Το ρίγος στη χώρα του Τίγρη

Tην ημέρα του αγώνα με την Αργεντινή, από τις 12 καθημερινές αθηναϊκές αθλητικές εφημερίδες, κύριο θέμα τους την Εθνική είχαν οι 2. Ο αγώνας δεν συνέπεσε με την μεταβίβαση της ΠΑΕ Ολυμπιακός ούτε με το ενδεχόμενο μεταβίβασης της ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Από τις υπόλοιπες 10, 8 εφημερίδες είχαν κύριο θέμα ειδήσεις ή «ειδήσεις» για μεταγραφές (όπως έχουν ένα μήνα τώρα - όπως θα έχουν κάνα δίμηνο ακόμα), ενώ 2 ασχολήθηκαν με διοικητικά θέματα των ΠΑΕ που χρονίζουν. Η Εθνική προέρχεται από την πρώτη της νίκη σε μουντιάλ, παίζει με την ομάδα του Μέσι και του Μαραντόνα, υπάρχουν μικρές μεν, ρεαλιστικές δε, ελπίδες να προκριθεί στους 16 και παρ΄όλα αυτά ο Πόλγκα, ο Γκούτι, οι δυο Σισέδες, ο Ντιόπ, ο Πατέρας, ο Τζίγγερ, ο Τίγρης, ο Παππάς. Ποιός Μέσι μπροστά στον Τίγρη, ποιά Εθνική μπροστά στον Πόλγκα; Το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό γεγονός, η Εθνική μας συμμετέχει, μπορεί για πρώτη φορά να προκριθεί και δέκα από τις δώδεκα εφημερίδες ασχολούνται με μεταγραφές και παραγοντιλίκια. Και χωρίς να αποτελεί αυτό σε καμία περίπτωση άλλοθι για τους εφημεριδάδες, δεν παύει να ισχύει ότι προφανώς ξέρουν πως έτσι θα πουλήσουν περισσότερα φύλλα. Πως αυτός που θα τις αγοράσει δεν ψάχνει τελικά στο ποδόσφαιρο τις σπάνιες στιγμές μεγαλείου και ανάτασης, στιγμές που θα μπορούσε δυνητικά να προσφέρει το ματς με την Αργεντινή, στιγμές γενικά δυσεύρετες στη ζωή και για αυτό ακριβώς πολύτιμες, αλλά ψάχνει στο ποδόσφαιρο άλλα πράγματα, πράγματα που δεν έχουν σχέση με το ποδόσφαιρο ως άθλημα, ως μάχη και ως συμβολισμό, αλλά έχουν σχέση με το ποδόσφαιρο ως καθημερινή αναπαραγωγή μικρομιζέριας και μικρο-πάρα πολύ μικρών όμως-φαντασιώσεων. Τι κι αν ο πλανήτης αναμετράται ποδοσφαιρικά; Η Αεκάρα, ο Θρύλος, η Πανάθα. Κι η Εθνική;

Στην Εθνική δεν έχεις τον γάβρο και τον βάζελο απέναντί σου για να τους μισήσεις ή να τους κάνεις καζούρα. Η Εθνική πόσο φανατισμό να βγάλει; Αναγκάζεσαι να αντιμετωπίσεις τους εκάστοτε ξένους ως υποκατάστατα γάβρου ή βάζελου, κι ας είναι οι πιο φιλήσυχοι και ήρεμοι τύποι στον κόσμο, αφού «δεν έβαλαν μυαλό - δεν έβαλαν μυαλό, πούτσα στην πρεμιέρα - πούτσα και στον τελικό».

Η Εθνική επίσης διαγωνίζεται δυστυχώς με τους ξένους. Και είναι δύσκολο να τους κερδίσει όλους. Ενώ οι ομάδες μας διαγωνίζονται μεταξύ τους και στο τέλος κάποιος θα είναι σίγουρα ο θριαμβευτής και ταυτόχρονα οι άλλοι σίγουρα οι πιπωμένοι.

