Here and Now
Το Lost ως παραβολή της εξουσίας: Ποτέ κανείς δεν ζημιώθηκε υποτιμώντας τη νοημοσύνη των πολλών. Αρκεί να μην την υποτιμάς λίγο. Μικροαπάτες και μικροκοροϊδίες είναι επίφοβες. Όταν όμως η υποτίμηση δεν αφορά επιμέρους κανόνες του παιχνιδιού αλλά τα θεμέλια του, το ίδιο το παιχνίδι, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Kανείς δεν θέλει να παραδεχθεί ότι είναι παίγνιο σε παιχνίδι που δεν βγάζει πουθενά. Να υπόσχεσαι διαρκώς κάτι καινούριο. Δεν έχει σημασία γιατί σε ψήφισαν στην αρχή. Σημασία έχει ότι βρίσκεσαι σε θέση να τους ελέγχεις. Δεν είσαι υποχρεωμένος να κάνεις ό,τι τους υποσχέθηκες. Από κανέναν. Έχεις λευκή επιταγή. Να ξεφεύγεις (move on) αλλάζοντας διαρκώς την ατζέντα. Να αδιαφορείς για τις συνέπειες. Συνέπειες δεν υπάρχουν. Άνοιξε όσες τρύπες θες και μην τις κλείσεις ποτέ. Αρκεί στο μεταξύ να έχεις ανοίξει την επόμενη για να βρουν να κρύψουν το κεφάλι τους.
To Lost ως παραβολή της υπαρξιακής αγωνίας: Όσο πιο γρήγορα παραιτηθείς από την ιδέα του νοήματος και των απαντήσεων, τόσο το καλύτερο για σένα. Μην την ψάχνεις για να μη χαθείς, μην τη ψάχνεις για να μην απογοητευθείς. Σταμάτα να πασχίζεις να βρεις εξηγήσεις, σταμάτα να πασχίζεις να ανακαλύψεις το μεγάλο συνεκτικό μυστικό. Δεν υπάρχει. Όλα είναι φανερά. Όλα είναι θέαμα. Κι εσύ ο καταναλωτής του. Ο κόσμος όλος είναι σαν μια τηλεοπτική σειρά που ξεκινάει μην έχοντας ιδέα για το που θέλει να καταλήξει. Η ζωή είναι σαν μια τηλεοπτική σειρά με μια λαμπρή αρχική ιδέα. Η ζωή είναι μια λαμπρή αρχική ιδέα που στην πορεία παραμυθιάζει τον εαυτό της και τους θεατές της ότι υπάρχει και μια συνολική τελική ερμηνεία. Πώς να ερμηνεύσεις την αρχική έμπνευση; Δεν γίνεται. Στο τέλος δεν κρύβεται κανένα θαύμα, το θαύμα κρύβεται στην αρχή. Σαν βγεις στον πηγαιμό για το νησί του Lost να έχεις υπόψη σου ότι προορισμός δεν υπάρχει, ότι όλα τα ταξίδια είναι τελικά απατηλά. Ωραία αλλά απατηλά. Απατηλά σαν την πραγματικότητα, απατηλά σαν την ερώτηση «Πως και γιατί;», απατηλά σαν την κραυγή «Θέλω να καταλάβω». Καλύτερα να μην καταλάβεις, καλύτερα να συνεχίσεις να ψάχνεις μυστικά και εξηγήσεις. Έτσι θα καταφέρεις να χαθείς, να μπερδευτείς, να ξεχαστείς. Κι ας μην οδηγεί όμως πουθενά αλλού παρά σε μια σειρά από αδιέξοδα του νοήματος, η ζωή είναι μια ιστορία που είναι προτιμότερο να ξεκινά να την αφηγείται κανείς. Αφηγούμενός την, υποτιμάς τελικά τη νοημοσύνη και των ακροατών σου και εσού του ιδίου; Ναι, αλλά σε αντιστάθμισμα κερδίζεις περιστασιακές υπερτιμήσεις της συγκίνησής σας. Ο νους ζητά ματαίως να τραφεί από τροφή που τον υπερβαίνει, η καρδιά όμως είναι σεξουαλικό όργανο που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα ικανοποιήσει τις ανάγκες της. Και ο τρόπος των ιστοριών έχει σταθεί προαιώνιος φίλος της ανθρώπινης καρδιάς.
posted by Old Boy @ 7:22 μ.μ.
