3
Kάπου ανάμεσά τους (ίσως κοντύτερα στους μεν - ίσως κοντύτερα στον δε) υπάρχεις κι εσύ.
ΑΝΑΒΑΛΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΙΣΤΟΡΙΕΣ, ΑΜΑΡΤΙΕΣ & ΜΕΓΑΛΑ ΛΑΘΗ («Οι σχολιαστές σημειώνουν σ' αυτό το χωρίο: Η ορθή αντίληψη ενός ζητήματος και η παρανόηση ενός ζητήματος δεν αποκλείονται αμοιβαίως». Φραντς Κάφκα, "Η Δίκη").
9 Comments:
Γαμώτο, πού με είδες;
Πάλι δεν κρύφτηκα καλά.
old boy killing us softly:)
(τελικά σήμερα το πρωϊνό μυρίζει φθινόπωρο από όλες τις απόψεις)
Στο (1): Δεν θελω να σου χαλασω τον καλλιτεχνικο οιστρο (δεν ειναι ειρωνεια αυτο), αλλα θα προτεινα να μαθεις μερικα πραγματα για τους πιγκουινους πριν τους χαρακτηρισεις ανοητους και οτι δεν εχει άπλα το μυαλο τους.
Στην πραγματικοτητα ακολουθουν - πανσοφους - βιολογικους κανονες. Κανονες που εμεις οι δηθεν "εξυπνοι" ουτε καν φανταζομαστε. Τωρα ξεκιναμε να ανακαλυπτουμε μερικους.
Παντως καταλαβαινω το point που θελεις να κανεις.
Στο (2): Το φιλμ του Fosse κορυφαιο. Σε παρομοιο θεμα συστηνω το The Rose (βιογραφια της J. Joplin απο την Bette Middler) καθως και το Knocking on heavens door. Το τελευταιο πρωτα σαν τραγουδι αλλα και στην ομωνυμη - μαλλον αγνωστη - γερμανικη ταινια με τον T. Schweiger.
Στο (3): ναι!
Aγαπητέ Dralion, είδα πριν λίγες μέρες το ντοκιμαντέρ «Το Ταξίδι του Αυτοκράτορα» (http://www.imdb.com/title/tt0428803/). Από εκεί είναι και η φωτογραφία.
Δεν αμφισβητώ ότι οι κανόνες που ακολουθούν είναι πάνσοφοι. Απλά στην σοφία της φύσης αυτοί είναι εκτελεστικά όργανα.
Τώρα βέβαια αντιλαμβάνομαι τη γελοιότητα του να κοροϊδεύω τα ζώα για έλλειψη εξυπνάδας, μην νομίζεις :)
Το «Rose» μου αρέσει και μένα πολύ, αλλά το Κnocking on Heaven's Door το ξέρω μόνο ως τραγούδι.
Citronella, τραγούδησε κι ο Tζωρτζ Μάικλ Ρομπέρτα Φλακ τις προάλλες. To Killing me softly ξέρεις για ποιόν είναι γραμμένο φαντάζομαι.
Εμένα θα δυσκολευτείς να με βρεις, να με κατατάξεις -έχω ξεφύγει.
Καλησπερα old boy,
ωραιο θεμα ;-) και "ζουμερο".
Ποιος μας διαβεβαιωνει οτι οταν εγω λεω σε μια γυναικα "τα ματια σου μ' εχουν μαγεψει" δεν ειμαι απλα ενα εκτελεστικο οργανο στην σοφια της φυσης - οπως εγραψες και για τους πιγκουινους;
Υπαρχουν φιλοσοφοι που εχουν ισχυριστει, οτι εμεις οι ανθρωποι δεν εχουμε δικια μας βουληση. Δεν υπαρχει δηλαδη καμμια ελευθερια.
Δεν ξερω με σιγουρια, αλλα τεινω να μην τους πιστεψω. Απο την αλλη μερια, δεν πιστευω ουτε οτι οι πιγκουινοι ειναι απλα "μηχανακια" που εκτελουν εξαναγκασμενες βιολογικες λειτουργιες.
Υ.Γ. Αν τυχει και βρεις το Knocking on heavens door σε DVD, το συστηνω θερμα. Ειναι η ιστορια ενος νεαρου που αγαπαει υπερβολικα την ζωη και μαθαινει ξααφνικα οτι του μενουν μονο λιγες μερες να ζησει. Η ταινια δειχνει, πως περναει αυτες τις τελευταιες μερες. Και οχι, στην ταινια δεν υπαρχουν γυναικες σε πρωτευοντες ρολους.
Μένω εκτός (θέματος):
Χθες βράδυ πέτυχα λίγο μετά την αρχή στο Μega το "K-Pax". Κόλλησα.
Και επειδή θα αναρωτηθείς, όχι. Δεν το 'βλεπα πρώτη φορά. Έχω σκέψεις για την ταινία, αλλά θέλω να ακούσω τις δικές μου, αν κεφάρεις.
Καταλαβαίνεις... Τώρα που πήρε σύνταξη κι ο Δανίκας, είσαι η μόνη μου hope για σινεμανούρα. Αστειεύομαι ;-)
Το έχω δει μόνο στο σινεμά όταν βγήκε. Ο Κέβιν Σπέισι είναι από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς. Μου άρεσε η ταινία. Μου άρεσε και που ακροβατούσε στο τι είναι αλήθεια και τι παραίσθηση.
Dralion, στο ποστ των Πιγκουίνων συμφωνεί μαζί σου ο Διαγόρας.
Old Boy ναι ξέρω, και επίσης το τραγούδι είχε μια μοναδική ερμηνεία στο "about a boy" από τον πιτσιρικά-πρωταγωνιστή.
Αλλά πιο πολύ και από το ίδιο το τραγούδι το κάνει μοναδικό η ερμηνεία της Roberta Flack με τον Donny Hathaway και όλη η ιστορία που κουβαλάνε... τελικά το τοποθετεί πιο κοντά στο "2".
Και για να πω κάτι πιο χαρούμενο, Dralion όπως το θέτεις μού θύμισες αυτό που είχε πει ο Hardy:
"I believe that mathematical reality lies outside us, that our function is to discover or observe it, and that the theorems which we prove, and which we describe grandiloquently as our "creations," are simply the notes of our observations."
Με το οποίο φυσικά διαφωνώ.
Αλλά το περιγράφει τόσο όμορφα.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home