Και Δικτατορία για Όλους

Είτε επειδή βαριέται να τα ποστάρει εκείνος, είτε επειδή με θεωρεί τον πιο αργόσχολο τύπο της μπλογκουμένης, ο Σραόσα μου δίνει δύο λινκ:

Στο πρώτο διαβάζουμε άρθρο με τον τίτλο κόλαφο: Πού είναι οι γυναίκες;

«Μελετώντας τις φωτογραφίες και τα βίντεο από την Τυνησία και την Αίγυπτο, εντυπωσιάζει η απουσία γυναικών από τις διαδηλώσεις. Άντρες (βεβαίως) οι αστυνομικοί και οι στρατιώτες. Άντρες όμως και ό λ ο ι οι διαδηλωτές. Σ΄ αυτές τις ενδοαντρικές συγκρούσεις οι γυναίκες είναι σπίτι και περιμένουν να κριθούν τα πράγματα από τους άντρες».

Το δεύτερο θα μπορούσε να έχει τίτλο: Να' τες οι γυναίκες.

Βλέποντας τα σχόλια του άρθρου, τις γυναίκες στον αρθρογράφο τις δείχνουν ήδη και άλλοι και από άλλες πηγές. Ο αρθρογράφος τα παίρνει κάπως πίσω. Δεν τα είχε ερευνήσει και τόσο καλά τα πράγματα, ούτε αυτός ούτε οι χίλιοι καρδινάλιοι που αποτελούσαν το υφολογικό χαλί του άρθρου του. Αλλά επί της ουσίας επιμένει στους φόβους του.

Υπάρχουν λοιπόν δυο ειδών «Δεν βλέπω». Το ακούσιο. Η αυθεντική τύφλωση του αρθρογράφου. Που μπορεί να δει και να αναγνωρίσει μόνο ό,τι ανήκει σε ένα εντελώς συγκεκριμένο πολιτισμικό περιβάλλον. Θα αναγνώριζε με ενθουσιασμό π.χ. κινήματα Αιγυπτίων πολιτών που θα δραστηριοποιούνταν αποκλειστικά στα social media ή που θα αναλάμβαναν δράσεις τύπου Καϊρίστας. Ό,τι ανήκει αλλού είναι εξ ορισμού ύποπτο και επίφοβο, εκτός και αν εκούσια δεχθεί να χωρέσει στα καλούπια που του φοράμε εδώ. Και για αυτό καθόλου δε θα επιθυμούσε ισλαμιστικά, ανελεύθερα, γυναικοφοβικά καθεστώτα, στη θέση των δυτικόφιλων δικτατοριών.

Και ακριβώς εδώ δεν πρέπει να γίνει η σύγχυση με το δεύτερο «Δεν βλέπω». Με το εκούσιο της Δύσης, των ΗΠΑ και της ΕΕ. Ο λόγος της παμπάλαιας Δυτικής προτίμησης για καθεστώτα άμεσα ή συγκεκαλυμμένα δικτατορικά στις μη Δυτικές χώρες δεν οφείλεται σε αξιακό μπουρδούκλωμα όπως του αρθρογράφου, αλλά σε αγνό κυνισμό. Η δημοκρατία είναι ένα παιχνίδι που θα παίζουμε εμείς, στα δικά μας μέρη, με πολίτες που έχουν εσωτερικεύσει εκτός από τις δημοκρατικές και μερικές άλλες αρχές (του κυνηγιού της αυστηρά προσωπικής τους υλικής ευμάρειας π.χ. και του πανικού να μην την απολέσουν), οι οποίες μας βοηθούν ίσως να ελέγχουμε τα όρια και την ουσία αυτής της δημοκρατίας. Στον υπόλοιπο κόσμο φακ ντιμόκρασι, επιθυμούμε καθεστώτα συνεργάσιμα, να δίνουν γη και ύδωρ στις πολυεθνικές μας, να κρατάνε τους ντόπιους πληθυσμούς πειθαρχημένους, ειδικά στη συγκεκριμένη περιοχή να μην πειράζουν το Ισραήλ, εξ ου και μια εβδομάδα τώρα η κάλυψη των γεγονότων μιλά για χάος και αναρχία, στα ελληνικά δελτία ειδήσεων επισημαίνουν ότι η αστυνομία απουσιάζει, οι κρατούμενοι το έχουν σκάσει, προέχει η ανάγκη για σταθερότητα, σταμπίλιτι όβερ ντιμόκρασι, προτιμότερη η χούντα για όλους από τη δημοκρατία μόνον των αντρών, ένα ισλαμικό καθεστώς δεν θα επέτρεπε ποτέ σε μια Σούζαν Μουμπάρακ να φιλανθρωπεί παγκοσμίως με ακάλυπτο πρόσωπο.