31 comments
31 Comments:
Aργησες να γραψεις αλλα αξιζε τον κοπο,ενα μικρο κομψοτεχνημα το κειμενο αυτο,αντικειμενικα κ ψυχρα,η συλληψη ειναι εμπνευσμενη.
Βλεπω οτι κανεις ενα break στις ΔΝΤ-0-συζητησεις,καλα κανεις,ετσι κ αλλιως τι νοημα εχει,θα αρχισω εγω τις παπαριες μου,θα βγει κ ο ΑΦ να κανουμε εναν μετριοπαθη διαλογο,θα βγουν κ οι υπολοιποι ταλιμπαν νεοφιλελευθεροι να υπογραμμισουν τις ευθυνες της οπισθοδρομικης Αριστερας που ευθυνεται μεχρι κ για το Προπατορικο Αμαρτημα,
and the story goes on,ανακυκλωση ξεθωριασμενου παθους κ ματαιης ορμητικοτητας.
Για αυτο κ η πιο σοβαρη ερωτηση που μπορω να σου κανω,ειναι η εξης,
ειδες το τελευταιο επεισοδιο του lost?
τι ελεγε?
ακουω αλληλοσυγκρουομενα σχολια.Προσεξε μη με spoilerιασεις γιατι δεν εχω δει ακομα τον εκτο κυκλο,εχω μειναει στο τελος του πεμπτου!
Ανταξιο των προσδοκιων η ο jj abrams μας τις διεψευσε?
Δεν μπορω παρα να συμφωνησω.''Και ασ'τους να ψαχνονται'' ειπε ο Damon στον Carlton,ο οποιος εδειξε την συγκαταθεση του χαμογελωντας-ακολουθησε και το φιλικο πατ-πατ στην πλατουλα του Damon.
Οπως και να'χει,ευχαριστω.Ακομη και ετσι,με τοσα πραγματα αναπαντητα,στο μυαλο μου ειναι η καλυτερη ιστορια που εχει υποθει απο ανθρωποειδη(γενικα και αοριστα,σαν το τελλος του).
Στην τελικη παντως,ο ανθρωπινος νους θελει να ειναι παραμυθεας.'Προσοχη,ερχεται η Επιστημη' Οb,rememberr?
meshuggener
@celin, για το τελευταίο επεισόδιο γράφει ο Old boy.
Οκ, σπουδαίο το κείμενο. Ωραία κι η αναλογία με τη ζωή. Απ' αυτή την οπτική, τεράστια σειρά όπως λέει κι ο meshuggener.
Αλλά και πάλι δεν μου κάθεται. Art can be so much more than life, you know? :)
Δεν ξερω.
ετσι ακριβως οπως τα γραφεις σχετικα με το lost, αν και ψιλο συγκινηθηκα με κανα 2 σκηνες του τζακ, τελικα ειπα " ειστε μεγαλες λερες εσεις οι αμερικανοι"
Δεν ειχα δει κανενα επεισοδιο και κατεβασα το season 1 προχθες. Ειδα τα πρωτα 4 επεισοδια και αποφασισα να μην συνεχισω γιατι αισθανθηκα απο την αρχη να υποτιμαται η νοημοσυνη μου και μου φανηκε οτι η σειρα ειναι γεματη βαρετα και χιλιοπαιγμενα κλισε. Εν τω μεταξυ ολοι ηταν ατσαλακωτοι μετα το ατυχημα, τα πουκαμισα ηταν πεντακαθαρα μετα απο τρεις μερες λες και κοιμοντουσαν στο Hilton, ο γιατρος ειχε 2 γρατζουνιες στο ενα μαγουλο και 2 στο αλλο τελεια φτιαγμενες για να δειχνει οσο πιο sexy γινεται, ο τυπος με το τετραγωνο σαγονι και το επιθετικο στυλ για ν'αναρωτιεσαι ποιος θα πηδηξει πρωτος την γκομενα, αυτος η ο γιατρος, το τερας που δεν το βλεπεις ποτε και βγαζει κραυγες που θυμιζουν b-movies θριλερ και πολλα αλλα βαρετα και κλισεδιαρικα.
