To πέρασμα
Υπάρχουν εποχές που κοιτάς στην ψυχή σου και κάτι βλέπεις.
Κι υπάρχουν κι εποχές που κοιτάς και δεν βλέπεις τίποτα.
Μερικοί άνθρωποι μάλιστα γίνονται μάρτυρες ενός εντελώς παράδοξου φαινομένου: μετά από χρόνια καταβύθισης στον αληθινό τους εαυτό, έρχεται η στιγμή που συνειδητοποιούν ότι έχουν πια απελευθερωθεί από τις οδύνες του παλιού εαυτού, αλλά όχι μόνο από αυτές, έχουν απελευθερωθεί από κάθε λογής οδύνη, αφού πια δεν πονάνε, αδυνατούν να πονέσουν, καθώς το να πονάς προϋποθέτει το να νιώθεις, κι εκείνοι μολονότι βυθίστηκαν ακριβώς για να νιώσουν πιο έντονα και πιο πλατιά από όσο επιτρέπει ο κιρκαδιανός χορός των πολιτειών και των πολιτών τους, από όσο επιτρέπει το άγχος της συμβατικής προκοπής, μολονότι βυθίστηκαν ακριβώς για να νιώσουν όπως υπαγορεύει όχι το κοινά αποδεκτό αλλά το μέσα τους σωστό, τώρα πια δε νιώθουν. Παρατηρούν τον εαυτό τους να μη νιώθει και να επιπλέει ασφαλής στη ζώνη του μη πόνου.
posted by Old Boy @ 4:27 μ.μ.
7 comments
7 Comments:
Μα τι ταινία όμως, ε; Δεν ξέρω αν κατάφεραν ποτέ να γυρίσουν καλύτερη.
(για τα υπόλοιπα, προτιμώ να μην πω τίποτα. Quite so.)
Mα τι ταινία, πράγματι. Δεν ξέρω για καλύτερο, αλλά ακόμα πιο αγαπημένο είναι το Barton Fink. Kαι ο Λεμπόφσκι είναι πιο αγαπημένος, αλλά για πιο προσωπικούς λόγους. Το ενδιαφέρον με το Miller's Crossing είναι ότι δεν περιέχει την ειρωνεία και την αποστασιοποίηση που έκαναν μετά σήμα κατατεθέν τους. Νομίζω ότι τους προτιμούσα έτσι, λίγο πιο κλασικούς. Αλλά δεν κόβω και το λαιμό μου. Όπως και να 'ναι έρχεται μεθαύριο το True Grit, να δούμε τι μας επιφυλάσσουν πάλι. Κάτι που πάλι θα μας ξαφνιάσει, κατά πάσα πιθανότητα. Ρισπέκτ εις τη νιοστή.
Πριν πέσω για ύπνο το ραδιόφωνο παίζει αυτή την ιρλανδική μπαλάντα, το Danny Boy. Αδύνατο να μη θυμηθώ τον Άλμπερτ Φίνεϋ να καπνίζει το πούρο στο κρεβάτι ακούγοντάς το -δευτερόλεπτα πριν πιάσει το τόμιγκαν.
Παράξενο κείμενο. Σα να μιλάει για μένα.
Πριν από λίγες βδομάδες κατέβαινα μεσημέρι ένα δρόμο στον Άγιο Νικόλαο, στην Αθήνα. Μπροστά μου περπατούσαν τέσσερις-πέντε πιτσιρίκοι, πολύ μικροί, θα πηγαίναν πρώτη ή δευτέρα Δημοτικού, μόλις θα είχαν σχολάσει. Ξαφνικά, ένα από τα παιδιά κοντοστέκεται, περιμένει λίγο και -χωρίς κανένα προφανή λόγο, πιθανότατα απλώς επειδή μπορούσε να το κάνει- ορμάει και με όλη του τη δύναμη δίνει, από πίσω, μια κλωτσιά χαμηλά στα πόδια ενός από τα άλλα παιδιά (του πιο μικροκαμωμένου, η σάκα φάνταζε μεγαλύτερη από το ίδιο). Εκείνο πέφτει στα γόνατα, μένει για λίγο έτσι πεσμένο, σα να μην έχει καταλάβει τι έγινε, ανασηκώνεται αργά και ρίχνει ένα στιγμιαίο, ένα ελάχιστο βλέμμα στο παιδί που το χτύπησε. Βλέπω τον πόνο, την ντροπή, την απορία στο πρόσωπό του. Το παιδί κάνει τότε μεταβολή και αρχίζει άξαφνα να κλαίει με αναφιλητά και να απομακρύνεται με γρήγορο βήμα. Τα άλλα παιδιά αρχίζουν να βρίζουν τον "δράστη", ο οποίος, παγωμένος, χαμογελάει περίεργα και δε μιλά.
Νιώθω μια βαθύτατη ανάγκη να κρατήσω το παιδί στην αγκαλιά μου, να το σφίξω, να μοιραστώ τον πόνο του, να πάρω ένα μέρος από τον πόνο του στο δικό μου σώμα, αλλά εκείνο ήδη απομακρύνεται, κι εγώ το μόνο που κάνω είναι να κοιτάξω αγριωπά το άλλο παιδί και να το ρωτήσω δίχως να περιμένω απάντηση: "Γιατί το έκανες αυτό;". Κι έπειτα να συνεχίσω την πορεία μου, τρέμοντας ελαφρά.
Και νιώθω ξανά πόνο για πρώτη φορά μετά από πάρα πολύ καιρό, καθώς και την παρόρμηση να ξεσπάσω σε ασυγκράτητους λυγμούς. Αλλά δεν το κάνω. Φοβάμαι, μάλλον.
(Αυτή τη μικρή ιστορία θυμήθηκα τώρα διαβάζοντας το κείμενό σας, κι είπα να ρίξω μια μποτίλια στο πέλαγος...)
Ίσως είναι η ερμηνεία του Τορτούρο (δεν τον θυμόμουν αππο τις ταινές του μπραντ πακ), η πρώτη μοντέρνων χρόνων ερμηνεία που με συντάραξε, πιο πολύ και από τον Dude, τόσο που δεν ήξερα αν ήθελα να ζήσει να τον σκοτώσουν τον καραγκιόζη,μεγάλη του επιτυχία του, αν σκεφτείς τις περιορισμένες δυνατότητες μου για συναίσθηση!
gasireu
Bασίλη, πολύ έντονες εικόνες μεταδίδει η ιστορία σου.
Gasireu, κι εγώ τορτουρικός είμαι αλλά του Μπάρτον Φινκ.
Κατα τη γνώμη μου η κορυφαία "γκαγκστερική" ταινία όλων των εποχών. Με μεγάλο βάρος στις ερμηνείες και τους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών που ρεστάρουν και όχι απλά και μόνο πιστολίδια.
Με ταινίες σαν και αυτή ή το Big Lebovski, δύσκολα δεν γίνεται κανείς φαν των αδελφών Κοέν. Να δούμε τι άλλο θα μας φτιάξουν φέτος ...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home