Το χαμόγελο κι η δύσκολη αυτή γλώσσα

Σκόρπιες σκέψεις των τελευταίων ημερών:

- Χθες βράδυ ένας σωλήνας της από πάνω έχει σπάσει και στάζει νερά στην από δίπλα. Σχεδόν όλη η πολυκατοικία έχει βγει έξω και κοιτάζει να δει τι θα κάνει. Μένω μέσα. Ούτε η από πάνω είμαι ούτε η από δίπλα. Δεν έχω ευθύνη για τη ζημιά και δεν υφίσταμαι τη ζημιά, άρα ούτε μ' αγγίζει ούτε μ' ενδιαφέρει η ζημιά. Το βασίλειο του διαμερίσματός μου, με φως, νερό, τηλέφωνο, παραμένει ανέπαφο. Μέχρι τότε θα μένω ανέπαφος κι εγώ, γράφοντας ποστάκια για την αδιαφορία όσων η φωτιά δεν έχει φτάσει στο δικό τους χωριό, για τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού και για την δημιουργία ενός νέου ιστού μέσα από το web.

- Ο κόσμος μαζεύτηκε πια, αλλά πήρα και πάλι αυτοκίνητο για να έρθω Αθήνα. Αθλιότατος ο ουρανός σήμερα, θύμιζε Πεκίνο. Xθες κάναμε και ρεκόρ όζοντος. Από βδομάδα και πάλι μετρό για την Αθήνα, όχι για το όζον (η θέα του είναι ευκρινέστερη άλλωστε από το αυτοκίνητο), αλλά γιατί δεν συμφέρει σε χρόνους και παρκάρισμα.

- Το να κατηγορείς τον εαυτό σου είναι κι αυτό μια πόζα. Τουλάχιστον τον κατηγορώ συγκεκριμένα και όχι γενικόλογα.

- Αρχές καλοκαιριού, Κυριακή απόγευμα, στην παραλία του Μαραθώνα ένα μαύρο τζιπ στο αντίθετο ρεύμα σταματάει ευγενικά να περάσω, γιατί με τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα δεν χωράω κι εγώ κι αυτός. Πλησιάζοντας συνειδητοποιώ ότι ο οδηγός που έχει σταθεί είναι ο Καραμανλής. Ένα έξυπνο υπομειδίαμα στο πρόσωπό του δείχνει ότι περιμένει να δει πότε θα τον καταλάβω και θα εκπλαγώ. Του γνέφω αιφνιδιασμένος. Έστω και μακρινή η επαφή, προλαβαίνει όμως να με κερδίσει και να μου φανεί συμπαθής.

- Συγκρίνω την εικόνα των αρχών του καλοκαιριού με αυτήν του τέλους της: ενώπιον της κρίσης, τη στιγμή που η χώρα χρειαζόταν ηγέτη, ο Καραμανλής έδειξε ότι τριάμιση χρόνια δεν κρυβόταν μόνο από βαρεμάρα, αλλά γιατί τελικά ήταν κι αυτός μόνο επιφάνεια, μόνο επικοινωνία, μόνο είδωλο. Όλα όσα δηλαδή τον ενδιέφεραν να διατηρήσει πάση θυσία και την ώρα που καίγονταν άνθρωποι, ζώα, νομοί κι αγάλματα.

- Και φαίνεται ότι τελικά το κόλπο έπιασε. Αφενός επειδή με όσους έχω μιλήσει, είναι όλοι τους πεπεισμένοι ότι κάτι ακαθόριστα μυστηριώδες κρύβεται πίσω από τις φωτιές και αφετέρου επειδή ο Γιώργος Παπανδρέου φαίνεται ανίκανος να κερδίσει τον κόσμο, ακόμη κι αν αύριο χωριστεί η Ελλάδα σε δύο μικρότερα κράτη, τη Δημοκρατία του Βόρειου Φούρλα και τη Δημοκρατία του Νότιου Κόη. Ο Γιώργος φαίνεται να είναι παγίως κάπου αλλού, φαίνεται ικανός πάντα για την πιο λανθασμένη αντίδραση, ακόμη και στην πιο ευνοϊκή για αυτόν συγκυρία. Έχεις τη αίσθηση ότι αν χάσει τους εκλογές θα στεναχωρηθεί λιγότερο από όλους τους πασόκους, θα παραμείνει ζεν, τρισμακάριος και τζογκίστας.

- Αλλά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών πείθουν ότι είναι δύσκολο να είναι πιο λίγος από τον Καραμανλή, πείθουν ότι είναι απλώς η εικόνα τους που διαφέρει, οι χειρονομίες, η θεατρικότητα του λόγου, εν τέλει τα ελληνικά, η «δύσκολη αυτή γλώσσα». Από την άλλη πατάς το rewind και θυμάσαι πώς τον παρουσίασαν τα μίντια, όταν κατά κατάλυση κάθε έννοιας εσωκομματικής δημοκρατίας ο Σημίτης τον έστεψε (οικειοθελώς ή μη) διάδοχο, θυμάσαι τη θηριώδη προπαγάνδα εκείνων των ημερών και έχεις μια ακόμη εξήγηση για την αποστροφή που δημιούργησε το «σύστημα ΠΑΣΟΚ» σε μεγάλη μερίδα του κόσμου, αποστροφή που κάνει τον κόσμο επιφυλακτικό ακόμη και μετά από μια εθνική καταστροφή με σαφείς κυβερνητικές ευθύνες και ανεπάρκειες και με ακόμη θηριωδέστερη προπαγάνδα, γιατί εδώ η προπαγάνδα μιλά για εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς και μάλιστα πείθει.