Καλο για teenagers ισως.
@ atonikus
αν δεν σου αρεσαν τα πρωτα επεισοδια καλα θα κανεις και δε θα συνεχισεις. Νομιζω ολοι συμφωνουν οτι οι πρωτοι κυκλοι ηταν και οι καλυτεροι και η σειρα μετα επαιζε λιγο με τα νευρα μας, ειχε ξεχειλωσει πολυ η ιστορια, με ανακουφιση την ειδα να τελειωνει..
'στο τελος δεν κρυβεται κανενα θαυμα, το θαυμα ειναι στην αρχη' που λεει και ο φιλος μας ο ολντ μπου.
καταπληκτικο post, το εστειλα σε ολους τους lost- ακηδες φιλους.
giorgos
Well said, oldboy.
Όσο για το Lost, για μένα, το φινάλε ήταν επιεικώς γελοίο...
Celin, στο τελευταίο επεισόδιο το νησί μπαίνει υπό την επιτήρηση του ΔΝΤ. Το τέρας του μαύρου καπνού αποδεικνύεται ότι ήταν ο Τάσος Μαντέλης, ενώ Jacob η Σταματίνα Μαντέλη. Μαντέλης και Μαντέλη μάχονται μέχρι εσχάτων για την κατάκτηση της ψυχής του νησιού, μια μάχη όμως που παύει να έχει νόημα λόγω του ελλείμματος του νησιού (ως ποσοστού του ΑΕΠ του), αφού όλους μας μας κρίνουν οι αγορές.
Αtonikous, δεν ξέρω ποια πουκάμισα είναι ατσαλάκωτα, ο φουκαράς ο Λοκ την έβγαλε με ένα χακί μπλουζάκι έξι χρόνια.
Νοvalis, ναι η τέχνη μπορεί. Προς στιγμή είχα πιστέψει (και γράψει) ότι το Lost είναι τέχνη. Τελικά δεν ήταν. Δεν παύει όμως κι έτσι (με όλες τις απογοητεύσεις του) να ήταν κάτι συναρπαστικό.
Τότε που ήμασταν ερωτευμένοι:
http://old-boy.blogspot.com/2007/05/blog-post_30.html
Πρόσφατα που ήμασταν πιο ψύχραιμοι:
http://old-boy.blogspot.com/2010/02/blog-post_15.html
Τα δυο αυτά ποστ με το σημερινό αποτελούν τριλογία και θα συμπεριληφθούν στα έξτρας του ντιβιντί του έκτου κύκλου.
Πρέπει να ομολογήσω ότι είναι ένα από τα λίγα καθηλωτικά κείμενα που διάβασα μέχρι τώρα. Εξαιρετικό από τη σύλληψή του μέχρι τη γλώσσα του.
Βέβαια, (να ικανοποιήσω και την ανάγκη μου για διαφωνία) μυθοποιείς λίγο μία σειρά που άρχισε σύντομα να βαλτώνει στην εμπορευματοποίηση (παρά τα όποια -λίγα- καλά είχε να επιδείξει).
ηταν οντως επιεικως γελοιο το φιναλε και η 6 σεζον αχρηστη μη πω και η 5.
είναι κι αυτά, αλλά δεν είναι μόνο αυτά.
είναι και θεολογική αλληγορία και επιστημονική απογοήτευση και αυτοαναφορική παρωδία και μιντιακός πειραματισμός και περιπλεγμένη σαπουνόπερα και morality play κατα τα μεσαιωνικά πρότυπα και μεταμοντέρνος διάλογος για τα όρια και δικαιδοσία του δημιουργού και του έργου τέχνης και κυρίως, και το αγαπημένο μου, ένα παράγωγο accidental genius, όπου όλα αυτά που ανέφερα δεν ήταν ούτε στις προθέσεις των cuse/lindelof, ούτε στις δυνατότητες 120 επεισοδίων, αλλά αποτέλεσμα μιας πλατφόρμας που συναντιούνται ιντερνετ και τηλεόραση.
