Πέμπτη, Δεκεμβρίου 01, 2011

Άναρθροι





Ωραίο πράγμα οι εμμονές, αλλά κακό πράγμα να επαναλαμβάνεσαι συνέχεια. Οπότε δεν έχω σκοπό να ξαναγράψω με παραλλαγμένες λέξεις ένα ακόμα ύμνο για αυτό το ανεπανάληπτο φευγιό που συνιστούν για τον οπαδό εκείνα τα λίγα, ξεχωριστά, μεγάλα γκολ της ομάδας του. Όπως δεν έχω σκοπό να πείσω κανέναν να νιώσει θετικές δονήσεις στο θέαμα αυτών των εικόνων. Κάποιοι μπορεί να νιώθουν και αποστροφή. Kαι δικαίωμά τους στην τελική. Σκοπό δεν έχω ακόμα να εξιδανικεύσω κανέναν. Δεν το ξέρω το παλικάρι, μπορεί κάλλιστα να είναι το αρχέτυπο του ανθρώπου που υπό Κ.Σ. αντιπαθώ όσο τίποτα στη ζωή μου. Ωστόσο δεν με ενδιαφέρουν εδώ οι κανονικές συνθήκες, αλλά οι έκτακτες. Δεν με ενδιαφέρει π.χ. αν κράτησε ή δεν κράτησε το λεπτό σιγής για τον Γκάρι Σπιντ. Με ενδιαφέρει η σπίντα που έπαθε στα δευτερόλεπτα φυγής του γκολ. Και σκοπός μου είναι να πω πως όπως προ κρίσης θεωρούσα ότι αυτή η έκσταση που κάποιες ελάχιστες φορές μπορεί να σου προσφέρει το ποδόσφαιρο είναι μια από τις πιο ζωογόνες εμπειρίες που έχει να παράσχει ο ανθρώπινος πολιτισμός, έτσι και μετά κρίσης εξακολουθώ να θεωρώ ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι αποβλάκωση, το ποδόσφαιρο «δεν σου αποσπά την προσοχή από τα αληθινά σου προβλήματα», το ποδόσφαιρο δεν σε εμποδίζει να συμμετέχεις ενεργά στη θεωρία ή στην πράξη των κοινωνικών αγώνων. Δεν είναι πολυτέλεια το ποδόσφαιρο. Πολυτέλεια και σπατάλη και αποβλάκωση και αηδία είναι η μεγάλη πλειοψηφία εκείνων που παρασιτούν -νομίμως ή παρανόμως- από το ποδόσφαιρο.
Κακό πράγμα να επαναλαμβάνεσαι συνέχεια, κι όμως επαναλαμβάνομαι. Ξαναβλέπω τις φώτο και θλίβομαι. Αυτές οι ακραίες στιγμές δεν μπορούν να γίνουν λέξεις. Οι λέξεις ανήκουν στο σύστημα της γλώσσας, η κάθε λέξη πριν σχηματισθεί έχει αποκρυσταλλώσει μέσα της τόση πειθαρχία και τέτοιο κανόνα, που είναι εξ ορισμού μισή σκλάβα. Αν ήταν αλλιώς, τότε όταν έμπαιναν μεγάλα γκολ θα μας έπιανε λογοδιάρροια. Δεν μιλάμε όμως τότε. Ουρλιάζουμε. Είμαστε άναρθροι. Είμαστε ελεύθεροι από τα δεσμά της γλώσσας. Άρα τι νόημα έχει η προσπάθεια να επαναμαντρώσεις εκείνο που κατόρθωσε να ξεφύγει; Τι νόημα έχει να προσπαθείς να επέμβεις έτσι πάνω στο άρρητο; Ακόμη και πάνω στο σεξ μπορείς να μιλάς. Πάνω στο γκολ ποτέ.

27 Comments:

At 12/01/2011 09:02:00 π.μ., Blogger palalos said...

Πολύ καλό κείμενο φίλτατε!

