Δευτέρα, Φεβρουαρίου 07, 2011

Ποιον φόβο αγάπησα πάλι

Μια σειρά από εξαιρετικά ποστ, ένα καταπληκτικό βίντεο και άλλα πολλά που αφορούν την «Ημέρα κατά του φόβου» θα βρεις εδώ. Όπως θα διαπιστώσεις αν αρχίσεις να διαβάζεις τα ποστ, η πολιτική διάσταση του φόβου καλύπτεται επαρκέστατα, οπότε ας αλλάξω λίγο κλίμα και διάσταση.


Άνοιξη προς καλοκαίρι 1985, τέλος Ά Γυμνασίου, ο Δημήτρης Σαραβάκος έχει μόλις φτάσει ένα βήμα από το να παίξει τελικό Πρωταθλητριών και στον καημό του πάνω γράφει το «Οut in the Fields». Εκείνη την εποχή έχουμε αρχίσει να φτιάχνουμε με ένα φίλο εβδομαδιαίες λίστες με τα ΤΟP 10 των τραγουδιών μας, τις οποίες με ευλάβεια συντάσσουμε και συγκρίνουμε σε αντίστροφη μέτρηση πριν τις μάχες με σουμπούτεο, με τσόχα όχι καρφωμένη, αλλά σε μοκέτα, γεγονός που σε συνδυασμό με το ότι εκείνος σαν γνήσιος γάβρος έπαιζε συρτά, οδηγούσε αφενός σε κακοποίηση του θεάματος και αφετέρου σε τερατογενέσεις, όπου η ομάδα του Παπαγγέλη και του Παπαχρήστου κέρδιζε συστηματικά την ομάδα του Ζάετς και του Ρότσα.

Μπορεί ο Μητσάρας να αδυνατούσε να τους σκίσει σουμπουτεϊκά το τμήμα της ανατομίας τους που όριζε το σύνθημα, αλλά τουλάχιστον τους το έσκιζε τραγουδιστικά αφού το «Οut in the Fields» έμενε στην κορυφή και δεν έλεγε να την εγκαταλείψει. Aργότερα ήρθαν και τα «Εmpty Rooms» και και τα «Οver the Hills and Far Away» και τα «Friday on My Mind» και τα «Still Got the Blues» και ναι, η ηλεκτρική κιθάρα του Γκάρι Μουρ συνέχισε να μου γαμά το είναι (με την καλή έννοια· βλέπεις το ρήμα «γαμώ» χρησιμοποιείται σαν πασπαρτού για αδιερεύνητους ψυχαναλυτικογλωσσολογικούς λόγους), ωστόσο η καρδιά μου ανήκε πάντα εκεί έξω στα λιβάδια, αν και διατηρώ μια ιδιαίτερη ανάμνηση από το «Still Got the Blues»: νύχτα καλοκαιριού, φώτα κλειστά, τρανζιστοράκι ανοικτό, οι καψουριάρικες πενιές του Γκάρι, κι εγώ να μελώνω σκέτα, χωρίς να μελώνω για κάποια συγκεκριμένη· περίεργο ον ο άνθρωπος.

Κάπου πρέπει να οδηγήσει όμως όλο αυτό, κάπως πρέπει να συνδέσω το χθεσινό θάνατο του Γκάρι Μουρ με κάποιο φόβο μου, ώστε να βρεθεί μια στοιχειώδης πρόφαση για το εκτός θέματος ποστ. Ας εξετάσω τις εκδοχές που ξεδιπλώνονται μπροστά μου μαζί σου, αγαπημένε μου αναγνώστη, σύντροφε πιστέ:

- Ο φόβος του θανάτου, του πεπερασμένου, είμαστε δεν είμαστε, τίποτα δεν είμαστε βρε, ζήσε πριν πεθάνεις κλπ κλπ;