και μένα με ψιλοχάλασε η έκτη σαιζόν, τα υπόλοιπα όμως παραμένουν
Αυτό που μας κρατούσε (όσους κρατόυσε) από επεισόδιο σε επεισόδιο και από χρονιά σε χρονιά, ήταν οι συνεχώς ανανεούμενες συγκινήσεις της καρδιάς και η αγωνία των ανατροπών. Ο λόγος είναι αδύναμος μπροστά στην κραυγή της καρδιάς.
Αλλά, φτάνοντας στο τέλος, όταν οι δονήσεις τις συγκίνησης κόπασαν, πήρε τον λόγο η νόηση με την μόνιμη, όσο και αρχέγονη, απαίτησή της: Θέλω να μου εξηγηθούν τα πάντα.
Εκεί είναι που ήρθαν οι παραγωγοί να μας σφυρίξουν ότι για να ανήκεις σε έναν κόσμο πρέπει να δέχεσαι τους κανόνες του. Και η υπόσχεση της "αλήθειας" (αυτό το: τί στο διάολο έγινε τώρα; ) είναι εκτός παιχνιδιού.
Old boy, χαίρομαι πάντα να διαβάζω τα κείμενά σου. Είναι συγκίνηση λόγου και φαντασίας.
Καλημέρα.
Στο Βιβλίο της Ζωής οι απαντήσεις δεν βρίσκονται στις τελευταίες σελίδες.
--Charlie Brown
Νομίζω ότι το αδικούμε. Πολύ. Ακόμα και αν τα μυστήριά του ήταν επί ματαίω, υπήρξαν αφορμή για προβληματισμό ενός σκεπτόμενου κοινού που διψάει για φιλοσοφικά ερωτήματα. Τα επιχειρήματά μου αναλυτικά (δις μινς μακροσέντονο) στο blog μου.
Charlie who??
Κατι σαν ¨Ένα καράβι είναι το σώμα μας και πλέει απάνω σε βαθιογάλαζα νερά. Ποιος είναι ο σκοπός μας;
Να ναυαγήσουμε!¨
΅Ωραία σειρά, προσςπικα με ξελάσπςσε πολλά χειμωνιατικα βράδια. Δεν έχς δει τον τελευταιο κύκλο. Μαλλον θα τον δω καποια στιγμή μετά το μουντιάλ.
Αλλα τελικά αυτο που θα μου μείνει από τη σειρά είναι ασυνηθιστη τρέλα και αφοσίωση του Λοκ, και ο σκωτζεζος ως η αγαπημενη μου φιγούρα στη σειρά.
@meshuggener:
http://en.wikipedia.org/wiki/Charlie_Brown
http://www.youtube.com/watch?v=Q95kX_EP2Nk
το αγαπημενο μου σηριαλ. με τα κομμαντος του δημοσιου τα κοκκινα θηρια των μ.μ.ε.κι αυτα τα ομορφα μαυρα σκυλια...
...που τετραγωνιζουν την φαντασια μας οπως μασαμε τσιχλοφουσκες και βαζουμε μπουγαδα με μαρκα αριελ!!!
Αγαπητέ κύριε Old Boy,
διαβάζοντας το ωραιότατο κείμενο σας , αλλά και τα επίσης ωραιότατα σχόλια
που το ακολουθούν , αισθάνθηκα τρία πράγματα. Πρώτα αισθάνθηκα άτυχος ,
γιατί δεν έχω δει κανένα επεισόδιο της εν λόγω σειράς. Μετά αισθάνθηκα κάτι σαν αυτογνωσία γιατί κατάλαβα ότι και να την είχα δει ,δεν θα μπορούσα να αντιληφθώ όλα αυτές τις βαθιές φιλοσοφικές προεκτάσεις. Ύστερα όμως αισθάνθηκα τυχερός γιατί έχω την τύχη να διαβάζω εδώ , στο χώρο σας , κείμενα και σχόλια που βοηθούν τη σκέψη μου να αντιληφθεί πέρα από ότι βλέπουν τα μάτια μου.
