Promise of adventure, a hint of danger. I create that for them.
«Κάλλιστα τω όντι εγνώριζα ότι όλα δύναται γυνή να συγχωρήση, και απιστίας, και ύβρεις, και ξύλον και παν άλλο, πλην ενός μόνου, το να την αγαπά τις περισσότερον παρ' όσον της αξίζει. Εις τον διαπράξαντα την ανοησίαν να ομολογήση εις γυναίκα πόσον εξ αιτίας της υποφέρει δεν απομένει άλλο να πράξη, παρά να χωρισθή αυτής αυθημερόν ή να υπάγη να πέση εις την θάλασσαν με πέτραν εις τον λαιμόν».Το σαββατοκύριακο διάβασα πρώτη φορά την «Ψυχολογία Συριανού Συζύγου» και ξαναείδα στην τηλεόραση την ήδη αγαπημένη «Syriana».
Ο Συριανός, η Συριανή και η Συριάνα.
Βιζυηνό πρωτοδιάβασα πέρσι, χάρη στον Μισέλ Φάις και το Hotel Memory. Kαι όπως με τον Βιζυηνό, βλέπω και με τον Ροϊδη, πόσο πιο λειτουργική ήταν η καθαρεύουσα, πόσο πιο απολαυστική, πόσο πιο ρέουσα: η οικονομία της, οι μετοχές της, οι γενικές της. Δεν ξέρω αν ακούγεται οπισθοδρομικό, πρόκειται πάντως για διαπίστωση αισθητική και όχι ιδεολογική.
Δεν λέω ότι θα μπορούσα ποτέ να μιλάω έτσι. Αλλά θα μου άρεσε να μπορώ να γράφω έτσι.
Ο Stephen Gaghan πάλι, δεν έγραψε την Συριάνα του σε καθαρεύουσα, ωστόσο το σενάριό του βγάζει τις σπίθες που βγάζει κι ο Ρoϊδης.
Όπως έχεις ήδη καταλάβει, αυτό το ποστ είναι σχεδόν χωρίς ειρμό και σχέδιο.
Είναι Αύγουστος, ο κόσμος κάνει διακοπές (είτε κανονικές - είτε απ' το ίντερνετ), οπότε και τα ποστάκια μπορούν να ξεμουδιάσουν, να κάνουν στρέτσινγκ, να μην κυνηγήσουν κανένα ιερό δισκοπότηρο αρτιότητας: κανείς δεν θα τα κατηγορήσει, κανείς δεν θα ασχοληθεί. Τον Αύγουστο η χώρα τελεί σε αναστολή.
Αυτά τα αυτοσχέδια, κι αν ρωτάς για τον τύπο στην φωτογραφία, είναι ένας τύπος που παρίστανε κάτι που δεν ήτανε, κι όταν παριστάνεις κάτι που δεν είσαι, βρίσκεσαι πάντα σε καλύτερη μοίρα από αυτούς που δεν ξέρουν να παραστήσουν τίποτα άλλο από την ωμή αλήθεια τους.
Με άλλα λόγια το παραμύθι πιάνει διαχρονικά, αλλά το θέμα είναι ότι είτε αδυνατείς εκ φύσεως να παραμυθιάσεις, είτε κάποια στιγμή αποφασίζεις ότι όποιος θέλει παραμύθια ας ζήσει στα παραμύθια κι ας τραφεί μ΄αυτά, εσύ είσαι εδώ για να αντέξεις την αλήθεια ως το τέρμα της και η αλήθεια δεν είναι εν τέλει λιγότερο όμορφη από τα παραμύθια.
Περισσότερο αμφίσημη ίσως. Όπως και περισσότερο βαθιά.
Αλλά εσύ την αμφισημία την αγαπάς. Όπως και το βάθος.
Πας στα βαθιά λοιπόν.
Ξεμακραίνεις.
Μην φοβάσαι.
Δεν φοβάσαι.
Ξέρεις ότι στην παραλία σε περιμένουν.
posted by Old Boy @ 8:15 μ.μ.
14 comments
14 Comments:
Ας σκεφθούμε ότι υπάρχουν και κάποιοι που έρχονται για να σε δουν ή για να σε διαβάσουν, ίσως γιατί στερούνται "μέσου" στη παραλία.
Αυγουστιάτικος οίστρος, πολύ καλός, παλιόφιλε.
