«Ενώ, λέει, τα αριστερά κινήματα τείνουν προς ένα ενιαίο φύλο και μια άφυλη εικονοποιία, τα δεξιά κινήματα και, ως ακραία εκδοχή τους, ο ναζισμός διεγείρουν τη σεξουαλική επιθυμία, όχι λόγω της στάσης τους απέναντι στη σεξουαλικότητα (στάσης που είναι πουριτανική) αλλά λόγω της συνάντησης της πολιτικής ιδεολογίας τους με τη φύση και τα όρια της σεξουαλικής φαντασίας: από τη μια η «θηλυκή», πρόθυμα υποταγμένη, εκστατική μάζα, από την άλλη το απόλυτο, κυρίαρχο αρσενικό, ο Ηγέτης, ο Φύρερ, ο Ντούτσε.
Η επίσημη τέχνη των κομμουνιστικών χωρών επιδίωκε ν΄ αναπτύξει μια ουτοπική ηθική. Αντίθετα, η επίσημη τέχνη του εθνικοσοσιαλισμού πρόβαλλε μια ουτοπική αισθητική: την αισθητική της σωματικής τελειότητας ...
Ναι, ο φασισμός είναι σέξι, δυστυχώς. Και γίνεται ακόμα πιο σέξι στην εποχή μας, στην οποία, όπως σημειώνει προσφυέστατα η Σόνταγκ, το σεξουαλικό μυστικό της κουλτούρας μας δεν είναι το ερωτικό ξεφάντωμα αλλά ο σαδομαζοχισμός. Η κοινωνία της αφθονίας ανακήρυξε κάθε τμήμα της ανθρώπινης ζωής σε ζήτημα επιλογής. Το σεξ έπαψε και αυτό να είναι μια φυσική δραστηριότητα κι έγινε «προτίμηση», «επιλογή». Αυτή όμως η ελευθερία στην επιλογή σεξουαλικής ταυτότητας κατάντησε καταπιεστική, ο ατομικισμός της (όπως και κάθε ατομικισμός) έφτασε στο σημείο να γίνει αφόρητος. Η μανία για τα ναζιστικά εμβλήματα και τις σαδομαζοχιστικές συνδηλώσεις τους είναι, λέει η Σόνταγκ, μια αντίδραση σ΄ αυτή την καταπιεστική ελευθερία, μια πρόβα του έργου της υποδούλωσης, που μπορεί να μη σημαίνει τον ενστερνισμό φασιστικών θεωριών, φανερώνει όμως μια νοσταλγία για τη διάλυση της ατομικότητας, που υπόσχονταν εκείνες.
Γενικά, το ανησυχητικό είναι ότι ο φασισμός σοφιλιάζει στη θηριώδη κοσμοθεωρία του ιδεώδη κι επιθυμίες με ανθεκτικότερη φύση, που βρίσκουν σήμερα έκφραση κάτω από άλλες σημαίες: το ιδεώδες της ζωής ως τέχνης, την αποθέωση της σωματικής ομορφιάς και της νεότητας, την απόρριψη της διανόησης, την άρση της αποξένωσης και της υπαρξιακής ανασφάλειας μέσα σε εκστατικά αισθήματα κοινότητας...». 
Σε σύγκριση με το φασισμό,ο δημοσιονομισμός έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα και ένα μεγάλο μειονέκτημα. Το πλεονέκτημα είναι ιδεολογικό: μπορείς να αμφισβητήσεις τα πρωτεία της φυλής, του έθνους, της κοινότητας στην οποία ανήκεις, αλλά πώς να αμφισβητήσεις τους αριθμούς; Ο φασισμός εξακολουθούσε να είναι πολιτική, ο δημοσιονομισμός είναι μασκαρεμένος σαν εκείνο που αρχίζει όταν η πολιτική τελειώνει, σαν εκείνο που έρχεται να εισπράξει τους λογαριασμούς που άφησε απλήρωτους το πάρτι της πολιτικής. Η καθαρότητα των αριθμών είναι πιο αφοπλιστική από την καθαρότητα του αίματος.
