Ούτε ο Ντικ

Μια από τις ιδιομορφίες του ελληνικού πολιτικού συστήματος, από τα νομιμόφρονα κόμματα που εκπροσωπούνται κοινοβουλευτικά έως τα από την μια και την άλλη πλευρά του φάσματος άκρα που βουτάνε στην παρανομία, είναι ο αντιαμερικανισμός, ο οποίος τα χρόνια του Μπους και των εισβολών σε Ιράκ και Αφγανιστάν έγινε πάνδημος.

Η ιδιομορφία αυτή αποκτά βέβαια ευθέως ειρωνική διάσταση όταν η επίσημη πολιτική της χώρας είναι παροχή βοήθειας, αποστολή στρατευμάτων κλπ, αλλά εν πάση περιπτώσει μέχρι να πέσει το σιδηρούν παραπέτασμα οι συντηρητικοί πολίτες επικροτούσαν την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική.

Βγαίνει προχθές η Παπαρήγα και -δικαίως- μιλάει για τον πόλεμο που έφερε την οικογένεια των Αφγανών εδώ. Να ήταν μετανάστες από άλλη χώρα να το απέδιδες στη φτώχεια. Εδώ είχαν πόλεμο, πόλεμο κατεξοχήν αμερικάνικο.

Και διαβάζω τώρα αυτά που δήλωσε ο πατέρας του νεκρού παιδιού και προσπαθώ να τσιμπηθώ: Στο Αφγανιστάν ήταν διευθυντής δύο δημοτικών σχολείων στο Γκάζνι, το οποίο βρίσκεται νοτιοανατολικά της Καμπούλ, κοντά στα σύνορα με το Πακιστάν. «Ακολούθησα την οικογενειακή μας παράδοση. Έγινα δάσκαλος όπως ο πατέρας μου που έφτιαξε τα δύο αυτά σχολεία. Οι Ταλιμπάν όμως δεν θέλουν την εκπαίδευση κι εγώ δεν μπορούσα να αφήσω τα παιδιά μου και ακόμη περισσότερο τις κόρες μου χωρίς εκπαίδευση. Όταν ήρθαν οι Αμερικανοί πιστέψαμε πως είχαμε τελειώσει με τους Ταλιμπάν. Τον τελευταίο καιρό όμως απέκτησαν και πάλι δύναμη και η ζωή έγινε και πάλι εφιάλτης».

Ούτε ο Ντικ Τσένεϊ δεν θα μπορούσε να τα είχε πει καλύτερα, γεγονός που:

1) ενδέχεται να επιτρέψει στα δικά μας τα παιδιά (εάν και εφόσον το έκαναν αυτά) επιτέλους να αναθαρρήσουν και να πουν ότι τουλάχιστον έφαγαν γιο Αφγανού Δεξιού, αν όχι και ευθέως γιο πράκτορα της CIΑ,
2) αποτελεί το πρώτο κομμάτι του ντόμινο μιας σειράς αποκαλύψεων, οι οποίες θα μας κάνουν να καταλάβουμε ότι οι Κακοί δεν είχαν τελικά δίκιο μόνο στο οικονομικό σκέλος (απολάμβανα π.χ. προχθές στην εκπομπή του λατρεμένου Γιάννη Πολίτη -που παίζει κανείς στοίχημα ότι μόλις γυρνά σπίτι βλέπει σε βίντεο τις εκπομπές του, εισπράττοντας ηδονικά βάιμπς που καμία Τζούλια δεν μπορεί να προσφέρει- τον Μίμη Ανδρουλάκη να μιλά με τέτοιο Δέος και Πίστη για τις Αγορές, που εκ των υστέρων με κάνει να αντιληφθώ ότι η περίφημη αμφίπλευρη διεύρυνση του Γιώργου το 2004, αφήνει μόνο το σοσιαλιστικό Μαράκι στην μία πλευρά, αφού Μάνος, Ανδριανόπουλος και Ανδρουλάκης θα μπορούσαν αύριο κιόλας να είναι η ηγετική Αγία Τριάς των Νέων Ταύρων ορ σάμθινγκ), αλλά και στο πολεμικό,

