Ο Άνθρωπος που θα γινόταν Ανηψιός

Κι έτσι, η εικονική πραγματικότητα την οποία ειρωνευόταν χθες βράδυ στη Βουλή ο Προκόπης Παυλόπουλος αποδείχθηκε για πολλοστή φορά ότι είναι η μόνη πραγματικότητα στην οποία εδράζεται εδώ και πολλά χρόνια η αδυσώπητη μάχη των δύο αιωνίων μεταπολιτευτικών αντιπάλων.

Κι έτσι, όλο αυτό το καθημερινό συνταγματικό ανάθεμα κατά του ΠΑΣΟΚ, το οποίο κατηγορούνταν πως ψωλόχυνε πάνω στους θεσμούς του τόπου οδηγώντας τη χώρα σε εκλογές, αποφασίστηκε να αντιμετωπιστεί με κατά ένα εξάμηνο ακόμη πιο πρόωρες εκλογές, οι οποίες προφανώς δεν συνιστούν ψωλόχυμα επί του Συντάγματος. Και πώς να συνιστούν άλλωστε, όταν μάλλον θα προκηρυχθούν με επίκληση της οικονομικής κρίσης ως εθνικού θέματος εξαιρετικής σημασίας (όπως τουλάχιστον φαίνεται απ΄το καραμανλικό διάγγελμα), μολονότι απαγορεύεται ρητά από το Σύνταγμα να διαλυθεί η Βουλή για τον ίδιο λόγο που διαλύθηκε η προηγούμενη, η οποία είχε διαλυθεί για να μπορέσει ο Κώστας να συντάξει προϋπολογισμό.

Κι έτσι, είναι καιρός να χωνέψουμε ότι απούσας της ουσιαστικής πολιτικής διαφοράς το δικομματικό ντέρμπυ απαιτεί ολοένα και μεγαλύτερα διαστήματα εκλογολογίας, προεκλογικών περιόδων, μετεκλογικών περιόδων, προεκλογικά μετεκλογικών και μετεκλογικά προεκλογικών περιόδων, αφενός γιατί χρειάζονται οι διαρκείς εκλογές ώστε να θυμόμαστε και να θυμίζουμε πώς είμαστε δυο διαφορετικοί και πως έχεις να εκλέξεις έναν από μας, αφετέρου για να κινείται το μαύρο χρήμα που συρρέει αφειδώς στα ταμεία μας και το οποίο στη συνέχεια επαναδιαχέεται στην αγορά των ΜΜΕ, των διαφημιστικών εταιριών και των εταιριών δημοσκοπήσεων, ενός συστήματος δηλαδή ολοένα και περισσότερο αυτονομούμενου από τον μέσο ψηφοφόρο, ο οποίος επιλέγει να αντιδράσει με δύο τρόπους: είτε ψηφίζοντας ό,τι και παλιά αλλά με εντελώς λιγότερο πάθος (μόνο που με ή χωρίς πάθος, η ψήφος εξίσου μετρά), είτε απέχοντας από την κάλπη (θεωρώντας πως έτσι τους τιμωρεί, την στιγμή που έτσι τους πριμοδοτεί).

Κι έτσι, τη συντομότατη μετάβαση από τη ΝΔ της δεύτερης σερί -παρόλους τους νεκρούς της Ηλείας- εκλογικής νίκης, στη ΝΔ της κατάρρευσης, σηματοδότησε η μετάβαση από τον Θοδωρή Ρουσόπουλο στον Ευάγγελο Αντώναρο. Αυτή η αντικατάσταση ήταν η εμβληματικότερη της περιόδου Καραμανλή, ακριβώς γιατί η εικονική πραγματικότητα είναι η μόνη πραγματική πραγματικότητα του δικομματισμού των τελευταίων ετών. Και αν είναι να διαλέξεις ανάμεσα σε αυτά τα δύο πρόσωπα της πολιτικής, δεν μπορείς παρά να καταλήξεις ότι χίλιες φορές συνένοχος παρά τόσο βλαξ, χίλιες φορές Εφραίμ κι Αρσένιος, παρά αυτή η καθημερινή, βαθιά, καραφλή προσβολή στην αισθητική και τη νοημοσύνη μας.