Bρες τρόπους να καθυστερήσουμε τη νύχτα

Το φωτογραφίζω, το ανεβάζω, ετοιμάζομαι να γράψω, αλλά αυτό τo πράγμα στο πρόσωπό του με αποσυντονίζει. Φωτογραφίζω πάντα βιαστικά και σχεδόν ένοχα τους τοίχους, δεν του είχα δώσει βάση λοιπόν, αφού την προσοχή μου την είχε κερδίσει η εντυπωσιακή συνολική εικόνα και κυρίως η φράση. Τι θέλει άραγε να πει ο ποιητής; Παίζει μήπως κάτι με μπλεγμένη σεξουαλικότητα, εξού και το μαστάρι στο στέρνο, εξού και τα γυμνά γεννητικά όργανα; Όσο παραμένω μπερδεμένος, μου έρχεται η φαεινή ιδέα να γκουγκλάρω τις λέξεις. Βρίσκω αυτό. Το μυστήριο λύνεται. Ο ποιητής θέλει να πει ότι ο συγκεκριμένος αποδέκτης του ποιήματος είναι ηλίθιος. Αλλά κι αυτός πόσο πιο έξυπνος είναι που επέλεξε να κάνει street art; Aς πήγαινε να το ανεβάσει σε γκαλερί να μην του το πειράζανε. Δρόμο ήθελε, δρόμο έλαβε. Στάθηκε όμως τυχερός. Γιατί παίρνω τη φωτογραφία από το λινκ και διασώζω την τέχνη του. Τώρα ναι, μπορώ να κάνω διάλογο μαζί της, χωρίς το εμπόδιο της φάτσας μυρμηγκοφάγου απ' το Avatar. Έλα, πάμε να μιλήσουμε για απελπισία, μπέιμπ, όπως σου πρέπει.

Το γκουγκλ όμως έχει πολλά ποδάρια. Πάνω που είμαι επιτέλους έτοιμος, με αποκατεστημένο το αυθεντικό έργο, να μιλήσω για το αυθεντικότερο αίτημα των ημερών, μου αποκαλύπτεται η προέλευση της φράσης, που είναι, λέει, στίχος του Χριστιανόπουλου:

"...γι’ αυτό θέλω να σε ρουφήξω, να σε καταπιώ,

να διαλυθώ στην αμφιλύκη του κορμιού σου,

όμως εσύ μην στέκεσαι σαν άγαλμα,

μη μου μιλάς στον πληθυντικό,

τρύπησε το μεδούλι μου όσο μπορείς,

στράγγιξε μεσ΄ στο αίμα μου τη μοναξιά σου,

βρες τρόπο να καθυστερήσουμε τη νύχτα..."

Γαμώτο, για ερωτοκαταστάσεις λέει. Έστω και με τρόπο υπαρξιακό. Η υπερπληροφόρηση βλάπτει εξίσου με την ηλιθιότητα. Την επόμενη φορά που θα με κερδίσει τοίχος, κομμένα τα γκουγκλ, κομμένη κι η αμφιβολία για το τι θέλει να πει ο ποιητής. Ίσως ο μόνος σωστός τρόπος να διαβάζεις τα ποιήματα, είναι λέγοντας όσα εξαρχής θες εσύ να πεις, με βάση όσα εξαρχής σε κάνουν να νιώθεις.

Στράικ θρι. Βρες τρόπους να καθυστερήσουμε τη νύχτα. Τι πιο καίριο; Τι πιο αντιπροσωπευτικό των ημερών, των εβδομάδων, των μηνών; Πώς να μιλήσεις σκέτα αισιόδοξα και να μην ακουστείς παράταιρος; Πώς να μιλήσεις από τη σκοπιά της ατόφιας ελπίδας και να μην προξενήσεις οργή; Πώς να εμπνεύσεις με λόγια γεμάτα προσδοκία; Δεν είναι αυτός ο καιρός τους. Ίσως αργήσει ακόμα, ίσως αντίθετα έρθει πολύ σύντομα, αλλά για να έρθει θα πρέπει μάλλον πρώτα να ακουστεί το βίαιο κρακ, θα πρέπει μάλλον πρώτα να προηγηθεί ο πάταγος της τελικής πρόσκρουσης. Όσο βρισκόμαστε ακόμα στη διαδικασία καθόδου κι όσο τους τελευταίους μήνες πείστηκαν κι όλοι εκείνοι που αμφέβαλλαν πως οδηγούμαστε ολοταχώς προς τα κάτω και πουθενά αλλού, δεν υπάρχει στον ορίζοντα κανένα ξημέρωμα.

Να γιατί αυτές οι έξι λέξεις δεν είναι προτροπή συνθηκολόγησης, αλλά ανασύνταξης. Γιατί όταν η νέα μέρα δεν φαίνεται, εκείνο που σου απομένει είναι ή να κλείσεις τα μάτια και να παραδοθείς ή να βρεις τρόπους για να καθυστερήσεις τη νύχτα. Τώρα, σήμερα, τον Δεκέμβριο του 2011, αν μια φράση πρέπει να καίει το μυαλό μας, αν ένα αίτημα επείγει όσο τίποτε, είναι αυτό, το απεγνωσμένα αμυνόμενο: Βρες τρόπους να καθυστερήσουμε τη νύχτα.

Βοήθησε εκείνους για τους οποίους η νύχτα έχει ήδη έρθει, ξαναδές τις προτεραιότητές σου, ξαναδές τη θέση σου στο κοινωνικό σύνολο, σκέψου, νιώσε, μην κλείνεσαι, ανοίξου, δώσε, μοιράσου, μην τους αφήνεις να κάνουν παιχνίδι πάνω στο ψυχικό σου πτώμα, αντιστάσου, βρες τρόπους να καθυστερήσουμε τη νύχτα.