3) με κάνει να ξανασκεφτώ σε άλλη πλέον βάση το ρούμπωμα του Στέφανου Κασιμάτη στον Μανώλη Γλέζο· «Είμαστε το μόνο έθνος που και οι δύο επέτειοί τους είναι απόφαση για αγώνα. Δεν εξετάζουμε το αποτέλεσμα, αλλά την απόφαση που παίρνουμε να αγωνιστούμε», είπε ο Γλέζος και ο Κασιμάτης εξηγεί τους υπόγειους δεσμούς πολέμου και οικονομίας: Έχει δίκιο – αλλά δεν ξέρω αν πρέπει να είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτό. Με κάτι τέτοια να μας νανουρίζουν γλυκά φθάσαμε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.... Αυτό το γλυκό νανούρισμα να γιορτάζουμε ήττες και αυτοθυσίες και απονενοημένα διαβήματα και ηλίθιους αυτοκαταστροφικούς πολέμους την ώρα που η παράδοση ήταν η αντικειμενικά εξυπνότερη και ωφέλιμη λύση, αυτό το γλυκό νανούρισμα που μας έκανε να κοιτάμε τη νίκη επί των Ιταλών και όχι την πίπα από τους Γερμανούς στον αμέσως επόμενο γύρο (και χωρίς καν δικαιολογίες τύπου Γκαλίνοβιτς ή «πρώτος στόχος το πρωτάθλημα»), αυτό το γλυκό νανούρισμα που μας έκανε να ξεχνάμε ότι και η επανάσταση του 21 χάθηκε, μέχρι που ήρθε το Διεθνές Ναυαρινικό Ταμείο και μας ξελάσπωσε, αυτό το γλυκό νανούρισμα που μας εμπόδισε να καταλάβουμε ότι δυο αιώνες πριν την αδυναμία αυτοδύναμης ανταπόκρισης στα επιτόκια δανεισμού προηγήθηκε η αδυναμία αυτοδύναμης σύστασης κράτους, ότι ένα κράτος που δεν μπορεί να συσταθεί μόνο του αλλά θέλει ξένα δεκανίκια είναι καταδικασμένο να μην μπορεί και να σταθεί οικονομικά μόνο του, ότι ένα κράτος που όχι μόνο παράγει περισσότερα σύμβολα από όσα μπορεί να καταναλώσει, αλλά επιπλέον παράγει και σύμβολα ήττας αντί για σύμβολα νίκης, δεν μπορεί να κατανοήσει ας πούμε ότι ο Λεωνίδας και οι 300 έχασαν, αλλά το Χόλιγουντ που τους έκανε ταινία κέρδισε, δεν μπορεί τελικά να ξυπνήσει από το γλυκό νανούρισμα των συμβόλων χωρίς πρακτικό αντίκρισμα για το ίδιο, αφού τα καταναλώνει ιδεοληπτικά και παρηγορητικά, ενώ ο μόνος ορθός τρόπος διαχείρισης τους θα ήταν αυτός της εξωστρέφειάς τους, της ανταγωνιστικότητάς τους, της τζεραρντμπατλεροποίησης τους, ώστε να μετατραπούμε από τους μπάτλερ των ισχυρών στους ισχυρούς Μπάτλερ, σε Μπάτλερ που στο σίκουελ των «300» (τους «301») θα επιβιώνουν ως εκ θαύματος από τα τραύματά τους και θα εξοντώνουν τους Ξερξοταλιμπάν, σε μια νίκη πραγματικά αντάξια εθνικής εορτής, ενός έθνους που θα έχει ξυπνήσει για πάντα από το κακό όνειρο ενός εαυτού προσκολλημένου στους συμβολισμούς του λούζερ παρελθόντος του.