The end of reproductive art

Ο Κόπολα είπε ότι πιστεύει πως το μέλλον του σινεμά θα είναι διαδραστικό, πως οι ταινίες θα πάψουν δηλαδή να έχουν μια παγιωμένη και κοινή για τον κάθε θεατή μορφή, μια μορφή που αναπαράγεται και άρα υπόκειται και σε «πειρατεία»,

και πως η προβολή μιας ταινίας μπορεί να έρθει πολύ πιο κοντά στην παρακολούθηση μιας θεατρικής παράστασης ή μιας συναυλίας, υπό την έννοια ότι αυτές είναι κάθε φορά περισσότερο ή λιγότερο διαφορετικές.

Το πώς ακριβώς θα γίνεται η επέμβαση στο σώμα της ταινίας δεν μπορώ να πω ότι το κατάλαβα, όπως δεν κατάλαβα και πόσο πρακτικό θα είναι ο σκηνοθέτης να πειράζει την ταινία του την ώρα της προβολής της επιλέγοντας την άλφα ή τη βήτα εκδοχή της, ανάλογα με τις αντιδράσεις του κοινού.

Κατάλαβα πάντως ότι προφήτεψε ή οραματίστηκε ένα μέλλον που το κινηματογραφικό έργο θα είναι ρευστό κι εξαρτημένο από τον θεατή του.

Μα γίνονται αυτά τα πράγματα;

Το «γίνονται» έχει πάντα δυο σκέλη: το της τεχνολογικής δυνατότητας και το της οικονομικής βιωσιμότητας.

Μα θα είναι ωραίο να γίνουν αυτά τα πράγματα;

Ποιός μπορεί να ξέρει αν δεν τα δει πρώτα;

Μα δεν πρέπει τελικά να υπάρχει σιγουριά στη τέχνη; Ότι το έργο είναι αυτό και ότι δεν θα υπάρχουν πολλαπλές δυνατότητές του (όχι πολλαπλές δυνατότητες υποκειμενικής ερμηνείας πάνω στο ίδιο αντικειμενικά έργο, αλλά πλέον πολλαπλές εκδοχές του ίδιου του έργου); Και ποιός θα ξεβολευόταν έτσι περισσότερο; Ο θεατής, ο κριτικός ή ο ίδιος ο δημιουργός;