Επειδή όμως θέλω να έχω μια πιο προσωπική σχέση με τα πράγματα και τις ιδέες,
θα ήθελα να σας ρωτήσω μήπως στο παρελθόν έχετε γράψει αντίστοιχο κείμενο και έχουν υπάρξει αντίστοιχα σχόλια, για ένα έργο που έχω δει και μου αρέσει πάρα πολύ, τη Θεία από το Σικάγο ;
Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς Lost;...
Πριν απαντήσω στο ερώτημα, να πω ότι δεν έχω δει τη σειρά κι ούτε πρόκειται. Από στιγμιότυπα που έχω δει καταλαβαίνω ότι θα με εκνευρίσει. Από το κείμενο που διάβασα, είμαι σίγουρος. Το κείμενο είναι όμορφο πάντως... Α, και για το φιλοσοφικό του πράγματος. Ένας φίλος που το βλέπει αναγκαστικά λόγω συζύγου λέει ότι είναι γεμάτο σαϊεντολογία. Εμπιστεύομαι την κρίση του, γι αυτό το παραθέτω.
Και τώρα η απάντηση στο ερώτημα της αρχής. Προτείνω "The Wire" αμερικάνικη σειρά που δεν μοιάζει αμερικάνικη. 5 season μόνο κι αυτές μισές. Επίσης το "Damages" το οποίο το βλέπει η συμβία κι έχει κολλήσει.
ΥΓ Το σχόλιο σου OldBoy με το ΔΝΤ με έκανε να γελάσω πολύ. Να είσαι καλά!
Noμίζω ότι η αλήθεια δεν βρίσκεται κάπου ανάμεσα στα αποθεωτικά και τα απαξιωτικά σχόλια, αλλά ταυτόχρονα και στα δύο. Ακούγεται σαν παραδοξολογία αλλά νομίζω ότι ισχύει.
Ξυλοκόπε, μια χαρά τα λες ;)
Σωτήρη, θεία από το Σικάγο δεν έχει το κατάστημα ακόμη :)
Το LOST ως παραβολή της εξέλιξης των επιστημονικών ιδεών (για Losties και θεατές ταυτόχρονα): Βρίσκεσαι σ’ ένα άγνωστο, εν πολλοίς αφιλόξενο περιβάλλον. Αγωνίζεσαι να διατηρήσεις τη φυσική και λογική σου ακεραιότητα. Απορείς, δοξάζεις, θεο/δαιμονο-ποιείς. Συνειδητοποιείς ότι η επιβίωση θα έρθει μέσα από τη συνεργασία και τη δράση. Παρατηρείς συστηματικά το περιβάλλον. Προτείνεις θεωρίες που εξηγούν και προβλέπουν. Πιστεύεις ακράδαντα στην ορθότητά τους και πορεύεσαι μαζί τους ικανοποιημένος από τη «λειτουργικότητά τους». Ανακαλύπτεις ένα νέο, απαρατήρητο ως τώρα δεδομένο που ανοίγει μια τρύπα στη ως τώρα άψογη θεωρία. ΔΕΝ την πετάς. Την ενσωματώνεις σε μια νέα, ευρύτερη πρόταση που ανταποκρίνεται πλήρως στα νέα δεδομένα. Αλίμονο, μόνο για να αναγκαστείς ξανά να την αναθεωρήσεις/επεκτείνεις λίγους αιώνες/επεισόδια αργότερα. Άραγε, υπάρχει ένα όριο σ’ αυτό το φούσκωμα του μπαλονιού;
Ναι, υπάρχει ένα σημείο πίσω από το οποίο δεν μπορούμε να δούμε. Το μπαλόνι σκαλώνει και «σκάει» εκεί. Νιώθεις προδομένος, γιατί αυτός που έθεσε τους κανόνες δεν σου επιτρέπει να συνεχίσεις το παιχνίδι ως το τέλος. Εξαπατημένος, γιατί σου υποσχέθηκε απαντήσεις, μόνο για να διαπιστώσεις ότι υπάρχει ένα λευκό φως που τυφλώνει όλα σου τα όργανα. Και μετά, βλέπεις τη δική σου πορεία στο χρόνο. Από πού ξεκίνησες και πού έφτασες. Και κατανοείς ότι η τελική θεωρία ήταν πάντα το δόλωμα για να τρανεύεις τόσο όσο για να σκαρφαλώνεις μέχρι την επόμενη κορυφή.