- Ο φόβος του χρόνου που τρέχει γρήγορα, χθες ήταν 1985 κι έπαιζα σούμπουτεο, σήμερα -χθες για την ακρίβεια- σου λέει μια θεία πως αυτά είναι τα καλύτερα χρόνια του γιου σου και πως θυμάται από τα δικά της παιδιά ότι φεύγουν χωρίς να το καταλάβεις;

- Ο φόβος που σε καταλαμβάνει ξαναβλέποντας μετά από δεκαετίες το βίντεο κλιπ, πως οκ η μουσική αντέχει και με το παραπάνω, αλλά σου 'ρχεται να ξεκαρδιστείς στα γέλια με την όλη αισθητική της εποχής, ενώ όταν ο Γκάρι στην αρχή του τραγουδιού λέει «Νο colour or religion ever stopped a bullet from a gun» κάνει μούτες βγαλμένες από τις καλύτερες σκηνές παρωδίας έβερ;

- Ο φόβος πως διηγείσαι αναμνήσεις από ροκ τραγούδια και μιλάς για σουμπούτεο; Ο φόβος που σε πιάνει βλέποντας πως το «Still Got the Blues» γράφτηκε το 1990, άρα δεν ήσουν πια παιδί, άρα ποιόν φόβο είχες αγαπήσει πάλι και δεν είχες συνδέσει το τραγούδι με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο και πολύ περισσότερο με μια συγκεκριμένη ιστορία μαζί του; Ο φόβος πως άργησες τόσο πολύ να πάρεις μπρος;

- Ο φόβος πως μικρός εσύ δεν έσουρνες τους παίκτες, πως ήσουν τύπος και υπογραμμός, ενώ τώρα έχεις φτάσει στο άλλο άκρο; Ο φόβος πως έχεις όχι απλώς αλλάξει, αλλά αλλοιωθεί;

- Μήπως πάλι ο φόβος πως έχεις εξαρχής μπλέξει το σωστό με το λάθος; Πριν δυο βράδια με έκραζε φίλος (χωρίς εισαγωγικά η λέξη, κι ας τον συναντούσα πρώτη φορά) για κάτι που είχα γράψει προ μηνών και το οποίο στα δικά μου μάτια ήταν κάτι με το οποίο τα έχωνα για κάτι που μου είχαν κάνει, ενώ στα δικά του τα μάτια ήταν απολογητικό και ήταν σαν να ζητούσα συγγνώμη από αυτούς τους οποίους εγώ θεωρούσα πως καυτηρίαζα.

- Ο φόβος πως είμαι τόσο άρρωστα εγωκεντρικός που αδυνατώ να πειθαρχήσω σε ένα απλούστατο πλαίσιο και γράφω πάλι για τον εαυτό μου, ενώ θα έπρεπε να γράφω για τον φόβο τον κοινό; Ο φόβος πως δεν μου πάνε οι συλλογικότητες, πως ο ατομισμός μου είναι την ίδια ώρα η σκλαβιά μου και η ελευθερία μου; Ο φόβος που με έπιασε κάποια στιγμή κατά τις εβδομάδες που οι συμμετέχοντες αντάλλαζαν ενθουσιασμένα ιδέες για το πώς πρέπει να στηθεί τα μπλογκ της ημέρας κατά του φόβου; Ο φόβος πως αυτόν τον ενθουσιασμό, αυτό το πάθος, αυτό το δόσιμο, δεν μπορώ να τα μοιραστώ; Ο φόβος πως δεν θέλω να συζητάω και να ξανασυζητάω για τους στίχους, τη μελωδία, την ενορχήστρωση και την παραγωγή ενός κοινού τραγουδιού, αλλά απλά να κάθομαι στη γωνιά μου και να γράφω τα δικά μου;

15 Comments:

At 2/07/2011 04:28:00 μ.μ., Blogger DaisyCrazy said...

πολύ καλή πρωτοβουλία. μ'άρεσε.

