Σύνοψις

Βλέπω αυτό το βίντεο στο Facebook, μέσω του Greek Gaylolita, που το είδε μέσω της Κομπλεξικιάς Αδερφής (απαραίτητη στο σημείο αυτό η διευκρίνηση για τους -πλην Τάλου- αρθρογράφους της «Αυγής», πως ακραίος και γραφικός τύπος συμφωνώ κι εγώ πως είμαι, αλλά ήμουν, είμαι και θα παραμείνω -εκτός απροόπτου βέβαια, άνθρωποι είμαστε και ποτέ δεν ξέρεις πού θα σε οδηγήσει η εσωτερική σου αλογόμυγα-στρέιτ) και λέω να υποκλιθώ σε αυτόν που το ανέβασε.

Πριν υποκλιθώ κοιτάω να δω τι άλλα βίντεο έχει ανεβάσει (όλα αυτά, ενώ έχω δουλειά στο μεταξύ, αλλά εντάξει, αν δεν διαχειριστείς λάθος το χρόνο σου όσο ζεις, πότε θα το κάνεις, όταν πεθάνεις;). Βλέπω ανάμεσα σε χιουμοριστικά και κάτι Πέγκες Ζήνες. Μπας και να μην υποκλιθώ; Μπας και με το βίντεο δεν θέλει να πει όσα νομίζω πως λέει, ενώνοντας δυο διαφορετικές όψεις του τρέχοντος πολιτισμού μας σε ένα ενιαίο σύνολο; Μπας και ένωσε δυο όψεις που εξίσου γουστάρει; Μπας και κανιβαλίζει τη Βίσση επειδή απλώς είναι Πεγκυζηνικός; Μπας και είδα πρόχειρα τα βίντεο και πρέπει να τα ξαναδώ καλύτερα για να βγάλω το τελικό νόημα;

Μπας και δεν έχει τόσο σημασία τι θέλει να πει; Μπας τότε δεν είχε τόσο σημασία και τι ήθελα να πω εγώ, αν πολύς κόσμος -πιθανότατα και η πλειοψηφία από όσους διάβασαν το κείμενό μου στην «Καθημερινή»- πίστεψε πως σοβαρολογώ; Μπας δηλαδή και ένα πράγμα είναι οι προθέσεις και ένα άλλο, διαφορετικό το τελικό αποτέλεσμα;

Ό,τι και να θέλει να πει αυτός που έφτιαξε το βίντεο, το τελικό του αποτέλεσμα είναι τέτοιο, που εμένα μου επιτρέπει να το διαβάσω σαν δυο Ελλάδες ενωμένες σε μία, και μάλιστα ενωμένες όχι καταγγελτικά, αλλά με κέφι και διάθεση για γέλιο. Ό,τι και να ήθελα να πω εγώ γράφοντας το κείμενο, το τελικό του αποτέλεσμα είναι τέτοιο που φαίνεται πως επιτρέπει σε πολλούς να το διαβάσουν σαν διαπίστωση πως η δημοκρατία έφτασε στα όρια της, πως στη σύγκριση με την οικονομία προέχουν οι επιταγές της δεύτερης, πως η δημοκρατία έχει λόγο ύπαρξης μόνο αν ο κόσμος αρχίσει να «συμμορφώνεται εκούσια». Αυτό όμως δεν τους το επιτρέπει μόνον ο τρόπος διατύπωσης του κειμένου, αλλά και η ίδια η εποχή (Π.χ. οι ερωτήσεις προς τον Κωστή Χατζηδάκη «Τι σημαίνει το ότι οι δράστες παραμένουν ασύλληπτοι; Λένε ότι ήταν συνδικαλιστές» και «Η Ελλάδα κυβερνάται από συνδικαλιστές;» κατά πάσα πιθανότητα δεν τέθηκαν με ειρωνική διάθεση, γεγονός που πιστοποιεί εκ νέου πως ζουμε σε καιρούς μεγάλης σύγχυσης για τα όρια μεταξύ κυριολεξίας και ειρωνείας. Για να ξεπεράσεις σε ειρωνεία τον ανεβασμένο από την κυριολεξία πήχυ, πρέπει μάλλον να αρχίσεις να λες ότι οι συνδικαλιστές έρχονται και παίρνουν τα παιδάκια που δεν τρώνε όλο το φαγητό τους για να πουλήσουν τα νεφρά τους σε λαθρέμπορους κλπ. Αν και εδώ θα βρεθούν πολλοί που πιθανότατα θα σκανδαλιστούν από την αποκάλυψη).

Αν λοιπόν εγώ γράφω μεν ένα κείμενο σκοπεύοντας να ειρωνευτώ μια συλλογιστική που τείνει να γίνει κυρίαρχη, αλλά το κείμενο εκλαμβάνεται ως ύμνος αυτής της συλλογιστικής, τότε η παρεξήγηση είναι ευπρόσδεκτη, αφού προϋποθέτει την παραδοχή ότι τραβηγμένη στα άκρα της αυτή η συλλογιστική θεωρεί τη δημοκρατία βαρίδι που πρέπει να πεταχτεί στη θάλασσα για να σωθεί το σκάφος.

Τι γίνεται όμως όταν το κείμενο παρεξηγείται από την ιδεολογική πλευρά που κι εσύ γουστάρεις; Εκεί ίσως η ειρωνεία λειτουργεί σαν αυτεπίστροφο που σκάει στα μούτρα σου, μόνο που εσύ αντί να στενοχωρηθείς, τελικά το απολαμβάνεις, αφού είναι η φτιαξιά σου τέτοια, που προτιμάς τα νοήματα να είναι μετέωρα και εκκρεμή· τα νοήματα όλων των πραγμάτων, όχι μόνο των κειμένων.

Το νόημα της ζωής της ίδιας παραμένει άλλωστε μετέωρο και εκκρεμές. Και πάνω στην εκκρεμότητά του χτίζει ο άνθρωπος θρησκείες και ιδεολογίες, σκηνοθετεί Κυνόδοντες και τραγουδά Αννούλα Βίσση.