H ευφορία της εβραϊκής εκδίκησης

Όλα όσα θέλατε ν ;κ[[[[[[[[;`]ρ4[]]5]]]]]4[-;οα

Τα ανωτέρω ιερογλυφικά είναι του μπέμπη, που μόλις είδε τη θέση πίσω απ' το λάπτοπ να αδειάζει, έσπευσε να την καταλάβει και να κάνει την παρέμβασή του στο ημιτελές ποστ.

Κάτι θα θέλει να πει, αλλά δεν ξέρω τι.

Αντίθετα, ξέρω τι θέλει να πει ο Ταραντίνο και στο αποκαλύπτω:

---

Oι ταινίες ως πατρίδα: Κατάσκοπος των Βρετανών ντυμένος Γερμανός αξιωματικός κινδυνεύει να προδοθεί από την προφορά του. Κινεί υποψίες: Από πού είσαι κι έχεις αυτήν την προφορά; Πριν τον πόλεμο ο κατάσκοπος ήταν κριτικός κινηματογράφου. Χωρίς να σαστίσει καθόλου απαντάει ρωτώντας: Έχετε δει την «Λευκή Κόλαση του Pitz Palu»; Από εκεί λοιπόν είμαι, από ένα χωριό εκείνου του βουνού, συμμετείχα μάλιστα στην περίφημη σκηνή των χιονοδρόμων με τους πυρσούς. Ο τύπος δεν βγαίνει απλώς μέσα από μια αγαπημένη του ταινία, βγαίνει μέσα από μια αγαπημένη του σκηνή. Και αν έχεις νιώσει ποτέ πώς είναι να μπαίνεις μέσα σε μια ταινία, αν έχεις νιώσει ποτέ το σινεμά ως δική σου πατρίδα, θα καταλάβεις πως δεν λέει ψέμματα για να γλιτώσει. Την αλήθεια λέει, αφού η πατρίδα της ταυτότητάς του είναι τελικά τυχαία, δεν την διάλεξε εκείνος, ενώ αντίθετα το σινεμά είναι η βαθύτερη του πατρίδα, αυτή που διάλεξε και τον διάλεξε, αυτή που αγαπά πέρα από κάθε τυχαιότητα.

Οι ταινίες ως ζωή μετά τη ζωή: Στρατιώτης γίνεται ήρωας πολέμου και υποδύεται τον εαυτό του αναπαριστώντας τα ανδραγαθήματα του σε προπαγανδιστική ταινία. Την ώρα που η ταινία προβάλλεται τον πυροβολούν στον κινηματογράφο. Πέφτει κάτω. Το αμέσως επόμενο πλάνο τον δείχνει να ζει, να βασιλεύει και να πυροβολεί αυτός. Στην ταινία την προπαγανδιστική. Κακώς ψαχουλεύει ο Γιάλομ στον κήπο του Επίκουρου μπας και νικήσει τον τρόμο του θανάτου. Στον κήπο του Ταραντίνο θα έβρισκε όλες τις σωστές απαντήσεις. Άπαξ και βρεθείς μέσα σε μια ταινία, η ζωή σου συνεχίζεται ακόμη και τη στιγμή που η ζωή σου έχει μόλις τελειώσει. Απαθανατίζεσαι. Εκτός κι αν την ταινία σου δεν την θυμάται πια κανείς. Αλλά ακόμη και τότε παίζει πάρα πάρα πολύ σοβαρά να την θυμάται ο μέγας σαβουρολάτρης Κουεντιν.

Οι ταινίες ως εκρηκτική ύλη: Πανηγυρική προβολή ταινίας σε γαλλικό σινεμά, με τη ναζιστική ελίτ να την παρακολουθεί. Το σινεμά πρέπει να ανατιναχθεί. Δεν υπάρχει πιο εύφλεκτο υλικό από το αρνητικό των φιλμ, το μάθαμε και στο «Σινεμά ο Παράδεισος». Ό,τι ταινία υπάρχει στις αποθήκες του κινηματογράφου μαζεύεται και δημιουργείται ένας μεγάλος σωρός. Αρκεί μια σπίθα και όλες αυτές οι κλεισμένες στα φιλμ εικόνες θα γίνουν φωτιά. Η διαδικασία είναι ολόδια: όλες οι ταινίες που έχει δει ο Ταραντίνο συσσωρεύονται στο μυαλό του, οι συνάψεις των νευρώνων του παίρνουν φωτιά και από όλα αυτά που έχει αλέσει προκύπτει μια χημική μεταβολή της ύλης, ένας νέος κόσμος συντεθειμένος από ολότελα αταίριαστες εικόνες που ενώθηκαν οργανικά σε ένα ενιαίο φλογερό σώμα.

Οι ταινίες ως ορθή επανάληψη της Ιστορίας: Δεν μπορεί, θα το έχεις ήδη πληροφορηθεί. Επιτέλους ο Χίτλερ τον πίνει. Μαζί με τον Γκέρινγκ, τον Γκέμπελς και τον Μπόρμαν. Αll four to end the war. Και όχι, δεν πρόκειται για δημιουργική τρέλα. Αντίθετα, ήταν δείγμα πνευματικής νωθρότητας και καλλιτεχνικής ευήθειας, το ότι μετά από τόσες δεκαετίες ταινιών για τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο κανείς δεν είχε διανοηθεί να τολμήσει (ή μάλλον δεν είχε τολμήσει να διανοηθεί) να ξεπαστρέψει τον Χίτλερ. Ο Ταραντίνο μάς δείχνει ότι εκείνο που κατεξοχήν αποτυγχάνει στην «Επιχείρηση Βαλκυρία» και σε κάθε παρεμφερή επιχείρηση δεν είναι το σχέδιο δολοφονίας του Χίτλερ. Μας δείχνει ότι το κρισιμότερο και εκείνο που σε διαφοροποιεί σε κάθε παρεμφερή επιχείρηση, δεν είναι καν η αίσθηση του τι επιτρέπεται να κάνεις και τι όχι ως δημιουργός, αλλά κάτι πολύ πιο θεμελιώδες: Το πώς αντιμετωπίζεις το σινεμά σου: Διεκπεραιωτικά ή ελεύθερα; Επαγγελματικά ή με λατρεία;

Οι ταινίες ως ευφορία: Οι «Μπάσταρδοι» τελειώνουν και η ευφορία με αρπάζει και μου φωτίζει το πρόσωπο, η ίδια ακριβώς ευφορία που με άρπαξε και μου φώτισε το πρόσωπο πριν 15 χρόνια, όταν τελείωνε μια μεταμεσονύκτια προβολή του «Pulp Fiction» και βγαίνοντας ξημερώματα απ' το σινεμά κοιτούσα ευτυχισμένος τον ουρανό πάνω απ' την Πανεπιστημίου.

(Κείμενο γραμμένο για το ελculture)