Η πρόκληση των διπλανών ραφιών

Το «SMS» είχε τελικά διάρκεια δύο ακριβώς ετών.

Υπάρχουν δυο ορατές τάσεις που έχει πάρει ο αθλητικός Τύπος: Η μία, η σαφώς πιο ισχυρή και ολοένα και πιο διογκούμενη, είναι η τάση της εγκατάλειψης κάθε μανδύα, όχι απλά αντικειμενικότητας (αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, όταν γίνεται δηλωμένα), αλλά τελικά και δημοσιογραφικής ιδιότητας: πρόκειται για την εποχή των αυθεντικά (ή με δόση υποκρισίας) αρρωστάκηδων, που πλουτίζουν μιζάροντας στον φανατισμό του κόσμου, αποτελώντας (ή παριστάνοντας) ένα ιδιότυπο μείγμα οπαδού και παράγοντα που άλλοτε προσπαθεί να επηρεάσει τα εσωτερικά της ομάδας του και άλλοτε τους διαιτητές και τους διαιτητοπατέρες. Πρόκειται για μια τάση που σε ένα βαθμό εξηγεί και το ότι την κοκκαλική ψύχωση για πρωτάθλημα κόλλησε και ο Παναθηναϊκός, με αποτέλεσμα να μην αγωνίζεται απόψε στο Αμβούργο, αφού αν η πρώτη ύλη μας είναι η καθημερινή καζούρα στους άλλους, οι άλλοι, οι δίπλα μας, δεν βρίσκονται στη Λιέγη, αλλά στην από πάνω ή από κάτω στήλη.

Η δεύτερη, η λιγότερο ισχυρή, ωστόσο υπαρκτή, είναι η τάση που θέλει να βλέπει το ποδόσφαιρο και γενικά τα σπορ και από άλλη οπτική γωνία, χωρίς προφανώς να αρνείται και την κουλτούρα του οπαδισμού, όντας λιγότερο καθώς πρέπει από την αλήστου μνήμης εποχή που οι αθλητικογράφοι δεν υποστήριζαν από παιδιά καμία ομάδα, ενώ όλοι έπρεπε να αγαπάμε την ομάδα μας αλλά να είμαστε Εθνική Ελλάδας. Λέει ωστόσο ότι δεν είναι όλα οπαδισμός, ότι τα πράγματα δεν αρχίζουν και τελειώνουν στον οπαδισμό, ότι ο αθλητισμός μπορεί να επενδυθεί και με άλλου είδους σκέψη, σκέψη εμπνευστική και ευφρόσυνη.

Δεν ξέρω αν το «Fight Club» έφερε το χιούμορ στα αθλητικά ΜΜΕ, ίσως κάτι τέτοιο θα ήταν υπερβολή να το πει κανείς. Ξέρω όμως ότι έφερε σαν πρόταση ένα διαφορετικό πνεύμα, ένα διαφορετικό ήθος, ένα διαφορετικό κοίταγμα μιας πραγματικότητας, που ως τότε κοιταζόταν σε γενικές γραμμές μικρόνοα, εντός συγκεκριμένων ορίων και με βασικά συστατικά τη σοβαροφάνεια και τη μιζέρια.

Το «SMS» δεν ήταν αθλητικό έντυπο. Ήταν μισοαθλητικό - μισοαπ'όλα ένθετο αθλητικής εφημερίδας. Και καλή η μετριοφροσύνη, καλό και το να μη βλογάμε τα γένια μας, αλλά τώρα που ξυρίστηκε το πράγμα μπορώ να ευλογήσω το γενικό εγχείρημα (στο οποίο άλλωστε δεν είχα πλην της στήλης μου οποιαδήποτε άλλη συμμετοχή), όλο το έντυπο, που στα 104 τεύχη του δεν νομίζω ότι έχει να ντραπεί για τίποτα, αντίθετα μπορεί να νιώθει καλά με τον εαυτό του, με την πορεία του, με το ίχνος του.

Έγραφε κάποτε ο Αρανίτσης (δεν μπορώ να βρω το λινκ για να βάλω τα δικά του πολύ καλύτερα ακριβή λόγια) ότι όταν έχεις τελειώσει ένα βιβλίο και το έχεις δει να εκδίδεται και να καταλαμβάνει μια θέση στο ράφι της βιβλιοθήκης σου, νιώθεις ότι έχεις καταφέρει πια κάτι που κανείς δεν μπορεί να στο πάρει πίσω.

Τηρουμένων των αναλογιών, η θέση στο ράφι είναι κατειλημμένη, η διετία δεν μπορεί να παρθεί πίσω, το ίχνος δεν μπορεί να παρθεί πίσω, σειρά έχουν τα επόμενα ίχνη, η πρόκληση των διπλανών ραφιών, που ζητούν να γεμίσουν κι αυτά.

Μακάρι να γεμίσουν με κάτι τόσο ευγενικό όσο το «SMS»