Μπράβο ρε φίλε. Πιο λειτουργική, πιο ακριβής, λειασμένη. Πέραν της αισθητικής αξίας που εκπέμπει. Λαμπερή σα μουσική. Ωστόσο, υποθέτω λόγω απόστασης, παρουσιάζει που και που κενά, παύσεις, ραγισματιές. Καλά, μπορεί να λέω και βλακείες τώρα, δεν είναι η πρώτη φορά :D
Και ωραία τα 'φερες, ωραία το 'κλεισες το ποστάκιο.
«Ας σκεφθούμε ότι υπάρχουν και κάποιοι που έρχονται για να σε δουν ή για να σε διαβάσουν, ίσως γιατί στερούνται "μέσου" στη παραλία».
Είτε επειδή είμαστε αρρωστάκια :D
Μιας και, δυστυχώς, δε θα κάνω διακοπές επιτρεψέ μου ένα σχόλιο για την καθαρεύουσα.
Καταρχάς, δε νομίζω ότι υπάρχει αισθηική "απεμποτισμένη" από ιδεολογία, μάλλον η πρώτη αποτελεί υποσύνολο της δεύτερης, ωστόσο αυτό δεν είναι το κύριο.
Αν πούμε πως ένα αισθητικό γεγονός έχει πάρει κάποιες αποστάσεις από τη χρηστικότητα (θυμίζω την πολύ γνωστή μεταφορά του Πλάτωνα σχετικά με το τσουκάλι ΣΤΟ και ΠΑΝΩ ΑΠΟ το τζάκι)νομίζω πως είναι εύκολα εξηγήσιμος ο θαυμασμός για κάποιες εκφάνσεις της καθαρεύουσας. Δεδομένου πως δεν είναι η χρηστή μας γλώσσα μας επιτρέπεται μια ενατενίζουσα αισθητικίστικη στάση. Αντίθετα η δημοτική είναι η γλώσσα μας, δηλαδή η σκέψη μας, δεν έχουμε την πολυτέλεια να πάρουμε αποστάσεις από αυτή και να την θεωρήσουμε ως ένα κατεξοχήν αισθητικό γεγονός.
Αισθητικές κρίσεις μπορούν να γίνουν για κάθε γλώσσα που υποτυπωδώς μπορούμε να καταλάβουμε. Εγώ ας πούμε βρίσκω κάποια μορφώματα της αγγλικής ή της γαλλικής εύχρηστα, κομψά ή οικονομικά και κάποια άγαρμπα ή ανελαστικά. Το θέμα είναι με βάση ποιο σημείο αναφοράς γίνονται οι κρίσεις, διότι πάντα αυτό το σημείο αναφοράς είναι γλωσσικό , ήτοι μη ουδέτερο.
Τέλος, νομίζω είναι σφάλμα να εξαίρουμε την καθαρεύουσα από τα κείμενα του Ροίδη, του Βιζυηνού ή του Παπαδιαμάντη (που κι εγώ τους αγαπώ ιδιαίτερα), διότι καθαρεύουσα είναι και του Γεωργίου Παπαδόπουλου ή του πατριάρχη Κων/πόλεως. Πολύ λιγότερο ελκυστική θα έλεγα.
Γενικά, όπως θα κατάλαβες, υποστηρίζω τη γλωσσική ασυμμετρία και για την καθαρεύουσα δεν τρέφω καμία εκτίμηση. τη θεωρώ ένα υβρίδιο που άντεξε 150 χρόνια τραβηγμένη από τα μαλλιά.
Γιατί στηνν τελική τι πάει να πει "ομάτιον"; Είτε "μάτι" πέστο είτε "οφθαλμό".
Υγ:
προς Νοάλις, αμετανότητος μετά από δεκάδες ώρες συζήτησης. Σε βλεπω άμα συνεχίσεις έτσι να γράφεις κείμενα για την αξία του τελικού "ν" εις την ελληνικήν (ως άλλος Γιανναράς -:).
«Καταρχάς, δε νομίζω ότι υπάρχει αισθητική "απεμποτισμένη" από ιδεολογία, μάλλον η πρώτη αποτελεί υποσύνολο της δεύτερης»
Στη συγκεκριμένη περίπτωση πάντως δεν έχω κάποιο κόλλημα με το παρελθόν και έχω γράψει πολλές φορές κατά της ιδεολογίας της νοσταλγίας.
