Οι παραδεισένιες προσδοκίες (και άλλες ιστορίες)

Διάφορα θέματα σου έχω. Καλά να περάσεις.

~~~

Underground

Πρώτη και δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες που η Σερβία δίνει την εικόνα μιας καθυστέρησης, μιας διαφοράς φάσης με τους υπόλοιπους, μιας προσκόλλησης, μιας αδυναμίας να παίξει με τους όρους του παγκόσμιου παιχνιδιού, μιας αδυναμίας να κρύψει τα δικά της σκουπίδια κάτω απ' το χαλί. Από την άλλη μπορεί να πει κανείς ότι της τράβηξαν πριν είκοσι χρόνια βίαια το χαλί κάτω από τα πόδια και το ένα έφερε το άλλο, πολιτισμικά, ιδεολογικά, πολιτικά. Ή ίσως η κότα έκανε το αυγό. Δεν ξέρω. Εκείνο που εύχεται πάντως κανείς είναι η Σερβία να έρχεται από το παρελθόν και όχι από το μέλλον μας.

Kράτει

Λύσσαξαν πάλι στα δελτία: και νά παράθυρα επί παραθύρων που ανέκριναν τους εκπροσώπους της εταιρίας για το αν είχαν ληφθεί όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας και νά αναλύσεις επί αναλύσεων για τις συνθήκες του ατυχήματος και νά σε μελανά χρώματα οι στατιστικές των εργατικών ατυχημάτων και νά ερωτήσεις για το πού θα πάει αυτή η ιστορία και νά οι μελούρες για τους εγκαυματίες. Εντάξει, το εμπεδώσαμε, κάντε και λίγο κράτει.

Συγκοινωνούντα μυαλά

Μετά τον έγκριτο Αντώνη Καρακούση και ο έγκριτος Δημήτρης Μητρόπουλος χρησιμοποιεί την μαγευτική λέξη «χάος» για να περιγράψει τι θα σηματοδοτήσει τυχόν εκλογή Δημαρά. Αλλά ας μην σπεύσουμε να θορυβηθούμε. Αν αυτή η γραμμή άμυνας δεν πιάσει, υπάρχει πάντα και η επιλογή της επαναπροσέγγισης του Γιάννη. Ποτέ δεν είναι αργά. Ιδίως αν είναι να χάσεις. Οι δυνάμεις του κοινωνικού ΠΑΣΟΚ (αυτό άλλωστε δεν είναι και το αληθινό ΠΑΣΟΚ;) θα βγουν στο προσκήνιο με μια επίθεση αγάπης, οι δυνάμεις του μνημονιακού ΠΑΣΟΚ (αυτό άλλωστε είναι απλώς το ΠΑΣΟΚ της ανάγκης - της ανάγκης σωτηρίας της πατρίδας) θα κάνουν λίγο πίσω, γιατί αν δεν μας φυλάξει το ΠΑΣΟΚ από το χάος (αφομοιώνοντάς το και υπεξαιρώντας το) ποιός θα μας φυλάξει;

Ο εγωκεντρισμός του ανέργου

Νεόπτωχοι και νεοάνεργοι δεν είστε το κέντρο του κόσμου. Σταματήστε να αντιμετωπίζετε την ανεργία σας σαν κάτι το απόλυτο. Δεν είναι. Η ανεργία δεν είναι παρά ένας ακόμα οικονομικός δείκτης, ένα ακόμα οικονομικό μέγεθος. Και μάλιστα ένα οικονομικό μέγεθος ήσσονος σημασίας ή εν πάση περιπτώσει παρελθούσης μοδός. Χοτ είναι το έλλειμμα. Αυτό ζητούν να μειωθεί για να μας δανείσουν. Δεν ζητούν να μειωθεί η ανεργία. Αυτή ας αυξηθεί. Έχει προβλεφθεί κιόλας η αύξησή της. Οπότε, αν κινηθούμε εντός του πλαισίου της πρόβλεψης, η δική σου ανεργία είναι κάτι εντελώς νορμάλ. Δεν υπάρχει λοιπόν κανένας λόγος να σε ανησυχεί. Θα το έβλεπες και ο ίδιος, αν δεν ήσουν τόσο προσκολλημένος στο τομάρι σου.