 
At 12/01/2011 09:39:00 π.μ., Blogger xtina said...

κάποτε το να ανήκεις σε μια ομάδα, σήμαινε να ταυτίζεσαι με μια ιδέα, με μια κοινότητα, μ'ένα τρόπο ζωής.οι παίκτες δεν ήταν επαγγελματίες αλλά ήρωες της γειτονιάς, πρόσφυγες που έδειχναν στο γήπεδο οτι ήταν καλλιτέχνες της ζωής, που έδιναν "φωνή" στον καημό των άλλων, που υπεράσπιζαν την αξιοπρέπεια τους.όταν στο ποδόσφαιρο έχει επικρατήσει το χρήμα, στερείται όντως κάθε άλλου νοήματος.οι παίκτες θα πάνε όπου τους δώσουν περισσότερα, οι οπαδοί θα μετράνε μόνο τα γκολ.ένας αγώνας δεν είναι συν-αθροιση, αλλά όχλος με φτωχό φαντασιακό, χωρίς συμβολισμούς.
κι αυτά βέβαια δεν αφορούν μόνο το ποδόσφαιρο

http://www.silencepro.gr/godas/

 
At 12/01/2011 09:42:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Όντως , παρ'ότι είμαι από τους -προφανώς - ελάχιστους χλιαρούς "οπαδούς" του ΠΑΟΚ και μάλιστα από τους ελάχιστους που παρακολουθώ καθιστός τους αγώνες του και μάλιστα συνεχίζω να παραμένω καθιστός και μετά από γκολ :), παρ'όλ'αυτά , νοιώθω δέος μπροστά στα συναισθήματα που καταλαμβάνουν ειδικά τους παοκτσήδες και γενικά τους ποδοσφαιρόφιλους...

 
At 12/01/2011 10:23:00 π.μ., Blogger ο δείμος του πολίτη said...

Ο Μπογιόπουλος έγραφε ότι το ποδόσφαιρο είναι το πιο λαϊκό άθλημα. Δεν ξέρω αν είναι έτσι, αλλά βασικά ως άθλημα δε με εντυπωσιάζει. Ειδικά όπως έγινε σήμερα -άκρως εμπορευματοποιημένος φανατισμός κι οπαδισμός- με απωθεί έτι μάλλον.

 
At 12/01/2011 10:57:00 π.μ., Blogger DaisyCrazy said...

Οι μεγάλες στιγμές δεν είναι για λόγια αλλά για κραυγές. Συμφωνώ κι επαυξάνω!
Μπράβο στον ΠΑΟΚ!

 
At 12/01/2011 12:19:00 μ.μ., Blogger costinho said...

Μιλάς στην ψυχή μου.

Κάπως έλεγε ο Βαν Γκογκ στα Όνειρα του Κουροσάβα ότι ένα έργο της φύσης δεν μπορείς να το περιγράψεις, ούτε να το αποτυπώσεις στο χαρτί και στον καμβά. Είναι ήδη μεγάλο και πλήρες. Κάτι τέτοιο θυμήθηκα με το ποστ σου, πάλι. Επαναληπτικοί συνειρμοί, επαναληπτικές εμμονές, αντανακλαστικές εμμονές. Ευτυχώς τις έχουμε.

 
At 12/01/2011 02:50:00 μ.μ., Anonymous radio_sociale said...

"πάοκ είσαι, δεν σε νοιάζει" που λέμε

 
At 12/01/2011 04:50:00 μ.μ., Blogger karagiozaki said...

Μου θύμισες τώρα, την εποχή που τα πρωτοφτιάξαμε με τον Σ., το 1996(Χριστέ μου!!!), όταν με έπαιρνε μαζί του στο OAKA για να δούμε το βάζελο να παίζει Ευρώπη (μόνο σε αγώνες του champions league με άφηνε να πάω μαζί του, ποτέ σε αγώνες πρωταθλήματος). Τότε λοιπόν μου έλεγε, "Θα έρθεις γήπεδο, αλλά θα φωνάζεις! Θα φωνάζεις δυνατά, αλλιώς την επόμενη φορά θα κάτσεις σπίτι!!!" ε, φώναζα λοιπόν και γω. :)

 
At 12/01/2011 06:39:00 μ.μ., Anonymous duendes said...

