Η κιβωτός

Με διαφορά μιας μέρας: ένα ποστ για ένα πρόβλημα υγείας και τα σχόλια κάτω από ένα ποστ για ένα άλλο πρόβλημα υγείας.
Σύμφωνοι, προφανή όλα αυτά, ανακαλύπτουν την Αμερική για πολλοστή φορά.
Αλλά επειδή η ιστορία των μπλογκ τώρα ξεκινά να σχηματίζεται και επειδή το μόνο που μπορούμε να κάνουμε σε αυτό το τόσο πρώιμο στάδιό τους είναι να συνειδητοποιούμε που και που άλλη μια παράμετρό τους, άλλη μια ψηφίδα της εικόνας τους, και να την καταγράφουμε για να την χωνεύουμε κι εμείς καλύτερα,

αν ο Τhas ήταν «επισήμως» λογοτέχνης, αν όσα έγραφε ο Τhas τα διαβάζαμε απευθείας σε βιβλία, είναι πολύ πιθανό να προξενούσαν λιγότερο αντίκτυπο, λιγότερη συγκίνηση.

Κι όμως, καθόλου δεν προσπαθώ να ισχυριστώ ότι μπλόγκερ τύπου Τhas συγκινούν λόγω του προσωπικού χαρακτήρα των ποστ τους.

Αντίθετα, αν το ποστ του επιδρά τόσο, δεν το κάνει λόγω του «ανθρώπινου» προβλήματος, αλλά επειδή το συγκεκριμένο ανθρώπινο πρόβλημα φιλτραρίσθηκε μέσα από την ευαισθησία του, τον στοχασμό του, την ματιά του, την γραφή του και μετατράπηκε έτσι σε ένα κείμενο που δεν αφορούσε ένα ακόμη πρόβλημα υγείας, αλλά ένα πρόβλημα υγείας φωτισμένο με τέτοιο φως, ώστε να βγούμε από την αυθόρμητη ανθρώπινη συμπαράσταση, να βρεθούμε για τα καλά μέσα στο νοσοκομείο και από εκεί να αρχίσουμε να ξεφεύγουμε για κάπου αλλού, για τον ορίζοντα πίσω από τις μισόκλειστες κουρτίνες.

Οπότε, αν ισχύουν όλα αυτά, γιατί λέω ότι η επίδραση του κειμένου είναι κατ' αρχήν ισχυρότερη απ΄ό,τι αν θα ήταν σε ένα βιβλίο;

Γιατί αν ο Τhas είναι λογοτέχνης (που είναι βέβαια), το μπλογκ του είναι ένα ηλεκτρονικό βιβλίο που γράφεται σε πραγματικό χρόνο, λίγο λίγο, μήνα με τον μήνα, εβδομάδα με την εβδομάδα, κείμενο με το κείμενο, είναι ένα ηλεκτρονικό βιβλίο όπου ο συγγραφέας του είναι σε μεγάλο βαθμό κι ο πρωταγωνιστής του και υπό αυτήν την έννοια τον νοιώθουμε ως άνθρωπο δικό μας.
Μα όλη αυτή η αύρα της ευαισθησίας και της ανθρωπιάς, που πια, με τα χρόνια και τη συνήθεια, την εισπνέεις με το που μπαίνεις στο μπλογκ του, δεν είναι κυρίως ανθρώπινη αύρα;
Ανθρώπινη είναι· αλλά τον άνθρωπο δεν τον γνωρίσαμε επειδή είναι καλός· τον γνωρίσαμε επειδή γνωρίζει να σκέφτεται, επειδή γνωρίζει να γράφει.

Θα διαφωνήσω λοιπόν με το σχόλιο που του έγινε (και με το οποίο ο ίδιος συμφωνεί), σύμφωνα με το οποίο το μπλογκ είναι είδος πολυτελείας, που ασκείται ελλείψει σοβαρών προβλημάτων.
Το μπλογκ είναι -ή εν πάση περιπτώσει μπορεί να είναι- κιβωτός που διαφυλάσσει αυτά που πρέπει να διασωθούν, αυτά που αξίζουν, αυτά που μένουν ως αίσθηση μετά από μια άσχημη περίοδο ή μετά από μια όμορφη περίοδο.

Σκέφτομαι μια άρρωστη γυναίκα.

Σκέφτομαι την Μαριέττα και ως αντίδοτο στον πόνο και στη χυδαιότητα του κάθε δυστυχισμένου, την σκεπάζω με την φροντίδα εκείνου που δεν προσέχει μόνο τους δικούς του ανθρώπους, αλλά και την ευτυχία μέσα σε ένα θάλαμο νοσοκομείου.

Και για να την προσέξεις, πρέπει και να ξέρεις να βλέπεις και να ξέρεις να αγαπάς.