Το καθρέφτισμα

Την έβδομη ημέρα ο καθρέφτης αποφάσισε να ξεκουραστεί.
Το δικαιούταν άλλωστε.

Εκμεταλλεύτηκε το εβδομαδιαίο του ρεπό, ξεκρεμάστηκε προσεκτικά, τεντώθηκε να ξεμουδιάσει, έκανε ένα γρήγορο ντουζ και βγήκε έξω.

Έκανε στάση στο περίπτερο, πήρε ένα πακέτο τσιγάρα και σπίρτα, περπάτησε λίγο κι έκατσε στο παγκάκι της πλατείας.

Άναψε το πρώτο τσιγάρο, άπλωσε τα χέρια του ακουμπώντας τα στην πλάτη του παγκακιού, τέντωσε το κεφάλι προς τα πάνω κι έκανε μια γερή ρουφηξιά.

Κοιτάζοντας έντονα τον ουρανό, ο ουρανός καθρεφτίστηκε πάνω του.

Το τελευταίο πράγμα που ήθελε.

Χαμήλωσε αμέσως το κεφάλι, στρέφοντας το προς τα μπρος και άρχισε να ρεμβάζει προσπαθώντας να διατηρήσει το βλέμμα του αφηρημένο ώστε να μην προλάβει να καθρεφτιστεί τίποτα επάνω του.

Μάταιος κόπος.

Περαστικοί, κάτι παιδιά που παίζαν μπάλα, δυο κοπρόσκυλα που κυνηγιόντουσαν, το πρεζόνι της γειτονιάς, παρέλασαν χωρίς την άδειά του στην επιφάνειά του.

Σηκώθηκε κι έφυγε εκνευρισμένος.

Περπατούσε - περπατούσε, μέχρι που βρέθηκε μπροστά σε ένα ξενοδοχείο.

Μπήκε μέσα και ζήτησε δωμάτιο.

Επιτέλους μόνος.

Ξάπλωσε να ξεκουραστεί κι αποκοιμήθηκε.

Στον ύπνο του είδε ότι κάποιος, κάπου, κάποτε, είχε κοιτάξει κι είχε δει εκείνον αντί για το είδωλό του.

Πετάχτηκε ταραγμένος.

Πριν προλάβει να συνέλθει, ξύπνιος αλλά όχι ακόμα εντελώς, έστρεψε το βλέμμα του προς τον καθρέφτη του δωματίου.

Και δεν μπόρεσε να καταλάβει αν έβλεπε μέσα του τον εαυτό του ή τον καθρέφτη του δωματίου, και δεν μπόρεσε να καταλάβει αν ο καθρέφτης του δωματίου έβλεπε μέσα σε εκείνον εκείνον ή τον δικό του εαυτό.

Ελάχιστη σημασία όμως είχε, γιατί κοιτάζονταν πια σαν μαγεμένοι, διεισδύοντας ολοένα και βαθύτερα ο ένας στο βλέμμα του άλλου, ο ένας στο σώμα του άλλου, ο ένας στην ψυχή του άλλου.

Του υποσχέθηκε ότι θα επέστρεφε την επόμενη εβδομάδα.

Αλλά την επόμενη εβδομάδα το δωμάτιο ήταν κατειλημμένο.

Κόντεψε να τρελλαθεί.

Γύρισε σπίτι του απελπισμένος και ξανακρεμάστηκε στη θέση του σαν σε κατάρα.

Το βράδυ άκουσε το τζάμι του παραθύρου να σπάει.

Αυτό που ένοιωσε όταν είδε τον καθρέφτη του ξενοδοχείου να στέκεται τρέμοντας ματωμένος εμπρός του δεν φανταζόταν ότι υπάρχει ως συναίσθημα.

Ίσως και να μην είχε ξαναϋπάρξει ως εκείνη τη στιγμή.

Ξανακοιτάχτηκαν.

Και χάθηκαν εντελώς.

Χάθηκαν εντελώς ο ένας μέσα στον άλλο και το μόνο που μπορούσε να ξεχωρίσει από αυτό το όργιο της αλληλοαναίρεσης, της αλληλοεξουδετέρωσης, της αλληλοϋπέρβασης, της αλληλοαντανάκλασης, της αλληλομετατόπισης, της αλληλοετερότητας, ήταν οι σταγόνες το κόκκινο αίμα, τις οποίες ο καθρέφτης του σπιτιού (ή ίσως ό άλλος καθρέφτης - δεν μπορούσαν πια να πουν με σιγουριά) κοινωνούσε βουλιμικά σαν υπόσχεση μιας ζωής αιώνιας, σαν ένωση με τη Θεία φύση του έρωτα.