Στις εύπορες κορασίδες λέμε ναι
Σύμφωνα με τον Ιωάννη τον Απολογητή της 20ης Ιουλίου του 08, η πολιτική παίρνει την «εκδίκησή της» απέναντι στην ηθική, ο δε κυνισμός συνιστά την «καλύτερη άμυνα απέναντι στην απορρόφηση της πολιτικής από την ηθική» και την «καλύτερη απόδειξη ότι οι πολίτες δεν είναι ούτε αφελείς ούτε κορόιδα».
Τέσσερεις μέρες μετά όμως, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται τα αυτονόητα, δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται δηλαδή ότι «κάποτε πρέπει να τελειώνουμε με τον διαγωνισμό καλών παιδιών και απόρων κορασίδων», και κάθεται και παπαρολογεί με επετειακά τσιτάτα του στυλ «Πολιτική χωρίς ηθική είναι μια επικίνδυνη υπόθεση».
Νισάφι με την ρετρό ηθικολογία.
Δεν έχει ανάγκη την ηθικολογία η δημοκρατία. Η δημοκρατία έχει ανάγκη την πολιτική.
Επιστροφή στην πολιτική, επιστροφή στον πολιτικό γίγαντα Κώστα Σημίτη, με εκ δεξιών του καθήμενο τον Τάσο Μαντέλη και εξ ευωνύμων του τον Θόδωρο Τσουκάτο.
Δεν έχει σημασία αν τα έπιασε ο Ρόκος. Όλοι τα πιάνουν. Σημασία έχει αν ο Ρόκος έφερνε αποτέλεσμα στον τομέα της αρμοδιότητάς του. Αυτό και μόνο αυτό. Όλα τα άλλα μας απομακρύνουν από την ουσία της πολιτικής.
Ο Κώστας Σημίτης είναι γίγαντας και όχι νάνος. Φέρθηκε ως νάνος ακριβώς επειδή είναι γίγαντας. Θυσίασε το προφίλ του ακριβώς για να μην αφήσει την ανέξοδη ηθικολογία να απορροφήσει την πολιτική.
posted by Old Boy @ 12:51 π.μ.
10 comments
10 Comments:
Επειδή (επέτρεψέ μου) διαφωνώ με τα λεγόμενά σου και επειδή εμένα μου άρεσε ο λόγος του Προέδρου, εγώ ένιωσα την ομιλία του εξαιρετικά ουσιαστική (και εκπαιδευτική). Και αυτό μου μετράει.
Γιατί δεν με γοητεύει καθόλου η υπόγεια συναλλαγή-σε κάθε κλίμακα (μικρή ή μεγάλη). Όσο αποτελεσματική και αν είναι.
Και είναι μεγάλη ανατροπή η διατύπωση των προβλημάτων από το πρόσωπο του Προέδρου.
Γιατί αν διατυπώνουμε επί της ουσίας τα προβλήματα, οφείλουμε να συγκρουστούμε με αυτά (και διατηρώ την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα το κάνουμε).
Ηθική = η διάκριση μεταξύ καλού και κακού, και η απόφαση υπέρ του καλού.
Οικονομία = η διάκριση μεταξύ συμφέροντος και μη-συμφέροντος, και η απόφαση υπέρ του συμφέροντος.
Υπάρχουν φορές όπου το καλό δεν συμπέφτει με το συμφέρον.
Τότε, οι νάνοι επιλέγουν το συμφέρον και οι άνθρωποι το καλό.
Φοίβε, δεν διαφωνείς με τα λεγόμενά μου ούτε εγώ με τα δικά σου. Το ποστ ειρωνεύεται το άρθρο του Πρετεντέρη και το πνεύμα που αυτό εκπέμπει.
