Ώρες κοινής ησυχίας
Είμαι πολύ αρνητικά προκατειλημμένος απέναντι στο ελληνικό σινεμά, με στατιστικά βέβαιο αποτέλεσμα να μην έχω δει πολλές καλές ελληνικές ταινίες.Τις «Ώρες Κοινής Ησυχίας» της Κατερίνας Ευαγγελάκου, που βγήκαν φέτος στους κινηματογράφους και πήγαν άπατες, τις νοίκιασα στο dvd μόνο και μόνο επειδή έχω εμμονή με τα φωτισμένα διαμερίσματα των πολυκατοικιών και την ιδέα ότι κάθε διαμέρισμα είναι η σκηνή μέσα στην οποία διαδραματίζονται οι ιστορίες και τα πάθη της καθημερινότητάς μας, ότι κάθε διαμέρισμα φιλοξενεί και εγκλωβίζει ταυτόχρονα τη ζωή μας.
Τη νοίκιασα αλλά δεν έβαζα να την δω, γιατί δυσφορούσα στην ιδέα να βάλω ταινία και να ακούω ελληνικά.
Τελικά την έβαλα και ήταν μια χαρά ταινία.
Προφανώς και δεν θα μεταβάλω την εισπρακτική της τύχη λέγοντας μια καλή κουβέντα. Η προκατάληψη κατά του ελληνικού σινεμά δεν είναι άλλωστε δικιά μου ιδιαιτερότητα, αλλά γενικευμένο και αρκετά δικαιολογημένο φαινόμενο.
Απλά σκέφτηκα ότι όταν επαινώ τόσες και τόσες ξένες ταινίες, δεν θα μου έπεφτε η υπόληψη να επαινέσω και μια καλή ελληνική ταινία, γιατί φαντάζομαι ότι όταν το έργο σου δεν βρίσκει το ευρύ κοινό, είναι (σε μικρό βαθμό έστω) παρήγορο να ξέρεις ότι άρεσε σε έναν θεατή ακόμα.
Από έναν θεατή λοιπόν ένα «μπράβο» -που ίσως φτάσει κάποτε, ίσως δεν φτάσει και ποτέ στα αυτιά εκείνων που το δικαιούνται-, αλλά αφού μου περισσεύει συχνότατα ο σαρκασμός για πρόσωπα και πράγματα, δεν βλάπτει να υπάρχουν και δυο ζεστές λέξεις για όσους το παλεύουν δημιουργικά φτιάχνοντας κάτι όμορφο, κάτι όμορφο που τελικά μένει ανεπίδοτο στους πολλούς, επειδή οι αμαρτίες των γονέων παιδεύουν τα τέκνα δημιουργώντας προκαταλήψεις στους πιθανούς αποδέκτες της τέχνης τους, οι οποίοι αρνούνται εκ των προτέρων να την προσεγγίσουν και να κρίνουν αν και πόσο τους αφορά.
posted by Old Boy @ 5:36 μ.μ.
11 comments
11 Comments:
old-boy, αν ήσουν αριθμός θα ήσουν έξι ανορθόγραφο. ας είναι.
μία φορά που έμενα στην Κυψέλη φωτισμένων παραθύρων, έγραφα ποιήματα για τη μαμά του Ανδρέα που έβγαινε και κάπνιζε στο μπαλκόνι στον ακάλυπτο. Ούτε που ήξερε την ύπαρξή μου. Τον μικρό μια μέρα τον ρώτησα πώς τον λένε. Μου είπε. Μετά, τον ρώτησα τι τάξη πάει και μου απάντησε "έχω βαρεθεί να μου κάνουν αυτή την ερώτηση". Πάνω από 7-8 χρονών δεν ήταν.
Μπραγματικα ηταν μια αναλαφρη ταινια εκπληξη της φετινης χρονιας....
"Πάμε στη Χίο ν' αγοράσουμε τσιχλίτσες, να βγούμε στην ακρογιαλιά να κάνουμε φουσκίτσες, να σου ρίχνω βοτσαλάκια, με τα δυο μου τα χεράκια, να......"
Αυτό που λες είναι το κακό: αρνούμαστε εκ των προτέρων να δούμε και να κρίνουμε αν και πόσο μας αφορά. Περίεργο όμως. Γιατί να μη μας αφορά η ιστορία που αφηγείται ένας συμπατριώτης μας, που διαδραματίζεται σε μία πόλη στην οποία ζούμε (ή όμοια με αυτή που ζούμε), με ήρωες που είναι σαν τους ανθρώπους που μας περιτριγυρίζουν; Όχι ότι φταίμε αποκλειστικά εμείς βέβαια. Φταίνε και οι δημιουργοί όπως και πολλοί άλλοι παράγοντες.
«Γιατί να μη μας αφορά η ιστορία που αφηγείται ένας συμπατριώτης μας, που διαδραματίζεται σε μία πόλη στην οποία ζούμε (ή όμοια με αυτή που ζούμε), με ήρωες που είναι σαν τους ανθρώπους που μας περιτριγυρίζουν;»
Η -ακόμη ισχυρή- προκατάληψη θα απαντούσε ότι δεν μας αφορά επειδή ο τυπικός συμπατριώτης μας - κινηματογραφιστής δεν αφηγείται ιστορία και οι ήρωες του κάθε άλλο είναι σαν τους ανθρώπους που μας περιτριγυρίζουν.
