Το κουμπί

Μια ακόμη ζωή του έφτανε στο τέρμα της.

Είχε το άσχημο προαίσθημα από την αρχή της εκστρατείας και όταν το σπαθί τρύπησε την κοιλιά του, κατάλαβε ότι όλα τελείωναν ξανά. Δεν ήταν άλλωστε πρωτάρης στους θανάτους για να ξεγελάσει τον εαυτό του με απατηλές ελπίδες. Λίγα λεπτά αργότερα, ξεψυχώντας και κλείνοντας για τελευταία φορά τα μάτια, αναρωτήθηκε πού θα βρισκόταν όταν τα ξανάνοιγε· πάντα αυτό το τελευταίο μυστήριο τον συνάρπαζε ελαττώνοντας λίγο τη οδύνη του κάθε τέλους του· οδύνη που είχε νοιώσει ακόμη και στα χειρότερα περάσματά του· οδύνη που εν τέλει την απέδιδε στη δύναμη της συνήθειας. Συνήθιζε τόσο πολύ κάθε του ρόλο, που του κόστιζε να βγαίνει από αυτόν, λες και ήταν η μία και μοναδική ζωή του.

Έκλεισε τα μάτια του σε έναν ματωμένο αγρό και ξύπνησε αρκετούς αιώνες αργότερα σε ένα μονό κρεβάτι. Το κεφάλι του γύριζε και του πήρε λίγη ώρα για να καταλάβει από τον περιβάλλοντα χώρο ότι πρέπει να βρισκόταν κάπου ανάμεσα στα τέλη του εικοστού και στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα. Σηκώθηκε από το κρεβάτι, βρήκε ένα ημερολόγιο στον τοίχο, έγραφε 2008, κατευθύνθηκε στο μπάνιο, κοίταξε τον καθρέφτη και είδε ότι πρέπει να ήταν γύρω στα 25. Όχι κι άσχημα.

Όταν συνήλθε εντελώς από την μετάβαση, κάθισε στον καναπέ και προσπάθησε να ανακαλέσει στην μνήμη του τις βασικές του γνώσεις για την εποχή. Τι έπρεπε οπωσδήποτε να θυμάται;

Ζώντας σε μια εποχή όπου κάθε εξωτερική σου ενέργεια μπορούσε ανά πάσα στιγμή να καταγραφεί σε μηχανικό μέσο και να αναπαραχθεί για το κακό σου και προς διάψευσή σου, ζώντας σε μια εποχή ιδιωτικού υπό αίρεση, ιδωτικού επ' απειλή, αποφάσισε να ζήσει -και πράγματι έζησε έως βαθέος γήρατος- μια υποδειγματική ζωή, μια ζωή δίχως εξωτερικευμένα μυστικά, μια ζωή όπου κράτησε όλα του τα μυστικά μέσα στον οργιώδη κόσμο του μυαλού του, μέσα σε έναν κόσμο όπου μισούσε, φθονούσε, έκλεβε, έκαιγε, επιδιδόταν σε διαστροφές, την ώρα που όποιος κι αν τον έγραφε το μόνο που θα μπορούσε να γράψει είναι έναν αμίλητο και χαμογελαστό άνθρωπο.

Έναν άνθρωπο που χαμογελούσε σκεπτόμενος την σχεδόν εφιαλτική του εμπειρία μερικές ζωές πιο πριν, όταν ζώντας στα μέσα του εικοστού όγδοου μ. Χ. αιώνα, δεν είχε ούτε το καταφύγιο της ελεύθερης σκέψης, έχοντας αναγκαστεί έτσι υπό τον φόβο της καταγραφής της να είναι άμεμπτος σε όλα του, υποδειγματικός και στις σκέψεις του, καλότατος στ' αλήθεια.

Χαμογέλασε ακόμα καθώς θυμήθηκε πως ακόμη και αυτήν την μαρτυρική ζωή της υποχρεωτικά ειλικρινούς - της εξ' ανάγκη ανυπόκριτης καλοσύνης, όταν είχε έρθει η ώρα, την είχε εγκαταλείψει με τη συνήθη οδύνη του και μάλιστα με μια οδύνη που την επέτεινε η συνειδητοποίηση ότι πέθαινε ένας ενάρετος άνθρωπος, για να έρθει κατά πάσα πιθανότητα στη θέση του ένα κάθαρμα ξανά.