Η Επιθυμία

Η ιδιάζουσα σχέση της με τις λέξεις φάνηκε από πολύ νωρίς. Πιο νωρίς από σχεδόν οποιονδήποτε άλλο, αφού άρχισε να μιλάει τόσο γρήγορα που όλοι πίστεψαν ότι πρόκειται για παιδί θαύμα. Μεγάλωσε διαψεύδοντας εν μέρει τις προσδοκίες που είχε δημιουργήσει, καθώς δεν είχε πετύχει κάτι αξιοσημείωτο στη ζωή της. Αλλά από την άλλη ποιός μπορούσε να πει με σιγουριά ότι δεν θα το πετύχαινε κάποια στιγμή στο μέλλον; Εξού και το εν μέρει. Το θαύμα που είχε υποσχεθεί μικρή εξακολουθούσε να το υπόσχεται και μεγάλη. Η λίγα χρόνια μικρότερη αδελφή της χωρίς να υποσχεθεί ποτέ τίποτα είχε ήδη πετύχει πολλά. Ωστόσο την ζήλευε διαισθανόμενη ότι η δική της ζωή, όσο πλήρης κι αν ήταν, ήταν ταυτόχρονα μοιραίο να είναι στεγνή από θαύματα.
Η ιδιάζουσα σχέση της με τις λέξεις πήρε νέα τροπή στην ηλικία των έξι ετών, όταν έκανε πέντε ολόκληρες μέρες για να πει λίγες («Είμαι καλά, μην κάνεις έτσι») λυγίζοντας τελικά στο κλάμα της μάνας της. Όταν ενηλικιώθηκε άρχισε να περνά μήνες μέσα στην πλήρη και απόλυτη σιωπή, σιωπή που κάλυπτε γράφοντας ασταμάτητα σελίδες, σελίδες που έσκιζε όταν ένιωθε την ανάγκη να ξαναμιλήσει. Με τέτοιες εκκεντρικότητες τα χρόνια περνούσαν και οι υποσχέσεις παρέμεναν υποσχέσεις: σχολές που ξεκινούσε με ενθουσιασμό για να τις βαρεθεί γρήγορα, χόμπι που ξεκινούσε με ενθουσιασμό για να τα βαρεθεί γρήγορα, ακτιβισμοί που ξεκινούσε με ενθουσιασμό για να τους βαρεθεί γρήγορα, σχέσεις που ξεκινούσε με ενθουσιασμό για να τις βαρεθεί γρήγορα.
Η μόνη σχέση της που δεν βαριόταν ήταν η ιδιάζουσα, αυτή με τις λέξεις. Τώρα για παράδειγμα θα μπορούσε να είχε επιθυμήσει τα πάντα, αλλά εκείνη είχε επιθυμήσει λέξεις. Λες και θα έβρισκε τι εκεί; Τι θα μπορούσαν να περιγράψουν οι λέξεις για εκείνη; Τι θα μπορούσαν να περικλείσουν από εκείνη; Ό,τι κι αν περιέκλειαν, με όση μαεστρία κι αν γράφονταν, τα σημαντικότερα θα τα άφηναν απ' έξω. Εξ ορισμού. Απλές λέξεις ήταν. Να ήταν βλέμματα, να ήταν συναισθήματα, να ήταν πόθοι, ναι. Τότε κάτι θα γινόταν. Αλλά λέξεις;
Γράφοντας τις παραπάνω λέξεις κατάλαβε ότι είχε έρθει η ώρα να απελευθερώσει το θαύμα που με τη βία κρατούσε τόσα χρόνια μέσα της, φοβούμενη ότι όταν το απελευθέρωνε θα έμενε μόνη και λιγότερο φωτεινή. Το θαύμα έγινε και οι λέξεις που έγραφε αποκλειστικά για την ίδια έπαψαν να είναι συνήθεις λέξεις κι έγιναν λέξεις ικανές, λέξεις επαρκείς να πουν την ιστορία της, την ιστορία της την ως τότε και την ιστορία της την από εδώ και πέρα, αλλά κυρίως την ιστορία της αυτήν ακριβώς τη στιγμή που τις έγραφε: όσο απόλυτα σίγουρη και συνειδητοποιημένη ήταν, άλλο τόσο είχε την αίσθηση μιας αναπόδραστης απώλειας, ενός σημείου από το οποίο δεν υπήρχε γυρισμός. Ένιωθε πιο ελεύθερη από ποτέ και πιο παγιδευμένη από ποτέ, ένιωθε παγιδευμένη στην ελευθερία της απόφασής της.
Αλλά κατάλαβε ότι στην πραγματικότητα ήταν ελεύθερη μέσα στην παγίδα στην οποία είχε κλειστεί: ελεύθερη απ' όλα, ελεύθερη από το θαύμα της, ελεύθερη από τις πολλαπλές εκδοχές του μέλλοντός της, ελεύθερη από τους πολλούς δρόμους που έως την τελευταία στιγμή πίστευε ότι μπορούσε να πάρει, ελεύθερη από την ιδεοληψία της ελευθερίας και τον καταναγκασμό των άπειρων επιλογών, μπορούσε ελεύθερα να αφοσιωθεί σε αυτό το οποίο την έκαιγε και την αφορούσε: τις λέξεις.
Τις λέξεις όμως ως πραγματοποιημένα θαύματα, τις λέξεις ως βλέμματα, ως συναισθήματα, ως πόθους.