Ε καπλ οφ γίερς λέιτερ

Ένας πολύχρωμος γλυπτός ελέφας στην Πλατεία Συντάγματος. Δεν πρόκειται για οφθαλμαπάτη, ούτε για σινεφίλ αναφορά του αλησμόνητου «Πάρτυ» του Πήτερ Σέλερς. Μάλλον θα τοποθετήθηκε συμβολικά, αποτελώντας το καταλληλότερο σύμβολο του παχυδερμισμού μας και παίρνοντας τη σκυτάλη των εποχικών συμβόλων από το χριστουγεννιάτικο δέντρο που προστάτευαν τα ΜΑΤ στο ίδιο σημείο, όπως τα μπροστά στη Βουλή διαμαρτυρόμενα πλήθη για τις πυρκαγιές του 2007 έδωσαν τη σκυτάλη σε πολύ λίγο κόσμο στην αντίστοιχη συγκέντρωση της προηγούμενης Παρασκευής.

Και πάρα πολύ καλώς ο αριθμός των διαμαρτυρομένων εκφυλίστηκε, αφού μάλλον το ανησυχητικό θα ήταν να είναι αντίστοιχος ή μεγαλύτερος. Γιατί η πολιτική σημασία των δυο συγκεντρώσεων του καλοκαιριού του 2007 ασφαλώς και δεν βρισκόταν στο αυτονοητότερο των μηνυμάτων που έστελναν (την αποδοκιμασιά των πυρκαγιών), αλλά στον τρόπο διοργάνωσης και διεξαγωγής τους, έναν τρόπο που έδειξε ότι η τεχνολογία καθιστά εφικτή μια νέα μορφή ακαπέλωτης κι αυθόρμητης συλλογικής δράσης «από κάτω». Η επανάληψη λοιπόν ακριβώς του ίδιου σκηνικού -και δη με το ίδιο dress code- μάλλον στερούνταν εκ των προτέρων νοήματος.

Αν θέλουμε να δούμε τι χάθηκε μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια, μπορούμε να ξεκινήσουμε από τον τρόπο που αποτιμήθηκαν εκλογικά οι πρωτοφανείς πυρκαγιές του επτά, ως τον τρόπο που δεν αλλάξαμε εμείς τη δική μας συμπεριφορά απέναντι στην προστασία των δασών, για να φτάσουμε σε λιγότερο σημαντικές ενδεχομένως διαπιστώσεις, όπως το ότι πάψαμε να γράφουμε και να διαβάζουμε μανιωδώς μπλογκ, αφού ανακαλύφθηκε το Facebook και καταλάβαμε ότι αυτό που τελικά ψάχνουμε το βρίσκουμε πολύ ευκολότερα εκεί, περιορίζοντας την ανάγνωση μπλογκ στα κατακάθια της «αποκαλυπτικής» δημοσιογραφικής κιτρινίλας.

(Κείμενο γραμμένο για το «Εxodos»*)

* στο οποίο ξεκίνησα να γράφω λίγο μετά τις επίμαχες συγκεντρώσεις του καλοκαιριού του επτά, τότε δηλαδή που τα μπλογκ -σαν τις συγκεντρώσεις τους- ήταν πολύ στη μόδα· κι αν το αναφέρω αυτό είναι για να σε παρηγορήσω, δείχνοντάς σου πως οι συλλογικότητες μπορεί να μην έχουν να επιδείξουν ως τώρα την προσδοκώμενη ηλεκτρονική τους φούντωση και φλόγα, μερικές ωστόσο ατομικότητες σαν τη δική μου όλο και επωφελούνται απ' τις μόδες.

Αν δηλαδή οι νόμοι της μέσω του διαδικτύου πολιτικής επανάστασης βραδυπορούν, οι νόμοι της αγοράς δεν είχαν ποτέ καιρό για χάσιμο.