Το τρίτο πιστόλι

Βετεράνος δύο ανενδότων και έχοντας βρεθεί στο μακρινό παρελθόν με πιστόλι στο λαιμό -όπως με συγκίνηση ανακάλεσε στη μνήμη του απόψε (ή όπως εν πάση περιπτώσει τη διασκεύασε δημιουργικά)- δεν ήταν δυνατόν να πτοηθεί από την πολύ πιο πρόσφατη πιστολοεμπειρία του, όταν μερικούς μήνες πριν έβαζε το πιστόλι στο τραπέζι για να τρομάξει τις αγορές και εκείνες το έπαιρναν και το τοποθετούσαν κάπου αλλού (γεγονός που ίσως εξηγεί την εμφατική του διαβεβαίωση πως πρώτος εκείνος πονάει για τα μέτρα που αναγκάστηκε να πάρει, μια διαβεβαίωση πάντως ασορτί με την -όχι ακριβώς δημοκρατικής νοοτροπίας ενδεικτική- κατάχρηση του πρώτου ενικού στην οποία επιδίδεται).

Ο μπλοφαδόρος λοιπόν επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος και ένα ακόμα πιστόλι κάνει την εμφάνισή του πάνω στο τραπέζι. Μόνο που αυτή τη φορά οι πιθανότητες ευόδωσης της μπλόφας του είναι πολύ περισσότερες, αφού ο αντίπαλός του στο πόκερ δεν είναι οι αγορές, αλλά τα υπόλοιπα κόμματα αφενός και ο περιούσιος ελληνικός λαός αφετέρου: το ελληνικό πολιτικό σύστημα δηλαδή.

Μπλοφαδόρος λοιπόν, ναι -και δη του αισχίστου είδους- ανακόλουθος και κωλοτούμπας, ναι -και δη του αισχίστου είδους- αλλά, έλεος, δεν είναι ούτε απειλή ούτε εκβιασμός το ήξεις αφήξεις του για εθνικές εκλογές. Γιατί αν η μπλόφα του αποκαλύπτει την μπλόφα των υπόλοιπων κομμάτων που γουστάρουν να τα χώνουν εκ του ασφαλούς (αλλά ας βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά άλλος), γιατί αν η μπλόφα του αποκαλύπτει την μπλόφα του περήφανου Έλληνα ψηφοφόρου που γουστάρει να ψηφίζει τον Δημαρά και να εξαντλεί την επανάστασή του και την κριτική του εκεί, φοβούμενος ταυτόχρονα μελλοντική πολιτική αστάθεια, τότε δεν είναι παρά μια ακόμη μπλόφα πάνω στην μεγάλη πυραμίδα από μπλόφες που αποκαλούμε ευφημιστικά πολιτική ζωή της χώρας. Και φυσικά στη βάση της πυραμίδας είναι ο ψηφοφόρος: αυτός είναι που κατεξοχήν θέλει να τον κοροϊδεύουν και να κοροϊδεύεται, αυτός είναι που κατεξοχήν κοροϊδεύει τον εαυτό του. Γιατί όσο ελεεινό είναι το ιδεολόγημα του «όλοι μαζί τα φάγαμε», άλλο τόσο αληθινό είναι το γεγονός πως οι εκάστοτε κυβερνώντες δεν ψηφίζονται από μόνοι τους αλλά από τη -σχετική έστω- πλειοψηφία του λαού.

