Στον ψυχίατρο

O Xρήστος Μιχαηλίδης, σε έναν Υπέρ των Αδυνάτων Περιστεριών Λόγο, αναλύει και ερμηνεύει το φαινόμενο της θανάτωσής τους σε διάφορες πόλεις της γης:

«ΠΩΣ φτάσαμε, όμως, στο σημείο, να θέλουμε να εξοντώσουμε μερικά από τα πιο όμορφα και αξιοσέβαστα όντα του πλανήτη μας; Να τα κυνηγούν τόσο άγρια κυβερνήσεις και άνθρωποι;

Το έγκλημά τους;

Οτι είναι ανοιχτόκαρδα όντα,

κοινωνικά.

Τους αρέσει η παρέα.

Η σημασία.

Ο κόσμος».

Η ζωή τα έφερε έτσι ώστε δύο από τους καλύτερους μου φίλους να είναι περιστέρια. Και θέλω να επιβεβαιώσω κι εγώ, ότι πρόκειται πράγματι για έξω καρδιά παιδιά, για παιδιά μάλαμα, γενναιόδωρα, φιλόξενα, παιδιά που θα κοιμηθούν στο πάτωμα για να σε κοιμήσουν στο κρεβάτι τους, παιδιά πρώτα στο γλέντι και το τραγούδι, παιδιά που είναι κάθε φορά η ψυχή της παρέας στα κουτούκια που συχνάζουμε.

Και μεγάλοι λάτρεις της σημασίας· η σημασία, το νόημα, οι έννοιες, η ερμηνεία τους: αυτά ζητεί η ψυχή τους, γι' αυτά κλαίει.

Ενώ όμως ο αρθρογράφος φωτογραφίζει με απόλυτη καθαρότητα τον εσωτερικό κόσμο του μέσου περιστεριού, φοβούμαι ότι σε άλλο σημείο του άρθρου υποπίπτει σε μεγάλο ολίσθημα:

«ΕΝΑΣ επισκέπτης του φόρουμ, ο επονομαζόμενος Bill Dungsroman από το Λας Βέγκας, γράφει ότι την ώρα που παίζει Splinter Cell, ένα βιντεογκέιμ, «αυτά τα γ... περιστέρια αρχίζουν και φτιάχνουν τη φωλιά τους κάτω από το γείσο του παραθύρου μου και κάνουν θόρυβο». Ή, ακόμα χειρότερα, ότι «την ώρα που πάω να αυνανιστώ με κάποιο πορνό από το Διαδίκτυο, έρχονται πάλι αυτά και μου κάνουν χρατς χρατς και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ». Δεν ξέρω, λοιπόν, εάν ο αυνανισμός ως μόνη, πιθανώς, έκφραση έρωτος για μερικούς ανθρώπους μπορεί να ενισχύει τα κτηνώδη ένστικτά τους, αλλά αυτό ας το ψάξουν οι ψυχίατροι».

Νισάφι πια με αυτά τα αυνανοφοβικά σχόλια. Νισάφι. Με την αλαζονεία του ανθρώπου που βολεύτηκε και κάνει σεξ, έρχεται να υπονοήσει τι ακριβώς εις βάρος των αυνανιστών; Ότι χρήζουμε ψυχιατρικής βοήθειας; Από πού προκύπτει αυτή η σύνδεση αυνανισμού και κτηνωδών ενστίκτων; Αν έχει στοιχεία ο κύριος Μιχαηλίδης, ας τα πάει στον Εισαγγελέα.

Κάνουμε αυτό που αγαπάμε, αναλαμβάνοντας το ρίσκο και τρίχες στα χέρια να βγάλουμε και χαζοί να γίνουμε και πολλά - πολλά άλλα. Αλλά όλα αυτά κάνουν κακό σε μας τους ίδιους. Αποδεχθήκαμε κάποια στιγμή την φύση μας και είπαμε ότι θα εξαντλήσουμε τον εαυτό μας ως εκεί που δεν παίρνει, αλλά ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ δεν θα ενοχλήσουμε κανέναν άλλον με το μεράκι μας.

Και τώρα είμαστε και κτήνη; Και τώρα επειδή την έχουμε κάνει λάστιχο, θα μας πουν ότι αυτό το λάστιχο το κάνουμε σφεντόνα με την οποία σκοτώνουμε πουλιά;

Θα κάνουμε κακό σε πουλί εμείς, εμείς που το πουλί μας είναι το άλφα και το ωμέγα της ερωτικής ζωής και του ελεύθερου χρόνου μας;

Ίσως ήρθε η ώρα για μεγάλη συγκέντρωση με τίτλο «Malaka's Pride».

Είμαστε πολλοί, αδέλφια. Περισσότεροι απ΄ό,τι νομίζουν πάντως. Ας βγούμε από τη ντουλάπα κι ας ενώσουμε τις φωνές μας. Τέρμα στην ανέξοδη λάσπη εις βάρος μας. Ας τους δείξουμε ότι σε αυτόν τον τόπο ο μαλάκας έπαψε να παριστάνει τον μαλάκα και επιτέλους αντιδρά.

Η αυτοδιάθεση του σώματος είναι ιερή. Το πουλί μας είναι δικό μας και κανείς δεν ξέρει τις ανάγκες του όσο εμείς. Όπως εγώ ξέρω τί τροφές αρέσουν στους γευστικούς κάλυκες του στόματός μου και δεν θα αφήσω να διαλέξει κάποιος άλλος τί θα φάω εγώ, έτσι ακριβώς δεν θα εμπιστευτώ και το πουλί μου σε ξένα χέρια.

Σε ψυχίατρο να πάνε να κοιταχτούν όσοι γαμούν.