Έτσι ακριβώς.

ΓΚΟΛ. Η λέξη που αντηχεί σε κάθε θόρυβο στον Παράδεισο.

 
At 12/01/2011 06:40:00 μ.μ., Anonymous Σωτήρης said...

Παρ’ ότι προσπαθώ (ειλικρινά), όσες λέξεις κι αν έχεις γράψει (εσύ και άλλοι) , όσα νοήματα κι αν έχεις δημιουργήσει (εσύ και άλλοι), γι αυτό το θέμα , δεν μπορώ να πεισθώ πως οι θρησκείες και οι ποδοσφαιρικές ομάδες δεν αποτελούν σήμερα το χασισάκι των ανθρώπων στις σύγχρονες κοινωνίες.
Μπορεί να έχω έλλειμμα αντιληπτικότητας , δεκτό, μπορεί να έχω έλλειμμα γνώσεων , δεκτό, μπορεί η “σκλαβιά” του τρόπου που σκέφτομαι να είναι η αιτία, ίσως. Εξακολουθώ όμως να νομίζω πως πρόκειται για τεχνητή φορμουλαρισμένη εκτόνωση , καμιά σχέση με φυσική διαδικασία , ούτε και με τον Μάρξ βέβαια.
Και για να καταλάβεις τι εννοώ , αν είχα το χάρισμα σου θα έγραφα για τεκμηρίωση ένα κείμενο με τίτλο,
η “σκλαβιά” του ουρλιαχτού. Και κάτω από τη φωτογραφία που έχεις θα έβαζα άλλη μία ακριβώς ίδια που
θυμάμαι πριν από χρόνια, ενός “πιστού” , το Πάσχα στο Ιεροσόλυμα, που έτσι γυμνός κραυγάζει με το ίδιο ακριβώς ύφος γιατί “αυτοί” πήραν πρώτοι το φώς. Εμείς νικήσαμε, εμείς είμαστε οι καλύτεροι. Έστω και για λίγο.
Θα κατάλαβες βέβαια ότι το ποστ δεν μου άρεσε , εκτός από τη φράση “Οι λέξεις ανήκουν στο σύστημα της γλώσσας, η κάθε λέξη πριν σχηματισθεί έχει αποκρυσταλλώσει μέσα της τόση πειθαρχία και τέτοιο κανόνα, που είναι εξ ορισμού μισή σκλάβα.”, την οποία σου εξομολογούμαι ότι την έκλεψα και θα την χρησιμοποιώ.

 
At 12/01/2011 10:18:00 μ.μ., Anonymous Known said...

Με αυτό το ποστ δικαιώνεις και το μότο σου και την Ανίτα Πάνια.

 
At 12/01/2011 10:33:00 μ.μ., Anonymous panos said...

ποιος ξέρει τι βλέπει αυτός ο άνθρωπος την στιγμή αυτή. Πρέπει να πούμε όμως οτι μόνο ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ έχουν τέτοιους οπαδούς.Ούτε ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, και σε καμία περίπτωση ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ.

 
At 12/01/2011 11:45:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

radio sociale, μπαόκι είσαι λοιπόν; :)
Palalos, να 'σαι καλά.
Ανώνυμε, «καθιστέ παοκτζή», ο καθένας με τον τρόπο του βιώνει τα γκολ. Μπορεί ο κανόνας να είναι η έκρηξη, αλλά οκ, κι οι εξαιρέσεις μέσα στο παιχνίδι είναι :)
Πάνο, ο Παναθηναϊκός έχει οπαδούς που γράφουν ύμνους με αφορμή τον ΠΑΟΚ. Τέτοια παιδιά μάλαμα βγάζει ;) Οπότε λίγα τα λόγια σου :)

 
At 12/01/2011 11:46:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Κnown (formerly or otherwise), τι λέει η Αννίτα, έχω μπλακ άουτ (σαν τον Χαλκιά κάτω από τα δοκάρια, ένα πράγμα).

