Και μετά έξω χιόνιζε

Τα κόκκινα αυτά καθίσματα ήταν από τα πιο αναπαυτικά που έχω βρει σε σινεμά. Τοποθετήθηκαν μετά την ανακαίνισή του. Πότε ακριβώς έγινε, δεν θυμάμαι. Δεν είναι και τόσο πολλά χρόνια πάντως. Πριν την ανακαίνιση ήταν μια χειμερινή αίθουσα και μια θερινή. Μετά την ανακαίνιση έγιναν δυο οι χειμερινές και παρέμεινε η θερινή. Η δεύτερη χειμερινή ήταν αμφιθεατρική κι έμοιαζε με πλανητάριο. Η θερινή μισοφαινόταν πάντα από την ταράτσα της πολυκατοικίας και μικρός ανέβαινα με κυάλια κι έβλεπα. Το "Πάρτι" παιζόταν κάθε χρόνο (ήταν τα χρόνια που τα θερινά δεν έπαιζαν ούτε καινούριες ταινίες ούτε επαναλήψεις των ταινιών του χειμώνα). Την σκηνή στην αρχή, με τον Πήτερ Σέλερς να σαλπίζει ασταμάτητα ημιθανής, πρέπει να την έχω δει δεκάδες φορές. Η πρώτη ταινία που είδα μέσα στο θερινό ήταν η "Σαχάρα" με την Μπρουκ Σιλντς. Το καλό το γούστο το απέκτησα μετέπειτα, παιδί ήμουν ακόμη, συμπαθάτε με. Συμπαθάτε με και για το "Ράμπο 2". Αγαπημένη μου απασχόληση κάθε μέρα που γυρνούσα σπίτι, ήταν να στέκομαι έξω απ' το σινεμά και να κοιτάζω τις φωτογραφίες από τις ταινίες. Αυτήν που παιζόταν και την επόμενη. Ο Γιάννης ο Ράμπο δέσποζε, αρματωμένος με τα φυσεκλίκια του και με πεταμένες τις φλέβες έξω. Το "Ράμπο 2" το έπαιζαν από τις 2 το μεσημέρι και ύστερα. Πήγαμε με έναν συμμαθητή μου στην προβολή των 4. Mπορεί και να μην είχε θέση και να κάτσαμε στο πάτωμα. Η καρδιά μου χτυπούσε λες και θα συναντούσα την αποκάλυψη την ίδια. Κατά μια έννοια τη συνάντησα, καθώς ο Γιάννης σκότωσε τριανταέξι μεραρχίες βιετκόγκ ολομόναχος και με εχθρική διαιτησία. Τα χρόνια περνούσαν, ταινίες επί ταινιών, η τελευταία -όπως αποδείχθηκε- που είδα ήταν το "21 Γραμμάρια". Μια φορά μόνο δάκρυσα μέσα του, την ώρα που σηκώνονταν οι μαθητές στα θρανία λέγοντας "Oh Captain, My Captain!". Aλλά αυτά τα έχω ξαναγράψει. Μια φορά μόνο δάκρυσα, πάμπολλες φορές συγκινήθηκα. Το σινεμά για μένα είναι κάτι παραπάνω από χόμπυ ή ψυχαγωγία. Ούτε η λέξη αγάπη με καλύπτει. Ούτε οι λέξεις ταξίδι ή φυγή. Τις ταινίες δεν τις έβλεπα. Τις ζούσα. Ήμουν κι εγώ εκεί. Είμαι κι εγώ εκεί. Από τις ταινίες που λατρεύω δεν φεύγω ποτέ. Είναι πάντα μαζί μου, είμαι πάντα σ' αυτές. Ο κινηματογράφος της γειτονιάς μου κλείνει λοιπόν, τα κόκκινα καθίσματα ξηλώθηκαν και στοιβάχθηκαν μέχρι να τα πάρουν και να τα πετάξουν ή δεν ξέρω τι να τα κάνουν. Μερικές φορές η ζωή στερείται πρωτοτυπίας και το σινεμά θα γίνει σούπερ μάρκετ. Τα multiplex θα ταξιδέψουν τους σημερινούς εφήβους. Δεν αλλάζει δραματικά κάτι. Τα ταξίδια γίνονται κι απ' τις δικές τους καρέκλες.
Ο αποχαιρετισμός μουδιασμένος, το κείμενο δεν είναι αντάξιο των τόσων εικόνων που πήρα. Ίσως όμως αυτό να μην είναι τυχαίο. Πάντα προτιμούσα τις εικόνες από τις λέξεις. Ψέμματα. Προτιμούσα τις εικόνες που είναι γεμάτες λέξεις και μουσική, προτιμούσα την τέχνη που τα προσφέρει όλα, προτιμούσα την τέχνη που σε έβαζε σε μια αίθουσα, όπου όταν έκλειναν τα φώτα, σήκωνες το κεφάλι σου και έβλεπες από ψηλά μια ασημένια δέσμη φωτός να διαρρηγνύει το σκοτάδι και να διαχέεται σ΄ένα πανί: και μετά έξω χιόνιζε, φορούσες σκούφο και γάντια κι η ανάσα σου σχημάτιζε συννεφάκια στον παγωμένο καθαρό αέρα, την ώρα που φλερτάριζες στ' αγγλικά με μια κοπέλα που σου χαμογελούσε στα γυναικεία.