- Πείθει γιατί είναι σε μεγάλο βαθμό και ίδιον της ανθρώπινης φύσης. Όπως θα έλεγε κι ο Έκο «Δεν είναι ντροπή να υποκύπτεις μπροστά σε μια κοσμική συνωμοσία». Όταν όμως μεταξύ των εκδοχών οργανωμένου σχεδίου είναι και αυτή των Αμερικανών που τιμωρούν τον πουτινόφιλο Καραμανλή, είναι τραγελαφικό να απουσιάζει σχεδόν παντελώς από την προεκλογική ατζέντα μια κατά όλα τα φαινόμενα αληθινή αμερικανογενής συνωμοσία, εκείνη των υποκλοπών. Ο επαναστατισμός μας και ο αντιαμερικανισμός μας κατάπιε και ξεπέρασε πολύ εύκολα τις υποκλοπές, όπως ίσως θα ξεπεράσουμε και το κάψιμο της Ολυμπίας, με συμπτωματικό πρωταγωνιστή στα επικοινωνιακά πικ και των δύο περιπτώσεων τον Γιώργο Βουλγαράκη, αφενός να μην έχει καταλάβει στη κοινή συνέντευξη τύπου τι του γίνεται και να τον διορθώνει ο Ρουσόπουλος και αφετέρου να λέει ότι η Ολυμπία έμεινε ανέπαφη, να το λέει μάλλον όχι από δόλο, αλλά επειδή η βλακεία και η εξουσία δεν αλληλοαποκλείονται.

- Θα αντικρούσει βέβαια κανείς στα περί έλλειψης αποφασιστικότητας Καραμανλή, το ότι εκ των υστέρων, γραφειοκρατικά και αποζημιωτικά, το κράτος κινήθηκε γρήγορα. Ίσως η κοινωνία μας έχει δομηθεί πλέον τόσο πολύ ως μια κοινωνία ανθρώπων που κάθονται πίσω από ένα γραφείο, ώστε να μπορούμε να λειτουργούμε μόνο σε επίπεδο υπηρεσιών, πελαγώνοντας σε επίπεδο φυσικών καταστροφών. Αν δεν μπορούμε να τιθασεύσουμε τη φύση, μπορούμε να τιθασεύσουμε τη γραφειοκρατία. Αν δεν μπορούμε να σβήσουμε τη φωτιά, μπορούμε να δίνουμε λεφτά. Όλα διορθώνονται. Τα δάση κηρύσσονται αυτομάτως αναδασωτέα, οι αποζημιώσεις είναι εξπρές, τα σπίτια θα ξαναχτιστούν, τελικά κακό δεν έγινε κανένα, τελικά λόγος για πένθος δεν υπάρχει, οι επιταγές εξορίζουν το πένθος, εξαγοράζουν το πένθος, το πένθος δεν ταιριάζει στον καταναλωτισμό, το πένθος δεν ταιριάζει στην προπαγάνδα, το πένθος δεν μπορεί να σταθεί, να κατακάτσει και να αναπνευσθεί σαν τη στάχτη του περασμένου σαββατοκύριακου πάνω από τον αττικό ουρανό, το πένθος είναι προσωρινό, το πένθος θα καταναλωθεί κι αυτό με τη σειρά του, θα στεναχωρηθούμε σήμερα και αύριο θα περάσουμε σε άλλα εξίσου συγκλονιστικά, εξίσου δραματικά, θα ξανάρθει ο Ζορμπάς, θα ξανάρθει ο Πρινιωτάκης, το πανελλήνιο πένθος έγινε συντρίμμια τρακάροντας κατά μέτωπο με το μεταδημοσκοπικό, αυτάρεσκο, θριαμβευτικό, κληρονομικό χαμόγελο της Ντόρας Μπακογιάννη, το πιθανότατα πιο αντιπαθητικό χαμόγελο από καταβολής χαμογέλων.

- Μέσα σε όλα αυτά, πρωτοσέλιδες διαμαρτυρίες διαδικτυακής πρωτοβουλίας, σφοδρή ήττα του δικομματισμού σε επίπεδο ποστ και αυριανός θρίαμβος (;) του σε επίπεδο κάλπης, βιντεάκια ανθρώπων που ελπίζουν ότι με ένα μπλογκ μπορείς να κάνεις τα πάντα και ως γενική εικόνα κάτι που φαίνεται να κινείται και να αλλάζει, πιθανότατα γιατί τα πράγματα πρέπει πάντα να αλλάζουν προκειμένου να μένουν πάντα ίδια.