το κείμενο σου, αν μου επιτρέπεις δεν είναι εκτός του θέματος. ίσα-ίσα. οι φόβοι παίρνουν πολλες μορφές, φέρνουν διάφορες αναμνήσεις.

το σουμπούτεο πάντα μου άρεσε κι ήθελα να παίξω, αλλά..

το still got the blues πάντα μου άρεσε τόσο ώστε έφτασα στο σημείο να το βαρεθώ. πόσες φορές να το ακούσω;

 
At 2/07/2011 04:31:00 μ.μ., Blogger Sraosha said...

Ο φόβος πως είμαι τόσο άρρωστα εγωκεντρικός που αδυνατώ να πειθαρχήσω σε ένα απλούστατο πλαίσιο και γράφω πάλι για τον εαυτό μου, ενώ θα έπρεπε να γράφω για τον φόβο τον κοινό;

Ουφ, αμάν ρε άνθρωπε, ασιχτίρι πια. Θα σου έλεγα να πας σε καναν ψι, αλλά δε θέλω: μπορεί να πέσεις πάνω στον Τζέφρυ Ρας.

 
At 2/07/2011 04:42:00 μ.μ., Blogger Кроткая said...

γιατό, ολδ βόυ, οι υπολοιποι δε γράψαμε για τον εαυτό μας, για το γείτονα γράψαμε; :)

 
At 2/07/2011 04:54:00 μ.μ., Blogger Rodia said...

Μα.. τι ειναι πια αυτο το σουμπούτεο; Φαινεται τρομαχτικό.. :ΡΡ

 
At 2/07/2011 05:03:00 μ.μ., Anonymous Johnny_old_friend said...

1). Αν σου πω ότι ακόμα έχω τα τοπ-10 ανά εβδομάδα τι θα πεις ;
2). Αντιπαρέρχομαι το σχόλιο σου περί σουρσίματος και σου θυμίζω δύο μόνο όνομα ....Σέστιτς και Βαίτσης...τι να φτουρίσουν Ταράσης και Καραβίδας (αλήθεια μια εποχή είχατε μαζέψει όλο τον Φλόκο(που τον θυμήθηκα)κάβουρας, καραβίδας κλπ.)
3). Ξέχασες να αναφέρεις τους αγώνες πινγκ πονγκ στη βεράντα με το κασετόφωνο να παίζει το "out in the fields" από την συλλογή "Super Dance - 28 Αυθεντικές Επιτυχίες" !!!
4). Τα καλύτερα χρόνια ήταν τότε που είμασταν ανέμελοι αλλά τότε το μόνο που μας ενδιέφερε ήταν να μεγαλώσουμε !!! Και τώρα τι καταλάβαμε ;

 
At 2/07/2011 06:37:00 μ.μ., Blogger ΑΦ said...

Η τελευταία εκδοχή είναι κυρίως. Γιατί συν τοις άλλοις θεωρείς τον εαυτό σου υπεύθυνο, παρότι μάλλον είναι αδύνατο να τον αλλάξεις ως προς αυτό. Γμστ.

 
At 2/07/2011 09:49:00 μ.μ., Blogger ο δείμος του πολίτη said...

Μα ο φόβος είναι το κύριο αίτιο της σύγχρονης κοινωνικής συντήρησης. φοβόμαστε το Διαφορετικό, τον Άλλο, το συνΆνθρωπο. Φοβόμαστε τους μετανάστες, την κυβέρνηση, το γείτονα, τον κλέφτη… Υπάρχει καλύτερη μέθοδος αποκοίμησης;

 
At 2/07/2011 10:29:00 μ.μ., Blogger Unknown said...

Και πότε ειναι η μερα της επιθυμιας, αυτου του πολυ φιλικοτερου ετερου πυλωνα και μοχλου της υπαρξης μας; Φοβομαστε οταν παυουμε να επιθυμουμε.

 
At 2/08/2011 11:38:00 π.μ., Anonymous Johnny Toolittle said...