Το μειονέκτημα είναι αισθητικό: η Όλγα Τρέμη δεν είναι η Λένι Ρίφενσταλ, το δελτίο του Mega δεν είναι «Ο Θρίαμβος της Θέλησης», ο μονόδρομος που δείχνει η Όλγα είναι καταθλιπτικός, ενώ ο μονόδρομος που έδειχνε η Λένι συναρπαστικός. Η καταλυτική πειθώ των αριθμών πρέπει να βρει και μια αισθητική αναφορά, πρέπει να καταφέρει να κερδίσει εκτός από τη λογική σου και τη ψυχή σου. Ουκ επ΄ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, σταδιακά θα αποδειχθεί πως δεν αρκεί μόνη της και η τρομοκρατία των αριθμών, άρα θα χρειαστεί να εφευρεθεί και ένας τρόπος να μας συνεγείρουν, να κάνουν την καρδιά μας να δονείται από συγκίνηση στο άκουσμά τους.
Μέχρι τότε ας παρηγορηθούμε στη σκέψη πως την αποδόμηση της κοινωνίας της αφθονίας θα ακολουθήσει και η επιστροφή του σεξ σε φυσικότερα μονοπάτια, καθώς θα πάψει να αποτελεί ένα ακόμη ατομικιστικό βαρίδι και ο κοινωνικοεργασιακός σαδομαζοχισμός που επικρατεί άουτ δέαρ θα καταστήσει πολύ λιγότερο δελεαστικές τις S&M σχέσεις· τις σεξουαλικές αλλά και όχι μόνον. Αντί δηλαδή να τα αναζητούμε όλα αυτά, θα θέλουμε το μυαλό μας να ξεφεύγει για λίγο απ' όλα αυτά.
Κλειδώστε λοιπόν τις στολές σας στα σεντούκια (ως κάβα για την περίπτωση που η παγκόσμια οικονομία ξανασταθεί στα πόδια της), δώστε τα μαστίγιά σας στους συνανθρώπους μας που τα έχουν ανάγκη, ξαναγνωρίστε τον άλλο σαν ένα πρόσωπο, ένα σώμα και ένα πνεύμα άξιο να γίνει αντικείμενο σκέτου έρωτα, αφού κάπου πρέπει να βρίσκει καταφύγιο και το έρμο το φαντασιακό, τώρα που οι πιστωτικές μας κάρτες βαρέσανε κανόνι.
Σε σύγκριση με το φασισμό,ο δημοσιονομισμός έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα και ένα μεγάλο μειονέκτημα. Το πλεονέκτημα είναι ιδεολογικό: μπορείς να αμφισβητήσεις τα πρωτεία της φυλής, του έθνους, της κοινότητας στην οποία ανήκεις, αλλά πώς να αμφισβητήσεις τους αριθμούς; Ο φασισμός εξακολουθούσε να είναι πολιτική, ο δημοσιονομισμός είναι μασκαρεμένος σαν εκείνο που αρχίζει όταν η πολιτική τελειώνει, σαν εκείνο που έρχεται να εισπράξει τους λογαριασμούς που άφησε απλήρωτους το πάρτι της πολιτικής. Η καθαρότητα των αριθμών είναι πιο αφοπλιστική από την καθαρότητα του αίματος.
18 Comments:
καταπληκτικό!
...κι αν καταφέρουμε να μείνουμε εκεί (ποιος λογικός άνθρωπος θα έφευγε άλλωστε), ίσως και να μην ξαναχρειαστεί να χρεώσουμε κάρτες για να νιώσουμε ζωντανοί.
Άμα έχεις έρωτα (έστω και σκέτο), τι ανάγκη μπορεί να έχεις μια κάρτα; :)
Πολύ εύστοχη η σύνδεση με το κείμενο του Κουτοβικ!
