Η μεγαλύτερη αλήθεια

Καμιά φορά βοηθάνε οι μέρες για να πεις καλύτερα αυτό που θες. Ξημερώνοντας Πρωταπριλιά δεν μπορεί παρά να σου έρθει στο νου -για την ακρίβεια να σου έχει ήδη έρθει από τα μισά της τέταρτης περιόδου- ο τίτλος του ποστ σου. Γιατί αυτή η ομάδα είναι ό,τι πιο αληθινό έχει επιδείξει ποτέ ο ελληνικός αθλητισμός. Η αλήθεια της δοκιμάζεται στα χρόνια που περνάνε και αποδεικνύεται κάτι περισσότερο από ανθεκτική.

Οι αθλητικογράφοι αλλά και οι οπαδοί συνηθίζουμε να μιλάμε πάντα με υπερβολές, σε βαθμό που οι λέξεις να χάνουν εντελώς την κυριολεκτική τoυς έννοια. Ωστόσο πρέπει κανείς να είναι οπαδός αυτής της συγκεκριμένης ομάδας και να είναι βράδια του Μαρτίου του 2011, για να συνειδητοποιήσει ότι τώρα η λέξη υπερηφάνεια σημαίνει ακριβώς αυτό που λέει. Είσαι δηλαδή υπερήφανος την ώρα που παίζονται οι αγώνες, την ώρα που παλεύονται οι αγώνες, την ώρα που κερδίζονται οι αγώνες, και είσαι υπερήφανος όχι για τις νίκες, όχι για τις μάχες, όχι για τις προκρίσεις, όχι για ό,τι διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια σου αποκομμένα από το παρελθόν, αλλά και για ό,τι έχει διαδραματιστεί μπροστά στα μάτια σου τόσες πολλές φορές τα προηγούμενα χρόνια. Υπάρχει μια προστιθέμενη αξία αναμνήσεων που συνεχώς και συσσωρεύεται, που σε κάνει να αισθάνεσαι πιο σίγουρος για αυτά που ζεις.

Με αυτή την ομάδα έχεις περάσει σε άλλη φάση και δεν χαίρεσαι τη σκέτη χαρά του οπαδού. Γεμίζεις και σαν άνθρωπος, που αξιώθηκαν τα χρόνια σου να συμπέσουν με το δικό της μεγαλείο.

Θα μπορούσε να είχε φτιαχτεί μια υπερομάδα που να τα σάρωνε όλα επί μια πενταετία. Θα ήταν ασφαλώς καταπληκτικό, θα ήταν ασφαλώς κατόρθωμα από τα λίγα, θα ήταν όμως και πιο εύκολα εξηγήσιμο. Αυτή η αντοχή έχει διαφορετικής ποιότητας αξιοσύνη. Υπήρχαν πράγματι οι φορές που ο Παναθηναϊκός ήταν το φαβορί. Κι όταν όμως δεν ήταν, ερχόταν η ώρα των εκάστοτε υπερομάδων να δουν, πως δεν πάει να είσαι η Μπολόνια στο σπίτι σου, δεν πάει να είσαι η ΤΣΣΚΑ που όλα και καλά θα τα σάρωνες στη δική σου πενταετία, δεν πάει να είσαι η Μπαρτσελόνα που θα το ξαναπάρεις στην πόλη σου με τον Μέσι, τον Τσάβι, τον Ινιέστα, τον Πουγιόλ κι όλο τον καλό τον κόσμο στην απονομή, εδώ υπάρχει στάση. Στάση Νικ Καλάθη, στάση Ίαν Βουγιούκα, στάση ταπεινών και καταφρονεμένων. Γι΄αυτό, αν θες να φύγεις Σισκάουσκας να πας στην ΤΣΣΚΑ, στο καλό να πας, αν θες να φύγεις Σπανούλη να πας στον Ολυμπιακό, στο καλό να πας, δεν υπάρχει μπασκετικό πρόβλημα που δεν αντιμετωπίζεται. Και επειδή το μπάσκετ δεν είναι ποδόσφαιρο, τα προβλήματα αντιμετωπίζονται με τον Παναθηναϊκό να παίζει όχι κλεφτοπόλεμο, αλλά καθαρά καλύτερα από την εκάστοτε υπερομάδα. Γι΄ αυτό Ναβάρο, είδες πως όλο αυτό το ξεπάστρεμα που έχεις κάνει στην Εθνική τα τελευταία χρόνια, θα μπορούσε ίσως να είχε αντιμετωπιστεί, αν στον πάγκο μας υπήρχε κάποιος άλλος. Κι εν πάση περιπτώσει, αρκετά έπαιξες μαζί μας, δες το τώρα σπίτι σου το κύπελλο που θα σήκωνες στο σπίτι σου. Θα μπορούσε να είναι ακόμη πικρότερο το ποτήρι, ρώτα και τον Τζινόμπιλι.

Στο πρώτο δεκάλεπτο ο Διαμαντίδης ήταν έξω με φάουλ. Ο Νίκολας έξω όλο το παιχνίδι με τραυματισμό. Όσο τεράστιος παίκτης κι αν είσαι Μητσάρα, κι όσο κι αν σε λατρεύουμε, δεν είσαι εσύ αυτός από τον οποίο εξαρτώμαστε. Δεν είναι καν οι Γιαννακόπουλοι αυτοί που μας μεγάλωσαν. Δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων. Χρήματα έχουν κι άλλοι. Ομπράντοβιντς δεν έχει άλλος. Και αυτός -ο άνθρωπος που στην Ελλάδα του Ιωαννιδισμού φώναζαν Γκαστόνε- ξέρει όσο μπάσκετ δεν ξέρει κανείς. Παίκτες κλειδιά φεύγουν, άλλοι μένουν μα μεγαλώνουν, αλλά μπασκετικό πρόβλημα που να μην αντιμετωπίζεται δεν υπάρχει.

Εκείνο που υπάρχει είναι η αγαλλίαση που σου προσφέρει αυτή η ομάδα αναβαπτίζοντας διαρκώς την αξία της στο χρόνο. Δεν είναι θαύμα της μιας βραδιάς, δεν είναι παιδί συγκυριών, δεν είναι κάτι που σε καλεί να ουρλιάξεις από χαρά τώρα που κρατάει και τώρα που σε παίρνει. Δεν έχουν θέση τα ουρλιαχτά. Όχι πια. Μόνο η συγκίνηση. Και τελικά η γαλήνη. Ξέρεις ότι η ομάδα σου ήταν και προχθές μεγάλη, ήταν και χθες μεγάλη, είναι και σήμερα μεγάλη. Θα πάψει κάποια στιγμή να είναι τόσο μεγάλη; Το πιθανότερο. Δεν θα πάψει ποτέ των ποτών όμως να είναι τόσο μεγάλη όσο τα 5 ως τώρα ευρωπαϊκά της πρωταθλήματα, δεν θα πάψει ποτέ των ποτών να είναι μια ομάδα που έγραψε ιστορία, χρωματίζοντας τις ιστορίες ημών των τυχερών με κάτι περισσότερο από θριάμβους: με δέος και αληθινή -πιο αληθινή δε γίνεται- υπερηφάνεια.

Σας αγαπάμε και σας ευχαριστούμε.