Πολιτική χωρίς ηθική είναι ασφαλώς μια επικίνδυνη υπόθεση, αλλά και η σκέτη ηθική χωρίς πολιτική δεν είναι και πολύ καλύτερη. Η δε σκέτη ηθικολογία χωρίς πολιτική, λέγεται Νέα Διακυβέρνηση και μας έχει κάτσει στο σβέρκο εδώ και τέσσερα χρόνια, το τελευταίο εκ των οποίων κυβερνά κυριολεκτικά χωρίς πρόγραμμα, με το σύστημα "όσα έρθουν κι όσα πάνε" και με μοναδικό μέλημα "να μη φθαρεί η εικόνα του Καταλληλότερου, που είναι το καλό μας χαρτί": και πώς να φθαρεί, αφού δεν τρίβεται πουθενά;
Η μόνιμη επωδός της πλατειάς μάζας του εκλογικού σώματος όλοιταίδιασκατάείναι παραγνωρίζει την πολιτική διάσταση του προβλήματος και υπερτονίζει αντίθετα την ηθική: η λύση στο πρόβλημα όμως δεν είναι να ψάξουμε να βρούμε αγίους να μας κυβερνήσουν, που δεν θα είναι τα ίδια σκατά με τους άλλους, αλλά να θωρακίσουμε το σύστημα διακυβέρνησης έτσι ώστε τα σκατά να μένουν (κατά το δυνατόν, τουλάχιστον) απ' έξω. Και δεν νομίζω ότι αυτό επιτυγχάνεται με νεφελώδεις και ανέξοδες υποσχέσεις περί ηθικής, ούτε με εκστρατείες κατά της διαφθοράς, ούτε με το μαχαίρι που όλο θα φτάσει στο κόκκαλο και όλο μένει στις τρίχες.
Το πρόβλημα είναι πολιτικό και απαιτεί πολιτικές αποφάσεις και πολιτικές λύσεις.
Ελπίζω όλα τα παραπάνω να μην διαβαστούν σαν απολογία υπέρ του ΠΑΣΟΚ ή (ακόμα χειρότερα) υπέρ του Αντιπαθέστατου με τη Mont Blanc...
Xασοδίκη, προσυπογράφω τη δεύτερη παράγραφο του σχολίου σου με χέρια και με πόδια.
Σε τελική ανάλυση δεν θα διαφωνούσα και με τον Πρετεντέρη εάν ο κυνισμός του ήταν σε λίγο μικρότερη αναλογία, αν τον έσπαγε με λίγη ευαισθησία, με κάτι εν πάση περιπτώσει.
Δεν γράφει όμως αυτό το άρθρο σε μια ανύποπτη περίοδο, αλλά την περίοδο που τα πρωτοπαλίκαρα Τσουκάτος και Μαντέλης έχουν αυτόν τον -φερόμενο ή αληθινό- βαθμό εμπλοκής στα σκάνδαλα, με αποτέλεσμα το άρθρο από πολιτική θέση να μετατρέπεται στα μάτια μου σε προπαγανδιστική μηχανή.
Είναι δε τέτοια η διατύπωση και το όλο πνεύμα του άρθρου που η ανηθικότητα δεν περιγράφεται ως αναπόδραστο κακό, αλλά για να το περιγράψω με αυτήν την παραδοξολογία η ανηθικότητα παρουσιάζεται ως μη έχουσα ηθική σημασία. Σύμφωνα με το άρθρο (με την ανάγνωση που του κάνω εγώ τέλος πάντων) καμία σημασία δεν έχει αν κλέβεις, καταχράσαι, δωροδοκείσαι, το μόνο που έχει σημασία είναι να πηγαίνει καλά η οικονομία. Όπως διαβάζω εγώ το άρθρο αν αύριο έρθει να κυβερνήσει η Καμόρα, αν οι γενικοί οικονομικοί δείκτες πάνε καλά, καθόλου δεν πρέπει να μας απασχολεί το ποιόν και οι μέθοδοι όσων μας κυβερνούν.
Τέλος, η μόνη ένσταση που έχω σε όσα γράφεις είναι ότι από ένα σημείο γενικευμένου αμοραλισμού και κάτω ΟΥΤΕ η θεσμική θωράκιση αρκεί. Γιατί οι θεσμοί ενσαρκώνονται από πρόσωπα και αν όλοι αποφασίσουμε ότι η ηθική μπορεί να πάει στο διάολο ως παρωχημένο βαρίδι του παρελθόντος και του κώδικα αξιών του, τότε και οι θεσμοί θα κάνουν τα στραβά μάτια.
Ή αν το θες κι έτσι όταν αυτός που έχει μια θεσμική θέση γίνεται υπέρ το δέον ενοχλητικός, τότε καταργούμε και τον θεσμό και λέμε ότι έπαιρνε κι ένα κάρο λεφτά ενώ δεν δούλευε.
Συμπερασματικά κακός ο φαρισαϊσμός αλλά και ο αμοραλισμός δεν βλέπω να είναι καλύτερος.
Να δούμε όμως και πόσοι από τους "πνιγμένους στα σκατά" έλληνες θα έδιναν και το δεξί τους χέρι προκειμένου να μοιραστούν τον ίδιο βόθρο με την ίδια mont blanc στο (αριστερό) χέρι?
Ποιος δηλαδή θα υποκινήσει ή θα απαιτήσει πολιτικές λύσεις όταν στο βάθος όλοι θα ήθελαν να ήταν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη?
