Και όλα τ΄ άλλα μαντίλες και φωνές και αστέρια και στατιστικές

(Αποκλειστικό στιγμιότυπο από την βρεφική ηλικία του Στέλιου Γιαννακόπουλου)

Όλα μα όλα άλλαξαν, όταν ξαφνικά, εντεκάτη του Γιούνη του οκτώ, 11:26 μου μου (ή Μπλέικνι ή Μπλάκνεϊ), η φωνή του Μιχάλη Τσώχου έδωσε το έναυσμα: στο άκουσμα του «Ας ανάψουν ένα κεράκι στον Βολκάν οι Τούρκοι», δεκάδες εκατομμύρια Τούρκισσες, Τούρκοι και Τουρκαλόπουλα ξεχύθηκαν στους δρόμους, πλημμύρισαν τις εκκλησιές τους απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας, σταυροκοπούμενοι ακατάπαυστα, ανάβοντας κεριά στον τερματοφύλακά τους και κάνοντας τάματα στην Παναγιά την Μουσουλμάνα. Τα αποτέλεσματα δεν άργησαν βέβαια να φανούν, καθώς λίγες μέρες αργότερα το 2-0 της Τσεχίας μετατράπηκε στο τελευταίο τέταρτο σε 2-3. Η εξέλιξη υπήρξε ευεργετική και για το μπαρουτιασμένο πολιτικά κλίμα στη χώρα, αφού πλέον καθίσταται άνευ αντικειμένου η κόντρα κεμαλιστών – ισλαμιστών που απειλούσε το μέλλον της γείτονος. Οι μαντίλες ανήκουν πια στο τούρκικο παρελθόν, θα βγούν από τα γυναικεία κεφάλια και θα παραδοθούν τιμής ένεκεν στην ΕΡΤ, η οποία με τη σειρά της θα προσπαθήσει να φιμώσει μια για πάντα τον Αλέκο Θεοφιλόπουλο, ώστε οι μαντίλες να σκεπάσουν το στόμα του με τον ίδιο τρόπο που «οι τουλίπες σκέπασαν τον μπλε ιταλικό ουρανό».

Να σημειωθεί ότι το Τσεχία – Τουρκία ήταν το ματς που επέλεξα να μην δω από το EURO, πηγαίνοντας εκείνο το βράδυ σινεμά (για να δω τον τελευταίο Σιάμαλαν, τον πιο παρεξηγημένο σύγχρονο χολιγουντιανό σκηνοθέτη), συνεχίζοντας έτσι μια άτυπη προσωπική μου παράδοση επιτυχέστατων επιλογών, αφού είχα επιλέξει να βγω και στο Λίβερπουλ – Μίλαν 3-3. Που τώρα που το σκέφτομαι έγινε στην Πόλη. Που μας την άλωσαν το 1453 για να γίνει το Ισλάμ καθεστώς, αλλά νά που ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αφού δηλαδή, όπως είχε πανθομολογηθεί στο προηγούμενο ΕURO, ήταν ο «Θεός της Ελλάδας» εκείνος που μας βοήθησε και αφού δεν είναι ο Αλλάχ ούτε ο προφήτης του ο Μωάμεθ αλλά ο συγκεκριμένος Θεός (που βασικά δεν είναι ένας, είναι τρεις σε έναν, αλλά μην υπεισέλθουμε τώρα σε αυτά και την μπερδέψουμε χωρίς λογο την κουβέντα) εκείνος που στο χαρτοφυλάκιό του έχει ζητήματα γιούρου, στους Τούρκους δεν απέμενε παρά το εξής δίλημμα: Ισλάμ ή Πρόκριση.

Να σημειωθεί ακόμα πως υποστηρίζεται και η άποψη ότι συνδυαστική εξέταση των Τσεχία - Ελλάδα το 04 και Τσεχία - Τουρκία το 08 υποδεικνύει πως κατά βάθος δεν είναι ούτε ο Θεός της Ελλάδας ούτε ο Θεός της Τουρκίας, αλλά ο Αντίθεος της Τσεχίας εκείνος που έχει το πάνω χέρι, βγάζοντας π.χ. την μπάλα μέσα από τα χέρια του Τσεχ. Αλλά είτε για τον Θεό της Ελλάδας (και πλέον και της Τουρκίας) πρόκειται είτε για τον Αντίθεο της Τσεχίας, επόμενο ήταν ο υπαίτιος όλης αυτής της θρησκευτικής αναταραχής, Βολκάν, να θολώσει και να αποβληθεί.

Να σημειωθεί επίσης ότι ο Χορταρέας του Λάλα είναι ο Κώστας Γαλάνης του Παπαδημητρίου, να σημειωθεί ότι αν μη τι άλλο οι προβλέψεις για το πόσο θα έρθει ένα παιχνίδι με βάση την μελέτη των άστρων και των ωροσκοπίων δεν διεκδικούσαν απαραίτητα για τον εαυτό τους σοβαρότητα, σε αντίθεση με τις προβλέψεις για το πόσο θα έρθει ένα παιχνίδι με βάση την μελέτη των σουτ των προηγουμένων παιχνιδιών, να σημειωθεί ότι στατιστικολατρεία και αστρολογία δεν διαφέρουν και τόσο πολύ (όπως ίσως θα έλεγε και ο Αρανίτσης), να σημειωθεί επίσης ότι ο Αντώνης Κατσαρός, όρθιος με τις ώρες, δίνει την εντύπωση ότι ανα πάσα στιγμή θα αρπάξει το σαξόφωνο, θα κλείσει τα μάτια, θα γείρει ολόκληρος προς τα πίσω και θα αρχίσει να παίζει με φουσκωμένα μάγουλα.

Να σημειωθεί τέλος ότι η πορεία της Εθνικής μας γέμισε κατάθλιψη τον Γιώργο Χελάκη, ο οποίος μπροστά στο φάσμα του αποκλεισμού (περαιτέρω διαφημιστικών εσόδων) και εκμεταλλευόμενος τα κονέ του από τη διαφήμιση με τον «Γερμανό», την έπεσε στην Γερμανική ομάδα, πουλώντας την φωνή του σε καλή τιμή και αναρωτώμενος ουρλιαχτά: «Βρε, μπας και ο Μότσαρτ ήταν Γερμανός;».

(Να σημειωθεί ότι το κείμενο γράφτηκε για το «SMS» της «SportDay», αλλά την φωτογραφία την βάζω μόνο στο μπλογκ, και με την ευκαιρία ευχαριστώ από καρδιάς τον Stelios, που μου επέτρεψε να χρησιμοποιήσω το άλμπουμ με τις μωρουδιακές φωτογραφίες του).