Σου οφείλονται

Πριν δυο Κυριακές στη Λιβαδειά διάφοροι μαντράχαλοι σηκώνονται διαρκώς μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες. Τα κεφάλια τους κρύβουν το γήπεδο. Το φαινόμενο προξενεί πληθώρα αγανακτισμένων κι απαξιωτικών σχολίων.

Το χορτάρι στο ΟΑΚΑ είναι σαν να το 'χουν φάει ακρίδες. Το φαινόμενο αντιμετωπίζεται με σχετική αδιαφορία.

Ο χώρος μπροστά στις κάμερες είναι πιο σημαντικός απ' το γρασίδι, ο χώρος που αφορά τον τηλεθεατή είναι πιο σημαντικός από τον χώρο που αφορά τον ποδοσφαιριστή.

Μολονότι δημοσιογράφοι και φίλαθλοι δεν στραβώνουν με την κατάσταση των αγωνιστικών χώρων η απαίτηση για θέαμα επανέρχεται διαρκώς στις συζητήσεις τους.

Αναρωτιέμαι αν άλλος λαός στις ποδοσφαιρικές του κουβέντες επαναφέρει τόσο συχνά τη λέξη «θέαμα». Χωρίς να ξέρω, θα μπορούσα να φανταστώ πως όχι, ακριβώς επειδή το πιθανότερο είναι πως πουθενά αλλού το ποδόσφαιρο δεν είναι τόσο απόλυτα επικεντρωμένο στο αποτέλεσμα, ακριβώς επειδή το πιθανότερο είναι πως οπουδήποτε αλλού οι έννοιες θέαμα και αποτέλεσμα δεν αντιμετωπίζονται ως δίπολο, αλλά ως το ένα που φέρνει το άλλο: προσπαθείς να δημιουργήσεις περισσότερες φάσεις από τον αντίπαλό σου, με στόχο όχι κάποια αφηρημένη αισθητική ωραιότητα, αλλά για να τον κερδίσεις.

Παρόλη την θεαματολογία η Εθνική ξενέρωσε τον κόσμο όταν άρχισε να χάνει. Το «τα τρια σέντερ μπακ μας θα αλλάζουν πάσες μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα» στο ματς του περσινού Euro με τη Σουηδία μάς εντυπώθηκε επειδή το χάσαμε τελικά το ματς. Αν θεωρήθηκε επιτυχία που πήγε 40.000 κόσμος στο ματς με την Ουκρανία σε ένα ματς που άλλες εποχές θα έκανε sold out από τη δεύτερη μέρα, δεν είναι επειδή ο κόσμος κουράστηκε από το μη ποδόσφαιρο της Εθνικής, αλλά επειδή έχοντας δει τα σημάδια της αποσύνθεσης το προηγούμενο διάστημα δεν πίστευε πώς θα περάσουμε.

Μα αν είναι έτσι, γιατί μουρμουράμε διαρκώς για θέαμα και σε σχέση με την Εθνική και σε σχέση με το Πρωτάθλημα; Η απάντηση είναι ότι η σχολή της μουρμούρας, της απαξίωσης, του μηδενισμού, του «Έλα μωρέ τώρα, δεν υπάρχει ποδοσφαιριστής τάδε» δεν δημιουργήθηκε από το Γιώργο Γεωργίου. Ο Γεωργίου έγινε αυτός που έγινε ακριβώς επειδή εξέφρασε με τον καλύτερο τρόπο μια προϋπάρχουσα ανάγκη, επειδή ικανοποίησε ένα εγγενές μας χαρακτηριστικό: αν όλοι οι σύγχρονοι ποδοσφαιριστές είναι τσουρούκες και άμπαλοι, τελικά αυτό σημαίνει ότι εσένα (εσένα του ακροατή) σου χρωστάνε. Σου χρωστάνε που δεν σου προσφέρουν αυτό που θα σου όφειλαν.

Γιατί εσένα σου οφείλονται τα πάντα. Είσαι ποδοσφαιρόφιλος και τα κωλόπαιδα σου οφείλουν θέαμα. Είσαι κι οπαδός και τα κωλόπαιδα σου οφείλουν αποτελέσματα (= μόνο νίκες, όχι «γκέλες», οι ισοπαλίες και οι ήττες είναι κάτι ανώμαλο). Είσαι και ακροατής και συνολικά το ποδόσφαιρο που βλέπεις σου οφείλει πολλά περισσότερα από αυτά που σου δίνει. Και παίρνεις να μοιραστείς την αηδία σου με τον Γιώργο. Πα, πα, πα.

Και στη Νότια Αφρική αν πάρεις το αποτέλεσμα θα τα λατρέψεις ξανά με όλη σου την καρδιά αυτά τα παιδιά κι αυτόν τον προπονητή. Αν δεν το πάρεις θα σιχαθεί ξανά η ψυχή σου αυτό το συνονθύλευμα των άμπαλων που καθοδηγείται από αυτό το ραμολιμέντο.