Living Las Vegas

Προτού ακουστούν οι ενστάσεις για το Λας Βέγκας του Ελληνικού, παθών μου έκανε την εξής παρατήρηση: «Ζούμε στο βασίλειο της γραφειοκρατίας, για το παραμικρό χρειάζονται ένα σωρό χαρτιά και διαδικασίες και στον πολιτικό γάμο είμαστε Λας Βέγκας. Ψεκάζεις, σκουπίζεις, παντρεύεσαι».
Η σκέψη μου έμεινε στο μυαλό (ιδιαίτερα σε σχέση με το ότι ο τύπος δεν είναι μόνο τύπος, αλλά μερικές φορές στη ζωή ίσως έχει και ουσιαστική σημασία), μέχρι που διάβασα αυτές τις μέρες τα «Οπωροφόρα της Αθήνας» του Σωτήρη Δημητρίου, όπου σε ένα σημείο γραφεί το εξής:
«Δύναται να συμπέσουν η αγάπη και ο πόθος; Η σύγκλιση και η απόκλιση; Ένας απροσδιόριστος συνδυασμός ομοιότητος και ανομοιότητος μπορεί σε ορισμένους τυχερούς ανθρώπους να προσφέρει αυτό το δώρο.

Σε αντιθετικά ζεύγη συνήθως που όμως τα ενώνει κάποια μυστική γέφυρα.

Aυτό συνέβαινε εν εκτάσει χωρίς τις παραπάνω προϋποθέσεις στον χωριανικό τρόπο ζωής που η συνήθης πρακτική ήταν το προξενιό. Βλέπουμε πως η απλή ανεκτικότητα, έστω η συμπάθεια έκαναν θαύματα. Σχεδόν όλα τα ζευγαρώματα ήταν επιτυχημένα γιατί τα δύο μέρη ξεκινούσαν από μηδενική και εδαφιαία αφετηρία χωρίς μεγάλες προσδοκίες και τις αντίστοιχες διαψεύσεις, σαν αυτές που δημιουργούν η αγάπη και ο πόθος.

Ξεκινούσαν απ΄το -επί κοινή ωφελεία- πλάτη με πλάτη και όχι με το μονίμως ανικανοποίητο πρόσωπο με πρόσωπο.

Και αυτή η έλλειψη προσδοκιών, η έλλειψη ντροπής έλυνε τα σώματα και η ερωτική ροή ήταν φυσική και απλή όπως στα ζώα και δεν το λέω με τρόπο υποτιμητικό».

Ναι, το συγκεκριμένο κομμάτι -όπως και γενικότερα το βιβλίο- εξιδανικεύει ως εκεί που δεν παίρνει τον «κοινοτικό» τρόπο ζωής στα χωριά,

και όχι, δεν ενστερνίζομαι την άποψη πως είναι προτιμότερο να ξεκινάς από την μηδενική αφετηρία της έλλειψης προσδοκιών.

Ωστόσο μέσα στην υπερβολή του το κομμάτι μάλλον κατορθώνει να φωτίσει αντιστικτικά πολλά από τα προβλήματα των σύγχρονων σχέσεων, των σύγχρονων ερώτων, να φωτίσει τα προβλήματα του έρωτα στα χρόνια του μη προξενιού· μην σου πω και πολλά από τα προβλήματα της ζωής μας στο σύνολό της, αφού δεν είναι μόνο στις σχέσεις μας που έχουμε τις παραδεισενιότερες προσδοκίες, αλλά και στην καριέρα μας, και γενικότερα σε ό,τι μπορεί να εξυψώσει το άτομό μας σε σφαίρες διαφημιστικής πραγματικότητας.