειπαν. Θα τους περίμενε. Γιατί όχι; Στο μεταξύ βάλθηκε να κοιτάζει το σαλόνι τους. Φωτογραφίες δικές τους, πίνακες κάποιων άλλων, ένα ακουμπισμένο παλτό, ένα μισογεμάτο ποτήρι νερό, τίποτα το απροσδόκητο· αν και το γεγονός πως είδε το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο, ήταν απροσδόκητη ένδειξη πως ήδη αισθανόταν καλύτερα. Εφεξής θα στρουθοκαμήλιζε συχνότερα. Μισή ώρα μετά είχε ήδη αρχίσει να βαριέται, ωστόσο σε σύγκριση με το κοίταγμα των τοίχων του δικού του διαμερίσματος, τα πατώματα του ξένου είχαν τουλάχιστον υπέρ τους το πλεονέκτημα που έχει η σουρεαλιστική κατάθλιψη έναντι της συνήθους. Επέμεινε λοιπόν. Και η επιμονή του σαράντα τρία λεπτά αργότερα -τόσα πάνω κάτω τα υπολόγιζε, αφού δεν μπορούσε να δει το ρολόι του, που βρισκόταν στο χέρι του, ήτοι στο πάτωμα του σπιτιού του- ανταμείφθηκε. Οι από κάτω μπήκαν. Τα πρώτα δύο λεπτά δεν αντάλλαξαν λέξη. Άναβαν φώτα, έπλεναν χέρια, γδύνονταν. Μετά βρέθηκαν μάλλον απρογραμμάτιστα δίπλα ο ένας στον άλλο, τα σώματά τους ακουμπήθηκαν και έπιασαν να κάνουν έρωτα πέφτοντας μαλακά στον καναπέ. Αισθάνθηκε αμήχανα. Δεν είχε βρεθεί εκεί με σκοπό την ηδονοβλεψία. Το κεφάλι του είχε γίνει κατακόκκινο, αλλά κι ο ίδιος δεν ήξερε αν αυτό ήταν δείγμα συστολής ή του είχε ανέβει το αίμα στο κεφάλι λόγω της στάσης του σώματός του εδώ και τόση ώρα. Η καρδιά του χτυπούσε πάντως με ένταση καθώς τους κοιτούσε. Πορνογραφικό υλικό δεν το έλεγες, αφού αφενός η γωνία λήψης του παραήταν ψηλά και αφετέρου ούτε οι πρωταγωνιστές έκαναν όσα κάνουν συνήθως στα πορνό. Από την άλλη οι αναστεναγμοί και τα βογγητά τους έμοιαζαν αληθινά. Κι η αλήθεια είναι καλό πράγμα. Εκτός από όλες εκείνες τις φορές που δεν είναι. Τελείωσαν γρήγορα. Λίγο μετά το έριξαν στην κουβέντα. Δεν τους άκουγε καλά, για κάποιο λόγο σχεδόν ψιθύριζαν. Τότε άκουσε κλειδί στην πόρτα. Τη δική του ή τη δική τους; Αν ήταν η δική του, όποιος έμπαινε θα έβλεπε ένα τουρλωμένο κώλο και δυο χέρια να στηρίζονται στο πάτωμα. Αν ήταν η δική τους, όποιος έμπαινε υπήρχε σοβαρή πιθανότητα να δει το κεφάλι του να κρέμεται δίπλα στο φωτιστικό. Είχε ήδη φανεί τυχερός που δεν τον είχαν δει εκείνοι, θα ήταν τραβηγμένο να επαναληφθεί η τύχη του. Άρα, όπου κι αν είχε μπει το κλειδί, ήταν εκτεθειμένος. Έπρεπε να πάψει να στρουθοκαμηλίζει. Έβγαλε το κεφάλι του από το πάτωμα. Κοίταξε με