Εξαιρετκό βιβλίο,επίσης, για τη σύδεσης φασισμού-σεξουαλικότητας είναι η ''Μαζική ψυχολογία του φασισμού'' του Β.Ραιχ, ο οποίος μάλιστα το έγραψε πριν ξεσπάσει ο Β' παγκόσμιος
Μεγαλη σχολή ο "Θυρωρός της Νύχτας"...
Για το άρθρο δε θα σχολιάσω πολλά. Ωστόσο, τα δικά σου σχόλια είναι το κάτι άλλο. Δεν είναι μόνο ο μονόδρομος, αλλά το όλο στυλάκι της.
Καταρχήν, παράλληλα να υποβάλλουμε τα σέβη μας και σε μια άλλη μεγάλη κυρία,μέσω ενός ποιητή!
Δευτερευόντως κοπιάρεις λόγια όμορφης, bisexual, ακτιβίστριας, αντιφασίστριας, φεμινίστριας, διανοούμενης, παραγωγικότατης φιλοσόφου και μάνας που παράτησε κατά κάποιο τρόπο την οικογένεια της! Έχεις κάνει δρόμο από τη ''Μαρία με τα καρώ''!
Τρίτον, δυστυχώς αποκαλύπτεται ότι η ''τέλεια αισθητική'' του φασισμού, έρχεται να κοντράρει το ''σκουπίδι'' του δημοσιονομισμού, οι ασπρόμαυρη αισθητική, τη γελοιότητα. Τρίτος δρόμος, μεταμοντέρνος, δεν υπάρχει ή γαμήστε (αγαπήστε) γιατί χανόμαστε;
Ο Χρήστος φαλτσάρει, δεν δύναται...συγνώμη (άσε που το παλτό αρέσει και σε άψυχους)!
Η Σόνταγκ -λόγω θαυμαστής αντίληψης & ευφυίας- ανέλυσε διεξοδικά, την ακούσια γνώση των νεολαίων. Ότι δηλαδή οι αριστεροί κουλτουριάρηδες ήταν μεν προτιμητέοι [σπανίως τα κορίτσια διάλεγαν ως συντρόφους τους δεξιούς, κάποτε], όμως έμεναν ανικανοποίητες σεξουαλικώς.
Επίσης, ενώ όλοι οι μεγάλοι αριστεροί ήταν και τρελοί γαμίκοι, στις σφιχτές γραμμές των κομμάτων ήταν και εντελώς ανεπίτρεπτο -έως αμαρτία- ν' αφήσεις τη συγκέντρωση για να χωθείς στις φυλλωσιές με τη συντρόφισσα.
Το μετέπειτα απολιτίκ μετετράπη σε χορτασμένο s&m, το οποίο λογικά οδήγησε στον κυνισμό και την αφασία, που με τη σειρά τους δημιουργούν τον -κατά τα λοιπά ανεξήγητο- νεορομαντισμό των χίπστερς, που φθίνει υποκλινόμενος στο δέος του αγνώστου που ξημερώνει... η συνέχεια προβλέπεται σκοτεινή, συναρπαστική και επικίνδυνη.
[oldboy, σε μεγάλα "κέφια" είσαι τελευταίως].
@βίβιαν
πάντως, εγώ είμαι παιδί που προήλεθε από ειδύλιο σε συγκέντρωση επί δικτατορίας.
Το πάντως, τί το ήθελα; Έτσι εξηγούνται όλα. Φίλοι, Σόνταγκ, Ολντ, και Γιαδικιάρογλου, χάρη σε σας είδα το φως. Όλα μου αποκαλύφθηκαν.
Γαμώ την αριστερά μου.
Κι ένα σοβαρό σχόλιο. Έχω ένα πρόβλημα με την Ρίφενσταλ. Χρόνια τώρα. Ηθικό πρόβλημα. Έχει ξεκινήσει από όταν είδα τα ντοκυμαντέρ της για τις Αφρικανικές φυλές (κάπου το 90).
Το πρόβλημα είναι μέγα και δεν τολμώ να το πω πουθενά.
Είναι μεγάλη καλλιτέχνης και την θαυμάζω ως καλλιτέχνη. Το είπα.
