Του ναύτη δωσ' του στη στεριά

Στα μονίμως εξαιρετικά «Πρόσωπα» της Ρίτσας Μασούρα, μια φράση της επίσης εξαιρετικής Ιωάννας Καρυστιάνη: «Δεν είναι οι ναυτικοί άνθρωποι που σε κάθε λιμάνι ευτελίζουν τη ζωή τους σε ξένα κρεββάτια και αγοραίους έρωτες», μια φράση που όμως δεν κάθεται καλά, εν αντιθέσει με το σωρό από τις πουτάνες που κάθονται (καλά ή κακά, πάντως κάθονται) στα λιμάνια, γιατί στα λιμάνια τα μόνα κρεβάτια που μπορείς να βρεις είναι τα ξένα και ο μόνος έρωτας που μπορείς να βρεις ο αγοραίος, γιατί το τι ευτελίζει τη ζωή καθενός είναι μεγάλη κουβέντα, εξαρτώμενη σε μεγάλο βαθμό από το πώς εισπράττει ο ίδιος την εκάστοτε συμπεριφορά του, πάντως σίγουρα δεν ευτελίζεται εξ ορισμού και άνευ ετέρου η ζωή του ναυτικού από τη συναναστροφή του με τις πόρνες, αφού ο ναυτικός τυγχάνει άντρας και ο άντρας τυγχάνει να έχει ορμονικές ανάγκες, οι οποίες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πρέπει να εκτονωθούν, οπότε αυτό που οδηγεί τους ναυτικούς στα μπουρδέλα του κόσμου δεν είναι κάποιο ταπεινό τους ένστικτο, αλλά το ένστικτο εξαιτίας του οποίου ζούμε, και εν πάση περιπτώσει, αν η θρησκεία θεωρεί το σεξ βρώμικο, είναι δυσάρεστο να το θεωρούν και οι λογοτέχνες (έστω κι αν ο αθέλητα καταγγελτικός τους λόγος περιορίζεται στο εκτός αγαπησιάρικης σχέσης σεξ), αυτοί δηλαδή που κατεξοχήν θα έπρεπε να διακρίνονται από την αρετή της συναίσθησης, και συναίσθηση στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι το πως εισπράττεις ως γυναίκα την εικόνα κάποιου που έχει πάει με εκατό πουτάνες, αλλά το να προσπαθείς να σκεφτείς πώς είναι άραγε να ταξιδεύεις μήνες, έχοντας πουλί που λειτουργεί και καμιά γυναικεία αγκαλιά δίπλα σου.