Η επίκληση του φωτός

Aπόστολος Κακλαμάνης, σήμερα:

Ερώτηση: Υπήρξε σαφής ομολογία ότι το ΠΑΣΟΚ δέχτηκε λεφτά από τη Siemens. Αυτό είπε ο κ. Τσουκάτος. Υπάρχουν επίσης καταγγελίες για υπουργούς των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Ποιος έχει ευθύνες και ποιος πρέπει να δώσει εξηγήσεις για τις χρηματοδοτήσεις αυτές;

Απάντηση: «Από το ΠΑΣΟΚ δεν υπήρξε καμιά και μάλιστα "σαφής ομολογία", όπως λέτε. Οποιεσδήποτε δηλώσεις ή καταγγελίες είναι προς απόδειξη, αφορούν ενδεχόμενες ευθύνες προσώπων, και μόνο η φασιστική αρχή της συλλογικής ευθύνης μπορεί να τις χρεώσει σε μια ολόκληρη παράταξη, σε ένα κόμμα, είτε πρόκειται για το ΠΑΣΟΚ, ή οποιοδήποτε άλλο κόμμα».

Ακόμη κι εδώ λοιπόν μιλάμε για φασισμούς και για συλλογική ευθύνη. Απομένει πράγματι να αποδειχθεί -ως τώρα πάντως υπάρχουν ισχυρότατες ενδείξεις- αν ο Τσουκάτος λέει αλήθεια και αν τα λεφτά τα έδωσε στο ΠΑΣΟΚ. Εάν όμως τα έδωσε, τότε δεν πρόκειται για καμία φασιστική αρχή συλλογικής ευθύνης, πρόκειται για την ευθύνη του ιδίου του ΠΑΣΟΚ ως συλλογικής οντότητας. Ευθύνης που ασφαλώς δεν καθιστά ατομικώς υπεύθυνο τον -πράγματι και εντιμότατο και με πολιτικό ανάστημα και στίγμα- Κακλαμάνη, ούτε τα απλά μέλη και ψηφοφόρους, ευθύνης όμως που αντιστοιχεί 100% στο ΠΑΣΟΚ ως κόμμα.

Γιάννης Πρετεντέρης, χθες:

«... η διακίνηση της φημολογίας αλλά και πραγματικών στοιχείων δημιουργούν τη βάσιμη υπόνοια ότι υπάρχει ένα «κέντρο» που ενορχηστρώνει τις αποκαλύψεις. Ποιο είναι αυτό; Ποιοι το αποτελούν; Και τι επιδιώκει;

... Ο μόνος δρόμος σωτηρίας που ανοίγεται μπροστά τους (εννοεί σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) είναι ένας δρόμος συνεννόησης. Συνεννόηση στην κατεύθυνση της διαφάνειας, ασφαλώς, αλλά και συνεννόηση για τον έλεγχο των συνεπειών της ιστορίας και για την εξουδετέρωση όσων τη μεταχειρίζονται»

Όταν λοιπόν σε ένα σύστημα απασφαλίζονται και σκάνε όλες οι χειροβομβίδες στα χέρια, όταν μετά τα τιμολόγια Κυριάκου Μητσοτάκη που είχαν συμφωνηθεί προφορικά να τακτοποιηθούν έρχεται ο Τσουκάτος να πει ότι τα λεφτά τα έδωσε στο ΠΑΣΟΚ, όταν τα στοιχεία βοούν και βρίσκονται στην κοινή θέα, δύο είναι οι λύσεις:

- η πρώτη είναι η κοινή επίκληση του φωτός, το με ένα στόμα «όλα στο φως» των Καραμανλή και Παπανδρέου, επίκληση που σε συνδυασμό με τα αιτήματα για εξεταστική ή την αναμονή των πορισμάτων της δικαστικής έρευνας λειτουργεί εξόχως αποκρυπτικά προσπαθώντας να συσκοτίσει όσα έχουν ήδη βγει στο φως, η πολιτική αξιολόγηση των οποίων έτσι αναστέλλεται, αφού εμμέσως πλην σαφώς βαφτίζονται ήσσονος σημασίας μπροστά στην συνολική εικόνα που πρέπει να αποκαλυφθεί: α, όταν μετά από τον δέοντα μακροχρόνιο έλεγχο όλα έρθουν στο φως, τότε, ναι τότε, θα μαθευτούν οι συνταρακτικές αλήθειες, πιο συνταρακτικές προφανώς από τις δηλώσεις του δεξιού χεριού του τέως Πρωθυπουργού, πιο ανεπίδεκτες αμφισβήτησης προφανώς από τα τιμολόγια Μητσοτάκη.

- η δεύτερη είναι αυτή στην οποία καταφεύγει ο Πρετεντέρης, που αίφνης από ακραίος αντισυνωμοσιολόγος μετατρέπεται σε συνωμοσιολόγο, ανακαλώντας από τις εφεδρείες τα σατανικά «κέντρα» που θέλουν να αποσταθεροποιήσουν το σύστημα, προτρέποντας ανοιχτά τους δικομματικούς συμπαίκτες «να ελέγξουν τις συνέπειες της ιστορίας» και «να εξουδετερώσουν όσους τη μεταχειρίζονται». Το άρθρο του Πρετεντέρη τιτλοφορείται «Και ύστερα ήλθε ο Μπερλουσκόνι». Έρχεται λοιπόν ο Βγενόπουλος ή η Αγγελοπούλου και είναι γνωστό τοις πάσι η γκέλα που κάνουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες στο λαό, είναι γνωστό τοις πάσι ότι όποιος μεγαλοεπιχειρηματίας κατέβαινε στις εκλογές θα σάρωνε, αφού αν ο ελληνικός λαός δεν ψηφίσει τον οικονομικό του μεγιστάνα έχει εντονότατα στερητικά σύνδρομα.

Και για να κλείσουμε με μια εύθυμη νότα:

«Σύμφωνα με πληροφορίες, ο κ. Σημίτης διαφωνεί σήμερα με τον χειρισμό του σκανδάλου της Siemens από τη Δικαιοσύνη καθώς θεωρεί ότι δεν υπηρετείται ο στόχος της διαφάνειας και της ταχείας διαλεύκανσης».

Τι να κάνουμε, Κώστα, αυτή είναι η Ελλάδα.