 
At 12/01/2011 11:52:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Duendes, ίσως πάλι παραείναι κολασμένο άθλημα για τον παράδεισο ;) Γι' αυτό μακάρι να αξιωθούμε μερικά μεγάλα γκολ όσο είμαστε εν ζωή.
Καραγκιοζάκι, μια χαρά τον βρίσκω τον Σ :)
DaisyCrazy, μπράβο του και καλά να πάθει ο έχων το βλέμμα του Ντρούπυ Χάρι Ρέντναπ που ασέβησε στο παιχνίδι και ήθελε να περάσει τον όμιλο με τα δευτερότριτα.

 
At 12/01/2011 11:56:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Costinho, πάρε κι έναν Ελύτη, ίσως όχι σχετικό με το θέμα, αλλά πάντως όχι κι απολύτως άσχετο:
«Τείνω μ' όλους μου τους πόρους προς ένα -πώς να το πω;- περιστρεφόμενο, εκθαμβωτικό ευ. Από το πώς δαγκώνω μέσα στο φρούτο έως το πώς κοιτάζω απ' το παράθυρο αισθάνομαι να σχηματίζεται μιά ολόκληρη αλφαβήτα, που πασχίζω να βάλω σ' ενέργεια με την πρόθεση ν' αρμόσω λέξεις ή φράσεις, και την απώτερη φιλοδοξία, ιάμβους και τετράμετρα. Που σημαίνει: να συλλάβω και να πω έναν άλλο, δεύτερο κόσμο που φτάνει πάντα πρώτος μέσα μου».

 
At 12/02/2011 12:22:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

xtina, κατ' αρχάς συστήνω και σε όποιον άλλο διαβάζει τα σχόλια να δει το λινκ σου. Την είχα ακούσει την ιστορία και το ότι το βιντεάκι είναι προφανώς κάποιου συγγενή του Νίκου Γόδα του δίνει άλλη φόρτιση.
Από εκεί και πέρα, δεν θα συμφωνήσω με όσα λες. Ή μάλλον δεν θα συμφωνήσω με το τελικό τους συμπέρασμα. Έχεις δίκιο ότι στις δεκαετίες που αναφέρεσαι υπήρχε ένας πολύ πιο οργανικός και ουσιαστικός δεσμός της έννοιας ομάδα και όλων των παικτών της, με τους υποστηρικτές της. Ωστόσο -και αυτή είναι κουβέντα που θέλει πάρα πολλές σελίδες για να γίνει- όσο κι αν έχει υπάρξει με την επαγγελματοποίηση μια διαφοροποίηση στη σύσταση της κάθε ομάδας, θεωρώ ότι οι δεσμοί των οπαδών με την ομάδα παραμένουν σε πολύ μεγάλο βαθμό οι ίδιοι με εκείνους των παλιών εποχών.