Αναρωτιέμαι, πόσο πιο "αγαπημένος" μπορείς να γίνεις; Υπάρχει άραγε ένα σημείο που θεωρείται το ανώτατο, ή είναι κι αυτό, σαν οποιονδήποτε φόβο, ένας ακόμα πλάνος αυτοπεριορισμός;

 
At 2/08/2011 11:47:00 π.μ., Blogger Spy said...

Είχα να περάσω από τα λημέρια σας πάνω από 2 χρόνια, παλιέ μου φίλε, αλλά τα κοινά μας σημεία της ανάρτησής σας αυτής (και όχι μόνο η σημειολογία του φόβου, μα και τα υπόλοιπα όλα), άξιζαν τον κόπο για ένα καφεδάκι παρέα με τη γραφή σας.
Τα σέβη μου.

 
At 2/08/2011 11:57:00 π.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Οποιος τολμαει να δει τον εαυτο του, δηλαδη να ριξει εστω μια γρηγορη ματια στο ΤΡΟΜΟ του, ειναι σε βαθυτερο ελεγχο και θεωρειται σοβαρο προσωπο χωρις μασκα.
Ενας τετοιος ζει χωρις τυπικοτητες και χωρις προσαρμογη προτιμωντας να "πασχει", γιατι οι αστειες γκριματσες των ηθοποιων που ζουν μεσα μας και επιμενουν να παιξουν το ρολο τους, οσο πειστικες και να ειναι, δεν παυουν να ειναι γελοιες.
Εκεινοι(οι ηθοποιοι) την αληθεια οταν παει να ξεμυτισει, τη μασουν σαν μαστιχα, απωθωντας το σαλιο τους, ενω ο τραγικος ανθρωπος την αντιμετωπιζει στη "μαχη" σαν εχθρικο σπαθι που το κραταει ενας θεος στο χερι.
Μονο οσοι δεν ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ να δουν τον εαυτο τους καταματα, εχουν σοβαροτητα και λογο, και δεν προκαλουν το υποστρωμα της συνειδησης τους. Οι αλλοι που φοβουνται να δουν τον εαυτο τους, και το λεω μεταφορικα, αν σηκωσουν κεφαλι να δουν αλλο ουρανο, αυτος τους βγαζει μια γλωσσα και τους κοροιδευει, κι αν θελησουν να υποκριθουν εναν "ανθρωπινο" ρολο, αμεσως καταξεφτιλιζονται απο τον ιδιο τους τον εαυτο.

 
At 2/08/2011 02:28:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Eμένα πάλι όταν διάβασα την αγγελία του θανάτου του μου ήρθε στο μυαλό μόνο το Empty Rooms, ίσως γιατί τότε ως έφηβος μύριζα κάμαρες κλειστές. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.

satyricon

 
At 2/08/2011 05:19:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Kροτ, Ροδιά, Spy, well done :))

 
At 2/09/2011 11:52:00 π.μ., Blogger Coco said...

σουμπουτέο! τί ξέσκισμα! και τοπ τεν... πορώθηκα τώρα!

 
At 3/29/2011 07:37:00 μ.μ., Anonymous eleni said...

κι εγώ, που πρώτη μου φορά πέρασα από εδώ... θυμήθηκα και το σουμπούτεο που παίζαμε με τον αδελφό μου, και το σπέσιαλ ειδικό ποδοσφαιράκι με τα καρφάκια που μας είχε φτιάξει ο πατέρας μου, και το πως επέμενε να μας μαθαίνει να ζούμε χωρίς φόβους επώνυμους, χωρίς περιορισμούς, μα έλα που μεγαλώνοντας τρύπωνε στα όνειρα ο ανώνυμος, ο αδιόρατος ο φόβος που τότε δεν καταλάβαινα -μες στην ευτυχία ούσα το γιατί- αλλά τώρα ξέρω...
με πήγες βολτούλα απογευματιάτικη λοιπόν...να'σαι καλά...

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home