Ο αμοραλισμός βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας ή αποτελεί κυρίως τη βάση της, οπότε -σωστά- τι να σου κάνουν και οι θεσμοί?
Ολούθε βρίσκεται.
Ξέρεις, Old boy, κατ' ανάλογο τρόπο κι εγώ θα συμφωνούσα απνευστί με όσα είπε ο Πρόεδρος, αν είχε πει ανάλογα πράγματα και την εποχή που βρισκόταν στην κεντρική πολιτική σκηνή, στην οποία μεσουρανούσαν τότε προσωπικότητες όπως, λ.χ., ο Θεοφάνης Τόμπρας, ο Μιχάλης Γαργαλάκος και το Κουρείο της Αυριανής. Δεν θυμάμαι να τα είπε όμως. Και είναι εκείνη ακριβώς η εποχή, κατά την ταπεινή μου γνώμη, που εδραιώθηκε στη χώρα ο αμοραλισμός που περιγράφεις -ελπίζω, όχι τόσο γενικευμένος που να βρισκόμαστε πια στο σημείο χωρίς επιστροφή. Ελπίζω, δεν παίρνω και όρκο.
Κατά τα άλλα, δεν ξέρω καν αν έχει δίκιο ο Πρετεντέρης και αυτός ο ρόλερκόστερ με τον οποίο συζητά: φερ' ειπείν, είναι νομίζω αναμφισβήτητο ότι η οικονομία πήγαινε καλύτερα επί κυβερνήσεων Σημίτη, πλην όμως το ΠΑΣΟΚ ξαναέχασε τις εκλογές πέρισυ και μάλιστα αμέσως μετά το Ολοκαύτωμα. Εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι τα κριτήρια του εκλογικού σώματος είναι κάπως πιο περίπλοκα, ίσως και νεφελώδη. Όσο για τον ίδιο τον Πρετεντέρη, έχεις δίκιο. Ξέρουμε βέβαια τι ρόλο παίζει, αλλά δεν βλάφτει να το υπενθυμίζει κανείς που και που...
Για τη δε θεσμική θωράκιση, φοβάμαι πολύ ότι δεν αρκούν ανεξάρτητες αρχές και Ζορμπάδες τη στιγμή που έχει de facto καταργηθεί η αρχή της διάκρισης των εξουσιών. Δεν το λέμε φωναχτά, βέβαια, αλλά έχει. Αυτή όμως είναι μεγάλη συζήτηση για Παρασκευή βράδυ...
Δεν ήμουν εξοικειωμένος με τα κείμενα του ιστολογίου σου. Πρώτη φορά το διάβασα σήμερα.
Ξανα-διαβάζοντας καταλαβαίνω ότι έχει διπλή ανάγνωση. Απλά το πήρα σοβαρά.
Απολογούμαι γιατί έχω βιώσει τόσο πολύ και κατανοήσει (όσο μπορώ) τον αμοραλισμό που περιγράφεις και περιγράφεται σε προηγούμενα σχόλια που μου φάνηκε φυσικό να τα ακούω.
Αυτή άλλωστε είναι και η επικρατούσα αντίληψη.
Πάντως νομίζω πως θα άξιζε να έχει κανείς την πολυτέλεια της επιλογής σε κάτι καλύτερο.
Και επιτρέψτε μου να πω ότι για να την έχει, νιώθω πως θα προκύψει εστιάζοντας στην ουσία. Ακυρώνοντας τους «αποτυχημένους σκηνοθέτες».
Γιατί τα «ρολάκια» που μας δίνουνε τα ιστολόγια, μας νομιμοποιούν να έχουμε σκηνοθετική άποψη (κάτι αδιανόητο πριν από λίγο καιρό) και εξαιρετικά ουσιαστικό...
…Η παγίδα της πολιτικής σκέψης, και όπως λέει και ο χασοδίκης: Παρασκευή βράδυ…
Γιατί το θέμα είναι τόσο βαθύ που δεν πιστεύω ότι νομιμοποιείται κανείς να το προσεγγίσει με την μέθοδο των διαδοχικών προσεγγίσεων (σχολιασμού κακώς κειμένων και αστοχίες του συστήματος), αλλά με την αμφισημία του θανάτου με το όραμα της ανά-γέννησης.
Όντως αυτή η συζήτηση για Παρασκευή βράδυ δεν πήγαινε.
Σάββατο βράδυ - ξημερώματα Κυριακής νομίζω της πάει πολύ καλύτερα ;)
Δημοσίευση σχολίου
<< Home