Τα παιδιά ενός βαρήκοου Θεού

(Ποστάκι αφιερωμένο στον Όουν Πέρσοναλ Τζίζας μου, Αλέξη Βατίδη, με επισυναπτόμενους αγωνιστικούς χαιρετισμούς)

Μουντιάλ 1982: Η Βραζιλία μπορεί να μην κερδίζει κανένα τίτλο, κερδίζει όμως φίλους παντού με την μπάλα που παίζει. Είκοσι έξι χρόνια αργότερα, η μεγάλη αυτή ποδοσφαιρομάνα κατόρθωσε να γεννήσει σταδιακά παίκτες αντάξιους των τότε, και δίπλα στον Σώκρατες, τον Ζίκο, τον Έντερ, τον Φαλκάο και τον Τζούνιορ, ήρθαν να σταθούν ένας Ροναλντίνιο, ένας Κακά, ένας Ρονάλντο, ένας Ριβάλντο, ένας Ρομπέρτο Κάρλος. Όλοι είχαν αναπληρωθεί εκτός από έναν· από τον βιβλικό τερματοφύλακα - φόβητρο, Βάλντιρ Πέρες.

Το πλήρωμα του χρόνου έφτασε, τα ψάρια βγήκαν στην στεριά κι ο Πέρες έβγαλε μαλλιά.

(Super League's M.V.P)

Ο Μαρσέλο Μορέτο και ο Βάλντιρ Πέρες, θύματα ενός παλαιοδιαθηκικού εκδικητικού Θεού, που αντί να εισακούσει τις προσευχές τους, τις χάνει λόγω βαρηκοίας στην μετάφραση, με αποτέλεσμα να τις εκλαμβάνει ως ύβρεις και να τους τιμωρεί με τον πιο μοχθηρό κι εξευτελιστικό τρόπο. Υποστηρίζεται πάντως και η άποψη ότι ο Μεγαλοδύναμος δεν παρακούει, αλλά απλά έχει πήξει με τις χιλιάδες προσευχές στα βραζιλιάνικα που εισπράττει από τους όπου γης Βραζιλιάνους ποδοσφαιριστές και έχει βάλει μπρος σχέδιο διασυρμού τους.

Με τη συχνότητα που σκοράρουν, το να προσεύχονται σε κάθε γκολ πρέπει να συνιστά ηχορρύπανση μεγίστου βαθμού για τα θεία ώτα, ενώ λιγότερο ενοχλητικά δεν μπορεί να είναι τα ασταμάτητα δάκτυλα των σκόρερ προς τον ουρανό.

Υπάρχουν μέρη που ακόμη και οι βασιλείς πηγαίνουν μόνοι τους. Ό,τι ισχύει για τους βασιλείς πρέπει να ισχύει κατ' αναλογία και για τον Κύριο. Δικαιούται και αυτός μερικές απόλυτα ιδιωτικές στιγμές, δικαιούται να εκπληρώνει ολομόναχος τις θείες τους ανάγκες, χωρίς κάθε τόσο να πετάγονται από κάτω βραζιλιάνικα δάκτυλα.

Hey, scorers, leave the God alone.