 
At 12/02/2011 12:30:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Δείμο του Πολίτη, οι απαντήσεις μου στην xtina και στον Σωτήρη, καλύπτουν και τις δικές σου ενστάσεις.
Σωτήρη, καταλαβαίνω πολύ καλά όσα λες και από λογικής πλευράς πιο πειστική είναι η δική σου εκδοχή παρά η δική μου. Ωστόσο κάτι που συνηθίζω να λέω όσες φορές ακούω παρόμοιες αντιρρήσεις, κάτι που σίγουρα έχω ξαναγράψει πολλές φορές σε σχετικά σχόλια, είναι το εξής: υπάρχει μια σκηνή σε μια ταινία ονόματι «Αvalon» που δείχνει πώς άλλαζε η ζωή στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 50. Και δείχνει και πώς άλλαξε τις καθημερινές συνήθειες η είσοδος της τηλεόρασης στο σπίτι. Μας δείχνει λοιπόν το ζευγάρι την ώρα του φαγητού να κάθεται μπροστά στην τηλεόραση και να μην ανταλλάσσει κουβέντα. Ωστόσο μας είχε δείξει το ίδιο ζευγάρι πριν πάρει την τηλεόραση, που καθόταν κι έτρωγε και συζητούσε χωρίς να συζητάει. Επανάλαμβανε τα ίδια πράγματα, μιλούσε για τον καιρό κλπ. Θέλω δηλαδή να πω πως δεν πείθομαι με το επιχείρημα ότι η τηλεόραση ή το ποδόσφαιρο από μόνα τους είναι ικανά να σε αποβλακώσουν. Αν είναι να είσαι αποβλακωμένος θα είσαι και χωρίς αυτά. Και αντίστροφα μπορείς μια χαρά να ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο χωρίς να είσαι αποβλακωμένος.

 
At 12/02/2011 12:35:00 π.μ., Blogger Old Boy said...

Και θα κλείσω το σερί σχολίων με δύο παλιά λινκ, που απαντούν εν μέρει στις ενστάσεις ή μάλλον εξηγούν τη δική μου θέση απέναντι σε αυτές.
xtina, δεν αρνούμαι την αυθαιρεσία της αγάπης προς την ομάδα. Αν στη δεκαετία του 1930 ήταν περίπου αυτονόητο τι ομάδα θα είσαι, περνώντας ο χρόνος το αυτονόητο έδωσε τη θέση του στο περίπου αυθαίρετο. Όμως το νόημα μπορεί και πάλι να υπάρχει: http://old-boy.blogspot.com/2007/06/blog-post_25.html
Σωτήρη, για τον γυμνό στην Ιερουσαλήμ, έχω να πω πως υπάρχουν είδη γύμνιας και πως δεν βρίσκω την ίδια τη γύμνια κακή, αλλά ενίοτε και λυτρωτική: http://old-boy.blogspot.com/2008/06/blog-post_08.html

 
At 12/02/2011 09:24:00 π.μ., Blogger xtina said...

καλημέρα old boy-δεν ήθελα να σου χαλάσω τον ενθουσιασμό! το μόνο που θίγω είναι το θέμα της συλλογικότητας, του ο-μίλου(δλδ κοινής γλώσσας).όταν υπάρχει αυθαίρετη σχέση αγάπης με την ομάδα, υποψιάζομαι οτι μόνος σου πας και μόνος σου έρχεσαι από το γήπεδο.κι όσοι πάνε "οργανωμένοι" εκτονώνονται βίαια, χωρίς λόγο.
θυμήθηκα ένα ακραίο παράδειγμα από το Tokyo-ga του Wenders με τους παίκτες του γκολφ.αλλά ας μην το παρακάνω κι εγώ!πάντα νίκες εύχομαι!

 
At 12/02/2011 02:25:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Συγχαρητήρια,

Μοιράζομαι μαζί σας μία σκέψη:
"Ενώ η γλώσσα μας ανήκε σαν φως που μας έλουζε, στην προσπάθεια μας να την ανακαλύψουμε εμφανίζεται όχι ως δική μας, αλλά σαν υλικό που το περισυλλέγουμε από τη φύση του νου, οικοδομώντας πια την αποδόμηση μας από αυτό που είμαστε προς αυτό που βαίνουμε"
Μη με ρωτάς πότε και γιατί, δε ξέρω, ξέρω ότι ένα και ένα κάνει δυο και ότι τα φωνήεντα είναι επτά.
Αντώνης

 
At 12/02/2011 04:16:00 μ.μ., Anonymous Σωτήρης said...

