Πίπες αδειανές

Θες να κρατηθείς από κάπου, αλλά δεν ξέρεις από που; Ψάχνεις να βρεις αισιόδοξα σημάδια, αλλά δεν σου προκύπτουν από πουθενά; Όχι ότι δεν υπάρχουν δηλαδή εκείνοι που επιμένουν να στα επισημαίνουν, εσένα ωστόσο σου μοιάζουν με διευθυντές ορχήστρας που προσπαθούν να στήσουν χορωδία μοντιπαϊθονικών σταυρωμένων, η οποία θα τραγουδά με αμείωτο κέφι το «Αlways look on the bright side of life»; Δεν παλεύεις άλλο ψυχολογικά αυτό το απέραντο γκρίζο και θες να τη δεις τη φωτεινή πλευρά της ζωής; Μήπως αντί να την ψάχνεις μακριά από την κρίση, να την βρεις μέσα σε αυτή; Μήπως αντί το αύριο να σε απελπίζει, να σε γεμίσει επιτέλους χαρά, ακριβώς ενόψει της δυσοίωνης προοπτικής του;
Μήπως ήρθε δηλαδή η ώρα να συνειδητοποιήσεις πως είναι αυτή ακριβώς η αδυναμία αισιοδοξίας που πρέπει να σε κάνει ευτυχισμένο; Γιατί ποιό είναι το βασικό γνώρισμα της αισιοδοξίας, τι είναι αυτό που κάνει ο αισιόδοξος; Ελπίζει πως το μέλλον θα είναι καλύτερο από το παρόν. Άρα το παρόν του είναι ελαττωματικό και δεν τον καλύπτει. Στην καλύτερη για τον αισιόδοξο εκδοχή, στην εκδοχή της εκπλήρωσης των ελπίδων του, το αύριό του αποδεικνύεται τόσο πολύ καλύτερο από το σήμερά του, άρα και το σήμερά του τόσο πολύ χειρότερο από το αύριό του.
Το δικό σου το σήμερα όμως έχει διαφύγει οριστικά αυτόν τον κίνδυνο. Όχι μόνο δεν έχει να φοβηθεί τη σύγκριση με το αύριο και το μεθαύριο, αλλά αντίθετα αύριο και μεθαύριο θα νοσταλγείς τις χρυσές μέρες του Ιανουαρίου του 11. Φαντάσου δηλαδή πώς θα είσαι τον Ιούλιο του 11. Τον Γενάρη του 12. Τον Ιούλιο του 12. Μην το προχωρήσω περισσότερο, έχει κι η φαντασία τα όριά της. Αν λοιπόν, αντί να πασχίζεις να την αποφύγεις, αγκαλιάσεις τη σκέψη πως αυτά που έρχονται είναι χειρότερα, κερδίζεις το ανεκτίμητο δώρο της συνειδητοποίησης πως σήμερα ζεις κάτι που αύριο θα σου φαίνεται μακρινό όνειρο. Ζήσ’ το λοιπόν το όνειρο. Έχεις απαλλαχθεί από όλες τις εγγενείς κατάρες της αισιοδοξίας: το καλύτερο δεν σε περιμένει κάπου στο μέλλον (αφού το βιώνεις τώρα), οι ελπίδες σου δεν παίζει να ματαιωθούν (αφού δεν ελπίζεις).
Τώρα. Αυτή τη στιγμή. Απόλαυσε αυτά που ακόμα έχεις. Πόσα από αυτά νομίζεις ότι θα συνεχίσεις να έχεις; Και για πόσο; Εάν δεν σου έχουν μείνει πολλά να απολαύσεις (επειδή π.χ. είσαι ένας από τους 56.332 νέους ανέργους του Οκτωβρίου που δεν είχε φροντίσει να εφοδιαστεί με επαρκείς ποσότητες λίπους), μην είσαι αχάριστος: εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι. Αναπόλησε τα χρόνια που ζούσες άφρονα πάνω από τις δυνάμεις σου, τώρα που αρχίζεις να ζεις φρόνιμος κάτω από αυτές. Μπουκαπόρτες άδειες σκοτεινές, πού να ξοδευτήκαν τόνοι χίλιοι; Μας προσμένουν πίπες αδειανές και τελωνοφύλακες στο Τσίλι. Αναπόλησε τους χίλιους τόνους που όλοι μαζί καπνίσαμε και απόλαυσε τα τελευταία μίλια του ταξιδιού προς το Τσίλι.

(«Καθημερινή», 30.1.11)