Ποιός θα πέσει να με κάψει τώρα;
In the 1960s, Riefenstahl became interested in Africa from Hemingway's book and from the photographs of George Rodger.[30] Rodger, who had taken the first photographs of the Bergen-Belsen concentration camp, refused to help Riefenstahl meet Africans, citing their backgrounds.[30] Riefenstahl took up photography, documenting a diverse array of subjects. She traveled many times to Africa[17] to photograph the Nuba tribes in Sudan, with whom she sporadically lived, learning about their culture so she could photograph them more easily.[28] They readily accepted her since they knew nothing of her past.[13] She began a lifelong companionship with her cameraman Horst Kettner, who was 40 years her junior and assisted her with the photographs; they were together from the time she was 60 and he was 20.[32] She was granted Sudanese citizenship for her services to the country, becoming the first foreigner to receive a Sudanese passport.[33]
Her books with photographs of the tribes were published in 1974 and 1976 as The Last of the Nuba and The People of Kau and were both international bestsellers.[17][34] While heralded by many as outstanding colour photographs, they were harshly criticized by Susan Sontag, who claimed in a review that they were further evidence of Riefenstahl's "fascist aesthetics".[35] The Art Director's Club of Germany awarded Leni a gold medal for the best photographic achievement of 1975.[33] She also sold the pictures to German magazines.[28] She photographed the 1972 Olympic Games in Munich and rock star Mick Jagger and his wife Bianca for the Sunday Times.[10] Years later she photographed Las Vegas entertainers Siegfried and Roy. She befriended Andy Warhol and was a Guest of Honour at the 1976 Olympic Games in Montreal.[12]
Εξίσου θαυμάζω και την Σόνταγκ και ίσως να είχα την δική της άποψη για την Ρίφενσταλ αν ήταν μια γυναίκα της εποχής μου. Αλλά τώρα, δεν μπορώ παρά να κρατώ την απόσταση του χρόνου. Φτου μου. και πάλι.
Τί μπούρδα (το άρθρο του Κούρτοβικ)
Αφού ευχαριστήσω για τα καλά λόγια, μερικές παρατηρήσεις.
Mαύρε Γάτε, μα γιατί; Δεν συμφωνώ.
Βίβιαν, εξαιρετικό το σχόλιό σου.
Αpologia, εντάξει συμβαίνει: άλλο πράγμα η καλλιτεχνική αξία και άλλο το ιδεολογικό ή και το καθαρά ηθικό σκέλος. Μπορούμε λοιπόν να νιωθουμε για τη Λένι και αηδία και δέος. Αν και βέβαια κανείς μα κανείς δεν μας εγγυάται ότι αν ζούσαμε ΕΜΕΙΣ στη Γερμανία του 30 δεν θα είμαστε Ναζί. Μπορεί και να είμαστε.
Gasireu, «σοφιλιάζω» (να ένα ρήμα που δεν ήξερα) εντός μου και την Μαρία με τα Καρώ και την Σόνταγκ :)
"Σε σύγκριση με το φασισμό,ο δημοσιονομισμός έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα και ένα μεγάλο μειονέκτημα. Το πλεονέκτημα είναι ιδεολογικό: μπορείς να αμφισβητήσεις τα πρωτεία της φυλής, του έθνους, της κοινότητας στην οποία ανήκεις, αλλά πώς να αμφισβητήσεις τους αριθμούς; Ο φασισμός εξακολουθούσε να είναι πολιτική, ο δημοσιονομισμός είναι μασκαρεμένος σαν εκείνο που αρχίζει όταν η πολιτική τελειώνει, σαν εκείνο που έρχεται να εισπράξει τους λογαριασμούς που άφησε απλήρωτους το πάρτι της πολιτικής. Η καθαρότητα των αριθμών είναι πιο αφοπλιστική από την καθαρότητα του αίματος."
ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΜΕΓΑΛΕ OLD!
(Ξεκινα τη Ναομι κ θα αγριεψεις ακομα περισσοτερο!Ξερω οτι καταντω πρηχτης με αυτο το βιβλιο,αλλα αν το ξεκινησεις κ εσυ κ οι υπολοιποι,θα με δικαιολογησετε)
Old boy, υποκλίνομαι στο εύστοχον της ανάλυσής σου...
Celin, πάρε να 'χεις :)
http://www.youtube.com/watch?v=RCQj-z86qUo
Θα διαφωνήσω μαζί σου γιατί -κατά την γνώμη μου πάντα- η βάση από τη οποία ξεκινάς είναι λάθος. Θεωρείς ότι η πολιτική και κατά συνέπεια η κοινωνική πολιτική, είναι ανεξάρτητη από τα «νούμερα» την «οικονομία» τις «αγορές». Αντίθετα εγώ πιστεύω ότι πρέπει να πάνε χέρι - χέρι. Ο φασισμός και τα ολοκληρωτικά πολιτεύματα είναι μέγεθος αντιστρόφως ανάλογο με την οικονομική ανάπτυξη, βρίσκει δε πρόσφορο έδαφος σε κοινωνίες εξαθλιωμένες. Αν τώρα πάρουμε σαν δεδομένο την οικονομική και κοινωνική κατάσταση που βρισκόμαστε (και γι αυτό δεν φταίει ούτε η τρόικα ούτε το ΔΝΤ ούτε οι αγορές) πώς θα αποφύγουμε την εξαθλίωση; Το μνημόνιο (τα οικονομικά αλλά κυρίως τα ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΑ μέτρα που αναγκαζόμαστε να πάρουμε) τι στόχο έχουν; Την εξαθλίωση της κοινωνίας ή την οργάνωσή της; Κάθε μέρα διαπιστώνουμε (δεν σου λέω την ρεμούλα, αποτέλεσμα είναι) ότι το κράτος (η κεντρική διοίκηση της χώρας δλδ) ήταν ένα μεγάλο …μπάχαλο, κάτι που το βλέπαμε στην καθημερινότητά μας αλλά το κρύβαμε κάτω από χαλί. Τι λοιπόν θα πρέπει να γίνει; Να μείνουν όλα όπως ήταν; Να βουλιάξουμε περισσότερο φτάνοντας στην εξαθλίωση; Ή να γίνει μια προσπάθεια να αλλάξουμε σαν κοινωνία;
Αυτό που θα πρέπει να μας απασχολεί είναι να φτιάξουμε ένα κράτος δικαίου ένα κράτος όπου θα εφαρμόζονται οι νόμοι, αντί να βγαίνουμε στους δρόμους και να διαδηλώνουμε ενάντια στη τρόικα ας διαδηλώσουμε για να εφαρμόζονται οι νόμοι, ΟΛΟΙ όμως οι νόμοι, από παράνομο παρκάρισμα έως την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος. Αυτό όμως προϋποθέτει σύμπνοια πολιτών και πολιτικών, ήμαστε έτοιμοι σαν κοινωνία;
Η αξιοπρεπή διαβίωση των πολιτών είναι συνάρτηση της οικονομικής ανάπτυξης της χώρας και σε μια δημοκρατία όταν εφαρμόζονται οι νόμοι τότε αυτή (η εφαρμογή) είναι προ όφελος των μικρών και των αδυνάτων.
Jojos, με το ποστ που μόλις ανέβασα νομίζω πως απαντάω σε αρκετά από όσα ρωτάς. Ναι, το όλο πράγμα το είχαμε χτίσει λάθος, ναι, το όλο πράγμα χρειάζεται ούτως ή άλλως αναδιοργάνωση, ωστόσο ο δρόμος που έχουμε πάρει δεν μου θυμίζει αναδιοργάνωση αλλά ανατίναξη γενική.
in my face,old!
Ειναι κ ομορφη η ατιμη η Ναομι,
καλο θα ειναι να φυλαγεται κ λιγο υστερα απο το βιβλιο,ποιος ξερει,οι βρωμιαρηδες μπορει να της την εχουν στημενη
Δημοσίευση σχολίου
<< Home