αγωνία προς την πόρτα του. Κάποιος έμπαινε. Δεν τον ήξερε. Περίεργο. Φορούσε κουστούμι και γραβάτα, έμοιαζε αξιοπρεπής. Δεν θα έπρεπε να τον φοβάται. Παρέμενε όμως άγνωστος. Και ήταν αργά. Και είχε κλειδιά. «Ποιος είστε;», ρώτησε. «Ο από πάνω. Σας παρακολουθώ αρκετό καιρό. Θα το είχατε αντιληφθεί, αν αντί να κοιτάτε μόνο το κενό, στρέφατε καμιά φορά το βλέμμα σας ψηλά. Δεν ξέρετε πόσο τυχερός είστε. Το θέαμα που μου προσφέρετε είναι λίαν επιεικώς θλιβερό, ενώ εσείς μέσα σε σκάρτο μισό βράδυ είδατε πράγματα και θάματα». «Υπερβάλλετε. Πιστέψτε με, δεν ήταν τόσο φαντασμαγορικό». «Αν είναι έτσι, δεν έχετε να χάσετε τίποτα αν αλλάξουμε για λίγο ρόλους και διαμερίσματα». «Αποκλείεται. Κι άλλωστε πού βρήκατε τα κλειδιά μου;». «Αυτό είναι πράγματι και σε μένα ανεξήγητο. Θέλω να πω, με τα δικά μου κλειδιά μπήκα. Κι όμως η πόρτα σας άνοιξε». «Λέτε ψέμματα. Είναι σαφές. Εκτός όλων των άλλων είστε και ψεύτης». «Είστε αγενέστατος, αλλά δεδομένων των συνθηκών θα το παραβλέψω. Όπως και να 'χει, αν δεν αποδεχτείτε την προσφορά μου, υπάρχουν δύο εκδοχές. Ή καθόμαστε στον καναπέ σας και κοιτάζουμε μαζί τον τοίχο σας ή στρουθοκαμηλίζουμε παρέα». Προτίμησαν το δεύτερο. Δεξιά από το φωτιστικό ο ένας, αριστερά ο άλλος. Οι από κάτω είχαν αποκοιμηθεί. Αγκαλιά στον καναπέ. Στο ταβάνι των αγκαλιασμένων παραλίγο να δημιουργηθεί μια ιδιαίτερα περίεργη σκηνή -που άγνωστο πού θα κατέληγε, τίποτα όμως δεν μπορεί να αποκλειστεί- καθώς τα δύο κεφάλια έστρεψαν ενστικτωδώς το ένα προς το άλλο. Το ένστικτό τους το μπλόκαρε το μεσολαβούν φωτιστικό. Το οποίο την ώρα εκείνη άναψε μάλιστα ξανά. Το παιδί των από κάτω επέστρεφε και έβλεπε σοκαρισμένο τα μεσήλικα προς γερασμένα σώματα των γονιών του εκτεθειμένα στη γύμνια τους. Εκείνοι πετάχτηκαν πάνω τρομαγμένοι κι έτρεξαν προς το δωμάτιό τους, με τσιρίδες και χάχανα, ημιπανικόβλητοι - ημιευτυχείς. Μερικά χρόνια αργότερα, ο ένας τους ορκιζόταν ότι εκείνο το βράδυ, όταν πετάγονταν απ' τον ύπνο, είχε δει δύο κεφάλια να κρέμονται στο ταβάνι. Το ορκιζόταν στον τάφο της συντρόφου του, σε τόνο απολογητικό. «Δεν ξέρω γιατί δεν στο είπα τότε, δεν ξέρω γιατί δεν στο είπα ποτέ μετά. Ή μάλλον ξέρω. Φοβήθηκα ότι δεν θα με πιστέψεις. Και πώς να με πίστευες; Θα νόμιζες ότι σου λέω παραμύθια. Και τα παραμύθια είναι κακό πράγμα. Εκτός από όλες εκείνες τις φορές που δεν είναι».