Παίζαν οι μικρότεροι

- Μια φωτογραφία (παραδόξως από τα «Νέα» και όχι από την «Ελευθεροτυπία») χίλιες σημειολογίες (από τους κουκουλοφόρους ολόγυρα, μέχρι -κυρίως- το ευτυχισμένο χαμόγελο δικαίωσης στο ολοφώτεινο πρόσωπο του κοινωνικού αγωνιστή που ξεπροβάλλει δικαιωμένο ανάμεσα στις συντροφικές γροθιές).
- Αν η Στρέλλα φιλοδόξησε να είναι η σημερινή μετεξέλιξη της Στέλλας, μήπως τελικά ήταν ο Λάμπρος Φούντας ένα είδος μετεξέλιξης του Γιώργου Φούντα;
- Γιατί είναι τόσο πολύ πιθανότερο να δεις αφίσες στους δρόμους που να λένε ότι ο (κάθε) Λάμπρος ήταν ένας από μας, από το να δεις αφίσες που να λένε ότι η (κάθε) Στρέλλα είναι μία από μας;
- Γιατί ο (κάθε) Μαζιώτης θεωρείται πιο επικίνδυνος από τον (κάθε) Λάνθιμο ή Κούτρα; Γιατί η υπονόμευση που πρεσβεύει ο πρώτος θεωρείται πιο επικίνδυνη από την υπονόμευση που πρεσβεύει ο «Κυνόδοντας» και η «Στρέλλα»;
- Με άλλα λόγια γιατί εξακολουθούν να παίρνουν την τέχνη αψήφιστα, γιατί το σύστημα φοβάται και συνδιαλέγεται μόνο με εκρηκτικούς μηχανισμούς;
- Μήπως τελικά εκείνο που επέτρεψε στη 17Ν να μη μείνει χωρίς απογόνους ήταν το ότι συνελήφθη; Μήπως αυτό το νεκροζώντανο και πλήρως απαξιωμένο πράγμα που ήταν τα τελευταία χρόνια της δράσης της, θα γινόταν ντιπ για ντιπ νεκρό αν δεν το έπιαναν; Μήπως το μοιραίο λάθος του Ξηρού μετατράπηκε σε φιλί της ζωής και αναγκαία προϋπόθεση της σποράς;
- Αν δεχθούμε ότι η οικονομική μας κατάσταση, οσοδήποτε οριακή κι αν είναι, δεν απέχει πάντως ιλιγγιωδώς από άλλους αδύναμους κρίκους της Ευρώπης, ούτε -πολύ περισσότερο- περιγράφει κάποιο καταναλωτικό ή δανειακό μοντέλο ξένο για τους άλλους πολιτισμικούς συγγενείς μας, μήπως τότε ένα φαινόμενο που θα μας ξεχώριζε σήμερα κοινωνιολογικά από αυτούς είναι η ολοένα και ευρύτερα διαδιδόμενη αντιεξουσιαστική κουλτούρα;
- Είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι ότι διώκονται μόνον συγκεκριμένες ποινικά κολάσιμες πράξεις ή διατηρούμε καμία αμφιβολία για το αν έχουμε φτάσει στο σημείο να διώκονται (στο πλαίσιο του ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ή του ας βγει άκρη στο ακροατήριο για τον βαθμό ανάμιξης του καθενός) φρονήματα, ιδεολογικές συμπάθειες, φιλίες;
- Αν θεωρήσουμε ότι ειδικά ο χώρος της τρομοκρατίας, όντας καταδικασμένος στη κοινή συνείδηση, δεν έχει την παραμικρή ανάγκη συκοφάντησης, τότε προς τι η ανάγκη διαρροής συκοφαντιών για χάχανα και γέλια με τους Αφγανούς που έπαιζαν με τη βόμβα; Δηλαδή αν αυτοί που έβαλαν τη βόμβα στενοχωρήθηκαν με τον θάνατο του δεκαπεντάχρονου, παίρνουν συγχωροχάρτι ή είναι λιγότερο κατακριτέοι;
- Αν αληθεύει ότι ο Μαζιώτης ενώπιον της ανακρίτριας τα έχωσε στο κράτος και τον καπιταλισμό (ουγκ), μπορεί ή δεν μπορεί κανείς να υποθέσει ότι η αντιεξουσιαστική μαγιά του (κάθε) Έλληνα έχει να κάνει πολύ περισσότερο με το κράτος, τους θεσμούς, τους νόμους, τα χαλινάρια, τα πρέπει, παρά με τον καπιταλισμό, ο οποίος από τους περισσότερους από τους οποίους βάλλεται, βάλλεται επειδή βρέθηκε εύκαιρος, επειδή κάνει την εξουσιαστική βάρδια και ονοματίζει το ειδικότερο οικονομικό σύστημα οργάνωσης της κοινωνίας;

- H εποχή των επαναστάσεων, με την έννοια του Ροβεσπιέρου και του Λένιν, έχει περάσει. Δεν ξέρω αν είναι καλό για την ανθρωπότητα, όμως δεν είναι καλό για τους φιλοσόφους, αφού η επανάσταση είναι στο βάθος ο θρίαμβος της ιδέας επί του γεγονότος. Υπάρχει μια συμφωνία χιλιετιών μεταξύ των φιλοσόφων και της ιδέας της επανάστασης την οποία πρέπει να διαχωρίζουμε από αυτήν της εξέγερσης. Η επανάσταση έχει να κάνει με τον συλλογισμό, η εξέγερση με το ένστικτο.

- H επανάσταση είναι αναζωογόνηση των σωμάτων.