Πάντως, τώρα που πήρες το βάπτισμα του πυρός με τους έλληνες κινηματογραφιστές να πάρω το θάρρος και να προτείνω το Βασιλιά του Γραμματικού;
[δεν είμαι κι εγώ λάτρης του ελ.κιν/φου αλλά τη συγκεκριμένη τη λάτρεψα. τελοσπαντων.]
έχω κι εγώ παρόμοια προκατάληψη
όταν ήμουν έφηβος(προ 25 ετίας) δεν άφηνα ελληνικό που να μην το βλεπα(και ελληνικό)
το θεωρούσα χρέος μου όπως θεωρούσα χρέος μου να βλέπω τα ελληνικά πανκ γκρουπς της εποχής που προσπαθούσαν κλπ κλπ
με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι οι έλληνες δημιουργοί μπορεί να έχουν πολλές δικιλογίες και οι περισσότερες να είναι βάσιμες(π.χ "δεν έχουμε τους πόρους των ξενών κ δεν θα τους έχουμε πότε γιατί απευθυνόμαστε σε πολύ μικεή αγορά") αλλά αυτό που βασικά τους έλειπε ήταν το ταλέντο και επιμονή(διάβαζε αγάπη)
όσοι είχαν ταλέντο(π.χ ο Νικολαίδης στο σινεμά και οι Τρύπες στο ελληνικο πανκ ροκ) επειβίωσαν, αναγνωρίστηκαν απ αυτό το μικρό κοινό που ασχολείτα και θέλω να επλίζω ότι τελικα βιοπορίστηκαν απ αυτό που αγαπούσαν
όταν συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι υποχρεωμένος να βλέπω και να ακούω μετριότητες για χάριν της "ελληνικότητας" της σκηνής έπαψα πια να βλέπω οτιδήποτε
το ξέρω κι εγώ ότι είναι κακό, ότι είναι κόλημα να κρίνεις το παρόν με κριτήρια παρελθόντος, αλλά ρε γμτ, για μας τους κοινούς θνητούς και ο χρόνος(όταν πια δεν είσαι έφηβος και δουλεύεις) και το χρήμα(όταν επειδή δουλεύεις γίνεσαι λίγο πιο "γύφτος" στο που τα δίνεις) δεν είναι απεριόριστα οπότε...
όπως και να χει το χειμωνα κάναμε την υπέρβαση με την κυρία μου και είπαμε ας δούμε κι ένα ελληνικό.ήταν "ο γιος του φύλακα" και με είχε επηρεάσει μια φράση από μια κριτική στο αθηνόραμα που έκανε κάποιος και έλεγε στον επίσημο κριτικό του περιοδικού(σοτ σάιτ)
"ρε μάγγες αν ήταν κορεάτικο ή κινεζικό θα του χατε βάλει 5 αστέρια και θα προσκυνάγατε"
είχε δίκιο.κατ εμέ.όχι για 5 αστέρια και σίγουρα δεν ήταν "όλντ μπόι" κλπ αλλά σίγουρα αν ήταν κορεάτικο ή κινεζικό και περισσότεροι θα πηγαίνανε και πιο καλά θα του χαν φερθεί οι κριτικοί.
οι προκαταλήψεις και τα κολήματα είναι για να σπάνε.θα δω και την πρόταση του ολντμπόι.
αν κρίνω από τις δικές μου προκαταλήψεις, νομίζω πως αυτή η προκατάλειψη πήγαζε από το γεγονός πως σπάνια έως καθόλου έβρισκες ταινίες που μπορούσαν να σου "μιλήσουν" άμεσα...η δήθεν, λανθασμένη κουλτούρα μπλόκαρε τους δημιουργούς...η κατάσταση όμως έχει βελτιωθεί τα τελευταία χρόνια και το να φτιάχνεις όμορφες ταινίες βασισμένες σε απλές καθημερινές ιστορίες απενοχοποιήθηκε..
καλησπέρα και καλώς σε βρήκα
η εκτιμηση μου ειναι πως προκειται για μια μετριοτατη αφελη τηλεταινια.δε νομιζω πως λειτουργει τιποτα.η καλη προθεση φαινεται πως δεν αρκει.
Εγώ νομίζω πως λίγα πράγματα δεν λειτουργούν όπως θα τα ήθελε η σκηνοθέτης (π.χ. η ιστορία με τον συναγερμό ποτέ δεν απογειώνεται κινηματογραφικά και δεν δίνει το κλίμα που θα είχε ίσως κατά το νου). Επίσης και το τέλος είναι σχετικά πλαδαρό, ενώ ο Ερρίκος Λίτσης είναι σαν να έχει έρθει από τις ταινίες του Οικονομίδη και να δίνει έτσι άθελά του το στίγμα της διαφοράς κλίμακας ανάμεσα στο εκεί και στο εδώ κινηματογραφικό σύμπαν.
Αλλά κατά τ' άλλα νομίζω πως και το σενάριο είναι πολύ δεμένο και η σκηνοθεσία πολύ γλυκιά και οι ηθοποιοί πολύ καλοί και η φωτογραφία καταπληκτική και το μοντάζ δεμένο και συνολικά το έργο αξιοπρεπέστατο.
πέντε αστέρια στο κινέζικο και τέσσερα στο κορεάτικο :P
Δημοσίευση σχολίου
<< Home