Την ώρα που εσύ βρισκόσουν στο Ντραγκάο (πολύ ωραίο κείμενο) εγώ ήμουν εδώ, στο Ολυμπιακό. Είχα πάει γιατί πρώτα απ’ όλα μου άρεσε το ποδόσφαιρο αλλά και γιατί ήμουν Παναθηναϊκός. Και έπαιζε Παναθηναϊκός- Ολυμπιακός. Εκεί γύρω στο 93
ο Ολυμπιακός βάζει γκολ νίκης, που δεν ήταν όμως ένα απλό γκολ , ήταν το πιο ωραίο της δεκαετίας. Εγώ αυθόρμητα θέλω να φωνάξω-καθιστός με λέξεις- , “τι γκολάρα ήταν αυτή”, αλλά δεν μπορώ, θα με σπάσουν στο ξύλο. Βρίσκω τότε τη δύναμη-στο μάτριξ είμαι ότι θέλω κάνω- σηκώνομαι , λυγίζω τα πόδια μου και εκτινάσσομαι στην απέναντι κερκίδα. Στη διαδρομή πετάω το πράσινο κασκόλ και όταν προσγειώνομαι πάνω σε σώματα που χοροπηδούν και ουρλιάζουν βουτάω ένα κόκκινο και το τυλίγω στο λαιμό μου. Αρχίζω να φωνάζω με όλη μου τη δύναμη “τι γκολάρα ήταν αυτή” αλλά δεν μ’ ακούει κανείς , ούτε εγώ. Κοιτώ γύρω μου και σιγά σιγά σηκώνομαι, αρχίζω να χοροπηδάω και να ουρλιάζω. Ε, ακριβώς αυτή τη στιγμή είναι που μου έχει επιβληθεί να μην απολαύσω τη χαρά μου με εργαλείο την κριτική σκέψη αλλά με εργαλείο τον οπαδισμό. Στην περίπτωση μάλιστα που δεν έχω καθόλου κριτική σκέψη- για να το συνδέσω με τη σκηνή του «Αvalon» - αυτό θα συμβεί από την πρώτη φορά, ενώ αν έχω κριτική σκέψη αλλά είναι αδύναμη και άρρωστη αυτό θα συμβεί λίγο λίγο δια της επανάληψης. Μόνο εάν έχω πολύ δυνατή και υγιή κριτική σκέψη (όπως εσύ) αυτό το περιστατικό δεν θα συμβεί ποτέ. Αλλά δυνατή και υγιή κριτική σκέψη έχει μόνο μια πολύ μικρή μειοψηφία , που στην πλειοψηφίας της εξουσιάζει τις μάζες και στη μειοψηφίας της γκρινιάζει , όπως εσύ.

Τα Μυστήρια – όλα τα αρχαία μυστήρια- , το Θεό και τη “φωτιά της καθαρής ύπαρξης” , δεν μπόρεσα να τα κολλήσω.
Άλλη φορά, καλά να είμαστε.

 
At 12/02/2011 05:04:00 μ.μ., Anonymous formerly known said...

Αυτός είναι «known» σκέτος φίλτατε, εγώ πάντα με το «formerly» μπροστά -άσε που έχω καταθέσει my two cents για το θέμα εδώ: http://www.sport-fm.gr/article/518600

 
At 12/02/2011 08:16:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Formerly Known, βρήκαμε τη μούσα μας, καθώς φαίνεται :))

 
At 12/02/2011 08:27:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

xtina, δεν το έχω δει, αλλά με έβαλες σε πειρασμό :)
Σωτήρη, οκ, δεν μπορούμε να συμφωνούμε σε όλα :)
Αντώνη, να 'σαι καλά.

 
At 12/04/2011 02:56:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

...εξαρτάται σε τί επενδύει κανεις...ο της φωτο σίγουρα πάντως πριν από όλα σε κάποια ουσία. Ομολογώ οτι αυτο σκέφτηκα μόλις τον είδα...απλώς έτσι επέρχεται και η διάθλαση του γεγονότος, εξάλλου όλοι οι πολιτισμοί εκεί επένδυαν αιρχαιόθεν...

 
At 12/10/2011 10:54:00 μ.μ., Anonymous Κωνσταντίνος said...

Σιγά το σεξ!.....

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home