Ιδού λοιπόν η Ρόδος, ιδού και το πήδημα: αν σε χαλάει το μνημόνιο, ο Πρωθυπουργός σε διευκολύνει. Σου λέει, ξέχασε όσα ως τώρα έλεγα περί αυτοδιοικητικών εκλογών και Καλλικράτη, ξέχασε όσα ως τώρα έλεγα περί αδιαφορίας μου για το πολιτικό κόστος και αδήριτης ανάγκης να σώσω τη χώρα. Μαύρισέ με, σου λέει, και εγώ θα το πιάσω το υπονοούμενο. Μαύρισέ με και θα κάνω τη καρδιά μου πέτρα. Αφού δεν θες να σωθείς, μην σώσεις. Φυσικά δεν λέει ακριβώς αυτό, δεν δεσμεύεται πως θα κάνει εκλογές. Και λογικό, αφού δεν το εννοεί κιόλας. Αφού εκείνο που τον νοιάζει είναι να μην συντριβεί στις εκλογές. Να σώσει οτιδήποτε κι αν σώζεται. Κομματικά. Και τελικά προσωπικά. Γιατί καθαρή στάση θα ήταν το «άλλο οι αυτοδιοικητικές εκλογές - άλλο οι εθνικές». Καθαρή στάση θα ήταν επίσης πως «αν δεν πάμε καλά στις αυτοδικοικητικές τότε πάμε και σε εθνικές». Αυτό τώρα είναι μια βρώμικη στάση, μια στάση που λέει αλλά και ταυτόχρονα δεν έχει πει. Που αδιαφορώντας ΠΛΗΡΩΣ για όσα μας πιπίλιζε το μυαλό ένα χρόνο τώρα, που αδιαφορώντας ΠΛΗΡΩΣ για την ως τώρα «αφήγηση» της εν εξελίξει σωτηρίας μιας χώρας από τον ίδιο, αλλάζει και πάλι τροπάρι και μας λέει πως στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Ζήσαμε τόσους μήνες υπό την τρομοκρατία των αδιεξόδων και αίφνης η Πυθία βγάζει χρησμό διεξόδου. Μιας διεξόδου βέβαια που αν η μπλόφα δεν είναι μπλόφα αλλά πραγματικό σενάριο, θα συνοδευθεί ξανά από το δίλημμα του αδιεξόδου: ή εμένα ή το αδιέξοδο.

Ωστόσο αυτό αφορά το σκέλος της δικής του μπλόφας. Το σκέλος της μπλόφας του ψηφοφόρου αρχίζει από εδώ και πέρα: αν μισεί μεν τους όρους του μνημονίου, θεωρεί όμως ταυτόχρονα πως η άλλη εναλλακτική είναι το χάος, τότε κακώς το μισεί το μνημόνιο, τότε να μην ψηφίσει Δημαρά, τότε να ψηφίσει ΠΑΣΟΚ και να το βουλώσει για πάντα, όπου και αν οδηγηθούν στη συνέχεια τα πράγματα, οικονομικά, κοινωνικά, εργασιακά.

Αν αντίθετα πιστεύει ότι εκτός από τις δημοκρατίες αδιέξοδα δεν υπάρχουν ούτε στους όρους λειτουργίας της αγοράς ούτε στις δανειακές συμβάσεις και στον τρόπο εξυπηρέτησης των χρεών, αν πιστεύει ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό, αφού η μεταβολή των όρων του παιχνιδιού συντελείται αυτή την ώρα σε όλη την Ευρώπη, τότε μπορεί να σηκώσει και αυτός από το τραπέζι το πιστόλι του Παπανδρέου και να το στρέψει προς το μέρος του, ρίχνοντας στα τάρταρα τα ποσοστά του σοσιαλιστικού κινήματος του μνημονίου.

Τέλος, το να καλησπερίζει και να καληνυχτίζει τους τηλεθεατές ο Γιώργος Πεταλωτής είναι μια εικόνα σουρεαλιστική μόνο στη θεωρία, αφού στην πράξη έχει προ πολλού εντυπωθεί σε κάποια γωνιά του εγκεφάλου μας η πληροφορία ότι τα όρια μεταξύ πολιτικών και τηλεπαρουσιαστών έχουν αμετάκλητα συναιρεθεί, ότι η πολιτική δεν είναι παρά ένα τηλεπαιχνίδι που προσφέρει τρελά κέρδη σε λίγους εκλεκτούς και αποχαύνωση στα μεγάλα πλήθη.