Έχοντας αυτά τα βασικά μειονεκτήματα η Εθνική, θέση στην καρδιά μας αληθινή ό,τι και να λέμε είναι δύσκολο να πάρει. Άκουγα χθες τον Μαχαιρίτσα στην τηλεόραση να εκφράζει την απορία, τι κακό έχουν κάνει οι εναπομείναντες ποδοσφαιριστές του 2004 στους αθλητικογράφους και γιατί τόσο μένος με τον Χαριστέα και τον Σεϊταρίδη. Και μπορεί κανείς να πει τα χίλια όσα για τον τρόπο που έπαιζε η Εθνική με τον Ρεχάγκελ, για τα συστήματα ή τα μη συστήματα που έπαιζε, για τις άλλες αντ΄άλλων θέσεις που έπαιζαν ποδοσφαιριστές, για τον ώθηση του κυνισμού του αποτελέσματος στα απόλυτα άκρα, μπορεί να τα πει όλα αυτά και να έχει δίκιο, ωστόσο πιστεύω ακράδαντα ότι ακόμη και στο πιο αποκρουστικό και αλλοπρόσαλλο παιχνίδι της η Εθνική του Ρεχάγκελ (όποιο κι αν ήταν αυτό από τα πολλά αποκρουστικά και αλλοπρόσαλλα παιχνίδια που πράγματι έκανε όλα αυτά τα χρόνια) ήταν πέντε σκαλιά πιο πάνω από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του ελληνικού Τύπου, των Ελλήνων παραγόντων και των Ελλήνων οπαδών.

Και αν μπορείς να καταλογίσεις στον Ρεχάγκελ πως κολλημένος στο ότι «δεν έχουμε Μέσι και Κακά» πολλές φορές έπαιζε το «βάλε ένα σέντερ μπακ ακόμα - μπορείς», ας αναρωτηθούμε πώς έτυχε και έχουμε έστω αυτόν τον ένα Νίνη και πού θα «ψηνόταν» τώρα αν δεν είχε έρθει στην Ελλάδα ένας προγναθικός Ισπανός. Κι ας αναρωτηθούμε επίσης μήπως υπάρχουν και άλλα παιδιά που ξέρουν μπάλα αλλά δεν θα το μάθουμε ποτέ, γιατί δεν θα τους δοθεί η ευκαιρία ποτέ.

Μην βγάζοντας όμως παίκτες που ξέρουν μπάλα ή μην επιτρέποντας στους παίκτες που ξέρουν μπάλα να το δείξουν, οι επόμενοι προπονητές μπορεί να μην βάζουν δώδεκα αμυντικούς, μπορεί να παίζουν ποδόσφαιρο πιο ορθολογικό, αλλά ποδόσφαιρο που να βγάλει μάτια δεν θα μπορούν να παίξουν.

Συμπερασματικά, το κακό που έκανε ο Ότο Ρεχάγκελ στην αισθητική του ποδοσφαίρου μας είναι μάλλον μικρότερο απ' ό,τι φαίνεται τώρα. Το καλό που έκανε με τις τρεις προκρίσεις στις τέσσερεις διοργανώσεις είναι κι αυτό μικρότερο απ' ό,τι φαίνεται τώρα. Το καλό που έκανε με την άνοδο της χώρας μας στη γενική κατάταξη που της επιτρέπει καλές κληρώσεις και ενδεχόμενες νέες προκρίσεις στο μέλλον είναι ίσως μεγαλύτερο απ' ό,τι φαίνεται τώρα.

Αυτό που έκανε όμως το 2004 είναι πέραν του καλού και του κακού, όπως ήταν πέραν της φαντασίας, όπως ήταν πέραν του ενδεχομένου να συμβεί ποτέ, όπως είναι και πέραν περαιτέρω σχολιασμού. Αυτό που έκανε το 2004 ας το σχολιάσει όποιος θέλει λογικά, ας το εξηγήσει, αναλύσει, μετριάσει, σχετικοποιήσει, ακόμη κι ας το κακολογήσει.

Εγώ δεν θα πάρω. Εγώ θα θυμάμαι και θα συνεχίσω να ριγώ.