Ο επιστήμονάς σου σφαλίζει το κατεξοχήν όργανο παρατήρησης, το μάτι του. Το χέρι στην καρδιά, λυτρωμένος γιατί έπραξε το χρέος του. Έστω κι αν για να το κάνει έπρεπε να σκοτώσει τον εαυτό του.
Πολύ δυνατό κείμενο, με πολύ μεγάλη δυναμική, αν και για μένα το τέλος του (περί νου και καρδιάς) μου έκατσε λίγο flat. Νομίζω ότι ανοίγεις θέματα πολύ μεγάλα (virtual παιχνίδια υπερερμηνείας ως μορφές παραίτησης από την έμπρακτη, ζωτική για τη ζωή ερμηνεία, υποκατάστατα της θεωρητικής δραστηριότητας), αλλά βιάζεσαι λιγάκι να τα ξανακλείσεις (όχι, όχι, δεν υπονοώ ότι ανακλάς συμπτωματικά τη δομή του Lost:-).
For the (confessional) record, σταμάτησα στο 3ο επεισόδιο του 2ου κύκλου.
Επίσης for the (archaeological) record, ένα από τα πρώιμα ποστ του Radical Desire ήταν για το Lost (αμέσως μετά την απόφαση παραίτησης από τη σειρά): http://radicaldesire.blogspot.com/2008/09/blog-post.html
Tάσο, εξαιρετικό το σχόλιό σου και δείχνει γιατί τελικά η αξία του Lost ήταν το φαινόμενο που δημιούργησε, οι συζητήσεις που δημιουργησε, αυτός ο οίστρος που γεννά τέτοιου είδους σχόλια, αυτό το «παράγωγο accidental genius» όπως το ονοματίζει ο Ξυλοκόπος λίγο πιο πάνω.
Οπότε προσωπικά κάνω πλέον τη διάκριση: είμαι μέσα στο να εξιδανικεύουμε το φαινόμενο Lost, αλλά η σκέτη σειρά Lost, αποκάλυψε στην πορεία της και τελικά γιγαντιαία μειονεκτήματα (χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι δεν είχε και γιγαντιαία πλεονεκτήματα).
Αντώνη, καλά, εσύ σταμάτησες νωρίς το Lost :)
Aλλά ευτυχώς ξεκίνησες το μπλόγκιν και χαίρομαι που μου δίνεται και από εδώ η ευκαιρία να δηλώσω το σεβασμό μου γενικά για τα κείμενά σου (αλλά και ειδικά για το λοστοκείμενο σου) :)
Να σαι καλά, δυστυχώς για μένα έχω κόψει το σινεμά επίσης, οπότε τα κείμενά σου για τον κινηματογράφο δεν μπορώ να τα απολαύσω.
Αλλά αυτό το κείμενο ήταν something special για μένα :-)
krima poy teleiwse to lost. lyphthhka poly.
makis triantafylopoylos o Megalos reporter.
εικάζω ότι ο λόγος που πολλοί αισθάνονται προδομένοι από το τέλος του λοστ, είναι επειδή το λοστ δεν απευθυνόταν σε ένα κοινό/target demographic όπως λένε οι προχω, αλλά επειδή δημιούργησε ένα φανατικό και ετερόκλητο κοινό θεατών/συμμετόχων ( ο έκο γράφει ένα σκασμό χαριτωμένα επί τούτου στο επιμύθιο του ονόματος του ρόδου) οπότε όλοι άρχισαν να πιστεύουν ότι de te fabula narratur [ δεν είναι γαμάτο που η απάντηση στο "ποιος κείται στη σκιά του αγάλματος δίνεται στα λατινικά με το αμφίσημο servabit (save/serve)?] όλοι άρχισαν να πιστεύουν ότι το λοστ είναι ένα template για όλες τις απαντήσεις που θέλουμε.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home