Το περιβάλλον μου

Ένας χώρος ιδιωτικός. Που περικλείεται από τοίχους. Που κλειδώνει για να μην μπορεί να μπει κανείς. Κανείς ξένος. Που έχει ηλεκτρικό. Ώστε –πέραν της κουζίνας, του ψυγείου κλπ- να έχει τηλεόραση. Από μια εποχή και ύστερα και βίντεο. Που στην πορεία έγινε DVD. Που μελλοντικά θα γίνει Blue Ray ή οτιδήποτε άλλο. Που έχει υπεραπαραιτήτως νερό. Θέρμανση. Από μια εποχή κι ύστερα και ψύξη. Τηλέφωνο, φυσικά. Εδώ και αρκετά χρόνια που να πιάνει και το κινητό. Εδώ και λιγότερα χρόνια που να έχει πρόσβαση στο ίντερνετ. Γρήγορο κατά προτίμηση. Που μάλλον είναι πια ανάγκη. Αυτά προς το παρόν. Σε λίγα χρόνια πιθανότατα και κάποια άλλα, όσο η τεχνολογία προχωρά. Και η απομόνωση να είναι τόση όση. Να μπορεί δηλαδή να διακοπεί ανά πάσα στιγμή, προς ταχύτατη κάλυψη άλλων αναγκών - επιθυμιών. Κοντά να έχει περίπτερο. Σούπερ μάρκετ. Ντελίβερι διάφορα. Κινηματογράφους. Γήπεδα. Θέατρα. Συναυλιακούς χώρους. Mπαρ. Καφετέριες.
Αυτά με περιβάλλουν, αυτά θέλω να με περιβάλλουν, αυτό είναι το περιβάλλον μου, η πόλη είναι το δικό μου περιβάλλον, ο φυσικός μου χώρος, κι ας έχω διδαχθεί να το βλέπω ως κάτι το περίπου αφύσικο, ως μια έκπτωση από τον χαμένο φυσικό παράδεισο, αφού η Εδέμ ήταν πάντοτε κήπος και πάντοτε εκτός σχεδίου πόλης.
Στην Αθήνα γεννήθηκα, στην Αθήνα μεγάλωσα, στην Αθήνα ζω. Εξαρχής χωρίς αλάνες, χωρίς ρυάκια να τρέχουν στα πόδια μου, εξαρχής χωρίς κυριακάτικα τουρ στα δάση του Λεκανοπεδίου. Πώς θα γινόταν άλλωστε αυτό, αφού εδώ και τριάντα τόσα χρόνια καίγεται και ο τελευταίος πνεύμονας πρασίνου της Αττικής, πώς θα γινόταν άλλωστε αυτό αφού το περιβαλλοντικό τετέλεσται το τραγουδάμε χρόνο παρά χρόνο; Η αλήθεια είναι βέβαια ότι όσο έχω γυρίσει οδηγώντας την Ελλάδα, παντού πράσινο βλέπω και καμμένες εκτάσεις σπάνια. Με αυτό δεν θέλω προφανώς να αμφισβητήσω την πραγματικότητα, αλλά άλλο τόσο δεν είμαι διατεθειμένος να αμφισβητήσω και τα μάτια μου, που μου έχουν δείξει ότι δεν ζω σε μια κατακαμένη χώρα.
Κι αν η Ιστορία τελικά αποφασίσει ότι τις τελευταίες δεκαετίες καταστράφηκαν τα δάση της Αττικής, δεν παύει να είναι ένα κομμάτι της δικής μου ζωής που το πέρασα στεναχωρημένος για αυτά ακριβώς τα δάση, όπως και για όλα τα υπόλοιπα. Θέλω να πω ότι αν επί (και) της γενιάς μου δεν έχει μείνει πλαγιά για πλαγιά άκαυτη, δεν παύει να έχω πληρώσει ένα σημαντικό τίμημα, όταν κάθε μα κάθε μα κάθε καλοκαίρι μου μαυρίζει η καρδιά, όταν όσο κι αν προσπαθώ να το παλέψω, να το συνηθίσω και να βρω αντεπιχειρήματα, τελικά πάντα επικρατεί μέσα μου αυτή η εικόνα της αρχετυπικής καταστροφής της καμένης γης.
Και παλιά –δεν σε νοιάζει, αλλά θα στο πω ούτως ή άλλως- ήμουν πήχτρα στις ενοχές. Κι όσο περνάνε τα χρόνια τις πετάω μία μία από το παράθυρο και, δεν ξέρω, μπορεί αυτό να με καθιστά χειρότερο άνθρωπο, ξέρω όμως σίγουρα ότι με καθιστά και πολύ πιο απελευθερωμένο εσωτερικά, δηλαδή με άλλα λόγια περνάω εγώ καλύτερα, προσπαθώντας αυτή η απενοχοποίηση να μην προξενεί κακό στους άλλους. Απλά στον εαυτό μου δεν θέλω να κάνω άλλο κακό.
Νομίζω λοιπόν ότι αρκετά στενοχωρήθηκα για τις φωτιές. Από του χρόνου το κόβω μαχαίρι. Και από το άγχος του σε τι φυσικό περιβάλλον θα μεγαλώσει το παιδί μου, θα προτιμήσω το άγχος του σε τι ψυχικό περιβάλλον θα μεγαλώσει, θα προτιμήσω δηλαδή το άγχος να μην μαυρίζει την καρδιά του για τους χαμένους και καμένους παραδείσους. Και το πνεύμα το οποίο υποκρύπτεται πίσω από τον οδυρμό για αυτούς τους καμένους παραδείσους ίσως δεν είναι ριζικά διαφορετικό από το πνεύμα που διατρέχει κείμενα που αναπαράγονται συχνότατα στο ίντερνετ με τίτλο «Για τους γεννημένους πριν το 1980» (ή το 1983 ή το 1978 ή το 1985, αφού η ημερομηνία αλλάζει διαρκώς), το πνεύμα δηλαδή της οξείας νοσταλγίτιδας, ένα πνεύμα απόλυτης ωραιοποίησης του παρελθόντος κι απόλυτου αναθέματος του παρόντος.
Μα δεν αξίζει ανάθεμα στο παρόν, όταν κάηκε η Αττική; Αξίζει, ναι. Αλλά στο παρόν δεν αξίζει μόνο ανάθεμα. Όπως και το παρελθόν της οργανικής ένταξης στην παραδείσια φύση αποτελεί εξιδανίκευση, που αποσιωπά ένα σωρό μαλακίες που σέρνει μαζί της η φύση και από τις οποίες η πόλη μας έχει απαλλάξει κάνοντας τη ζωή μας καλύτερη.

(Κείμενο γραμμένο για το «SMS» της «SportDay»)