Η κρίση μου είναι καθαρά αισθητική και αν θες τεχνική.
Εκεί που στη δημοτική χρειάζομαι πέντε λέξεις στην καθαρεύουσα θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω δύο, να έκανα τον γραπτό λόγο πιο πυκνό και να απέφευγα τους πλατειασμούς.
«Αντίθετα η δημοτική είναι η γλώσσα μας, δηλαδή η σκέψη μας, δεν έχουμε την πολυτέλεια να πάρουμε αποστάσεις από αυτή και να την θεωρήσουμε ως ένα κατεξοχήν αισθητικό γεγονός».
Δες τότε τις σκέψεις μου ως αυτό ακριβώς: ως σκέψεις πολυτελείς, μιας πολυτέλειας όμως πιας επιτρεπτής αφού ο γλωσσικός πόλεμος δημοτικής - καθαρεύουσας (και οι ιδεολογικές του παραφυάδες) έχει λήξει.
Και τώρα που τα όπλα έχουν σιγήσει μπορούμε νομίζω να κάνουμε «αναιδείς» σκέψεις και να διακρίνουμε την ομορφιά σε μια γλώσσα τεχνητή.
«Τέλος, νομίζω είναι σφάλμα να εξαίρουμε την καθαρεύουσα από τα κείμενα του Ροίδη, του Βιζυηνού ή του Παπαδιαμάντη (που κι εγώ τους αγαπώ ιδιαίτερα), διότι καθαρεύουσα είναι και του Γεωργίου Παπαδόπουλου ή του πατριάρχη Κων/πόλεως. Πολύ λιγότερο ελκυστική θα έλεγα».
Εδώ έχεις δίκιο.
@Θοδωρή:
Διαφωνώ σε όλα, σου 'στειλα και μέηλ, αλλά το τελευταίο είναι απίστευτο:
«Τέλος, νομίζω είναι σφάλμα να εξαίρουμε την καθαρεύουσα από τα κείμενα του Ροίδη, του Βιζυηνού ή του Παπαδιαμάντη (που κι εγώ τους αγαπώ ιδιαίτερα), διότι καθαρεύουσα είναι και του Γεωργίου Παπαδόπουλου ή του πατριάρχη Κων/πόλεως. Πολύ λιγότερο ελκυστική θα έλεγα».
Δηλαδή η γλώσσα είναι υπεύθυνη γι' αυτόν που την μιλά; Έχει σημασία αν μια γλώσσα τι μιλάει ένας μέγιστος λογοτέχνης ή ένας γελοίος δικτάτορας; Είναι λιγότερη ελκυστική γι' αυτόν τον λόγο; Είναι τα έργα των Γερμανών συνθετών, λιγότερο ελκυστικά, επειδή τα απολάμβαναν οι ναζί; Δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό.
Νομίζω πως ήθελε να πει ότι στα κείμενα αυτών των συγγραφέων η καθαρεύουσα είναι στα καλύτερά της, ενώ στη γλώσσα του Παπαδόπουλου στα χειρότερά της.
Άκυρο βρίσκω το σχόλιο του Θοδωρή. Όπως άκυρη κι όλη την κριτική για την καθαρεύουσα. Όπως απολαμβάνουμε κείμενα σε οποιαδήποτε γλώσσα, έτσι μπορούμε να απολαύσουμε και κείμενα στην καθαρεύουσα.
Κι αν το επιχείρημα είναι ότι η γλώσσα αυτή είναι τεχνητή, το ίδιο μπορούμε να πούμε για όλες τις γλώσσες: είναι τεχνητές, κατασκευάσματα, μάλιστα το par excellence κοινωνικό κατασκεύασμα. Χάνει καμμιά γλώσσα την ομορφιά της γι' αυτόν τον λόγο;
@Νοβάλις:
Προφανώς και το σχόλιο για την καθαρεύουσα του Παπαδόπουλου δεν ήταν ad hominem, αυτό που επεσήμανε ο όλντ μπόυ ήθελα να πω.
Δε διαφωνώ ότι μπορούμε να απολαμβάνουμε κείμενα στην καθαρεύουσα, είναι προφανές, αρκεί αυτό να μην είναι επιχείρημα υπερ της εν συνόλω ανωτερότητας της.
@Ολντ Μπόυ:
Είμαι γενικά επιφυλακτικός σχετικά με το επιχείρημα της τεχνικής οικονομίας της καθαρεύουσας, νομίζω ότι αλλού κερδίζει κι αλλού χάνει.
Δεδομένης δε, της πολύ σωστής μνείας που έκανες στη γλωσσική διαμάχη, θα έλεγα πως εν τέλει η καθαρεύουσα τον είχε χάσει αυτόν τον πόλεμο πριν καν ξεκινήσει σε θεωρητικο-ιδεολογικό επίπεδο. Ο λόγος είναι, κατά τη γνώμη μου, διότι επρόκειτο για μια γλώσσα περιχαρακωμένη που δυσκολευόταν να αφομιώσει νεωτερισμούς (εξοβέλιζε την αργκώ ή τα γλωσσικά δάνεια από άλλες γλώσσες) ενώ η δημοτική προσαρμοζόταν αυτόματα στις γλωσσικές ανάγκες της μεγάλης πλειονότητας του ελληνικού λαού.
Νομίζω η πασίγνωστη αναφορά του μπάτσου το 1923,που "Λαμπυριζούσης και σελαγιζούσης της σελήνης" φώναζε "σταθήτε, ρε πούστηδες, γαμώ το σταυρό σας" αποτελεί ένα δείγμα.
«Δεδομένης δε ... εν τέλει ... επρόκειτο...»
Η γλώσσα τελικά είναι περίεργο πράγμα :)
Κατά τ' άλλα δεν διαφωνώ.
Αλλά η απόλαυση - απόλαυση.
Ακριβώς αυτό, μάλλον ασυνείδητα έδειξα ότι η γλώσσα μου είναι η δημοτική κι όχι η καθαρεύουσα. Για να το θέσω αλλιώς είναι η "μεικτή" όχι η "καθαρεύουσα". Η δική μου ενσωματώνει ακόμα και την καθαρεύουσα, η καθαρεύουσα δεν ενσωματώνει τη δική μου.
Κατά τ'άλλα χρυσή η απόλαυση, αρκεί να συνάδει με την αρχή της πραγματικότητας.
Στο ζουμί τώρα:
«Κάλλιστα τω όντι εγνώριζα ότι όλα δύναται γυνή να συγχωρήση, και απιστίας, και ύβρεις, και ξύλον και παν άλλο, πλην ενός μόνου, το να την αγαπά τις περισσότερον παρ' όσον της αξίζει.»
Σωστά. Το προνόμιο αυτό, να αγαπώνται περισσότερον από όσον το αξίζουν, το έχουν μόνον οι άνδρες.
«Εις τον διαπράξαντα την ανοησίαν να ομολογήση εις γυναίκα πόσον εξ αιτίας της υποφέρει δεν απομένει άλλο να πράξη, παρά να χωρισθή αυτής αυθημερόν ή να υπάγη να πέση εις την θάλασσαν με πέτραν εις τον λαιμόν».
Εν αντιθέσει προς γυναίκα διαπράττουσαν το αυτό ατόπημα. Αύτη είναι καταδικασμένη να παραμένει παρά το πλευρόν του ανδρός όν ηγάπησεν σφόδρα -και το απεκάλυψεν εις αυτόν- άλλως είναι πόρνη, ελαφρών ηθών, ιερόδουλος, κλπ κλπ
...δηλαδή, άπαξ και δηλώσει η γυνή τον έρωτάν της πρός τινα άνδρα, έστω και αν αποκαλυφθεί η αναξιότης του ανδρός, εκείνη είναι καταδικασμένη να υποφέρει εις το διηνεκές την αναξιότητά του.
-->> Οπως το βλέπω τώρα, μάλλον και για τη γυναίκα ισχύει το ίδιο: να δέσει δλδ μια κοτρώνα στο λαιμό της και να φουντάρει!
Το μεγα ερώτημα: Γιατί ρε παιδί μου πάνε όόόλοι οι άνθρωποι κι ερωτεύονται ακατάλληλα ταίρια..?.. ε..?..
Ροδιά, πάντα βοηθάει και η οπτική γωνία του άλλου φύλου :)
Νομίζω ότι οι οπτικές γωνίες είναι οι αυτές και για τα δυο φύλα και το μόνο που μπορεί να βοηθήσει είναι να.. αμβλυνθούν ολίγον τι -να μην είναι τόσο πολύ οξείες.
..ή να καμπυλωθούν κάπως..
Δημοσίευση σχολίου
<< Home