Το πανελλήνιο μπέε

To εντελώς πιθανότερο είναι ότι βέβαια και αυτό το κακό θα το αφήσουμε να περάσει έτσι.

Ίσως επειδή μεγάλο μέρος του κακού είμαστε εμείς οι ίδιοι.

Δεν ξέρω αν η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα, αν το κράτος διαμορφώνει εαυτούλιακες και ασυνείδητους περιβαλλοντικά πολίτες ή αν αναπόφευκτα ένα κράτος που αποτελείται από εαυτούλιακες και ασυνείδητους περιβαλλοντικά πολίτες δεν μπορεί να έχει διαφορετική εικόνα. Μάλλον και τα δύο ισχύουν ταυτόχρονα, μάλλον και το κράτος χαλάει τους πολίτες του και οι πολίτες το κράτος τους.

Ούτως ή άλλως η μεταβολή του κλίματος θα αναγκάσει, φαντάζομαι, κράτος και πολίτες να αλλάξουν μυαλά.

Ακούω αυτές τις μέρες από τους ρεπόρτερ (και όσες γκρίνιες κι αν υπάρχουν, η κάλυψη των γεγονότων ήταν κατά τη γνώμη μου μια φωτεινή αναλαμπή της ελληνικής τηλεόρασης), ότι υπάρχουν οι κάτοικοι που είναι με τις μάνικες στο χέρι και οι κάτοικοι που κάθονται στο καφενείο.

Πυροσβέστες - ήρωες είχαν θάνατο φρικτό, την ίδια ώρα που ξενοδόχοι στον Πύργο είπαν να βγάλουν λεφτά από τους πυρόπληκτους. Πάντα δίπλα - δίπλα η ηρωϊκή με τη χυδαία Ελλάδα (όπως η ηρωϊκή με τη χυδαία Σουηδία ή το ηρωϊκό με το χυδαίο Μαρόκο).

Αυτοί που θυσιάζονται και καίγονται ζωντανοί, αυτοί που πίνουν τον καφέ τους μέχρι τη στιγμή που οι φλόγες θα φτάσουν στο φλιτζάνι του ελληνοτουρκικού τους, αυτοί που κερδοσκοπούν κι αυτοί -σαν την αφεντιά μου- που κρίνουν, κρίνουν και ασταμάτητα κρίνουν.

Δεν ξέρω αν θα έχει νόημα και τι είδους νόημα θα έχει η αυριανή συγκέντρωση.

Δεν ξέρω, αλλά βάζω το μπάνερ και πιθανότατα θα πάω.

Αν θες να μάθεις τι είδους πολίτης είμαι εγώ που μέμφομαι το κράτος, είμαι ένας πολίτης που δεν είναι συνεπής απέναντι στις υποχρεώσεις του στο κράτος, είμαι ένας πολίτης που δεν είναι καν συνεπής στις επαγγελματικές του υποχρεώσεις. Σκέφτομαι ότι αν ήταν όλοι σαν εμένα, το κράτος θα ήταν πέντε φορές χειρότερο.

Ας μην εκληφθεί λοιπόν ως υποκρισία η ανάρτηση του μπάνερ: δεν έχω καν το κράτος που μου αξίζει. Προσωπικά απολαμβάνω ένα κράτος καλύτερο από αυτό που μου αξίζει.

Ωστόσο δεν παύει να είναι ένα κράτος που τις τελευταίες μέρες μάς έκανε να κοιτάμε ο ένας τον άλλο και να αναρωτιόμαστε αν ζούμε στον εικοστό πρώτο, στον εικοστό ή στον δέκατο ένατο αιώνα.

Αν είμαστε αναγκασμένοι να αναδιατάξουμε ριζικά τον τρόπο ζωής μας ως προς την περιβαλλοντική μας συμπεριφορά, είναι ίσως ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι μόνο η οικολογική μας συνείδηση που μπορεί να αναδιαταχθεί ριζικά, αλλά και η πολιτική, είναι ίσως ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε ότι αν το δικομματικό σύστημα προσέφερε μια επίφαση ασφάλειας και σιγουριάς, η ασφάλεια και η σιγουριά έγιναν στάχτη αυτές τις μέρες, τις μέρες που φάνηκε περίτρανα η διαφορά μεταξύ πολιτικής και επικοινωνίας, η διαφορά μεταξύ ηγεσίας που παίρνει αποφάσεις και ανήμπορων ανδρείκελων που ενδιαφέρονται μόνο για το τι εικόνα θα δώσουν.

Το μπάνερ μιλάει για αποσύνδεση της διαμαρτυρίας από προεκλογικές σκοπιμότητες.

Εκφράζοντας τον εαυτό μου και μόνο, εγώ έχω προεκλογικές σκοπιμότητες, γιατί οι εκλογές, το ποιούς θα ψηφίσουμε και με ποιόν τρόπο θα μας κυβερνήσουν, έχουν άμεση σχέση με το αν θα καεί μετά την Πελλοπόνησο η Ήπειρος, η Μακεδονία ή και οι δυο μαζί.

Διαβάζω χθες εδώ «Όμως όλοι μίλησαν και μας θύμισαν θλιβερά το τραγικό σκηνικό που περιγράφει ο Φλομπέρ: Η φτωχή Έμα έχει πεθάνει και πάνω από τη σορό της ο φαρμακοποιός και ο ιερέας καβγαδίζουν αδιάντροπα για τις πολιτικές τους κοσμοθεωρίες. Αυτό έκαναν δυστυχώς και οι πολιτικοί μας, κομματικοποιώντας ακόμη και την ανθρώπινη θλίψη».

Η Έμα, κάθε άλλο παρά φτωχή και κακομοίρα ήταν βέβαια, κι όπως είχα διαβάσει εγώ το βιβλίο, ο Φλωμπέρ ήθελε μεγαλοφυώς να δείξει ότι αν επέλεξε να διηγηθεί με το μυθιστόρημά του την ιστορία μιας γυναίκας, η ζωή -γαϊδουρινά ανέπαφη- συνεχίζεται αμέσως μετά το θάνατό της. Η Έμα σκεφτόταν και ενεργούσε σαν ο κόσμος να περιστρεφόταν γύρω της, όμως πάνω από το άταφο πτώμα της ο κόσμος εξακολουθεί να περιστρέφεται όπως πάντα, μην χαραμίζοντας μισή περιστροφή για να την πενθήσει.

Ακόμη λοιπόν κι αν για τους πολιτικούς είναι άκομψο να μιλάνε τέτοιες ώρες, για τους πολίτες (σύμφωνοι, για τους συνυπεύθυνους της καταστροφής πολίτες) η κομψότητα είναι πολυτέλεια τέτοιες ώρες και ακριβώς πάνω από τη σορό της Ηλείας καλό θα ήταν

αφενός να κοιταχτούμε με απέχθεια στον καθρέφτη (όχι όλοι, υπάρχουν και λαμπερές εξαιρέσεις, λαμπερές εξαιρέσεις με λάμψη διαφορετική από τα «λαμπερά ονόματα» των ψηφοδελτίων, άνθρωποι με κοινωνική προσφορά και εθελοντική δράση είτε αυτή είναι στη μόδα είτε όχι),

αφετέρου να διαμαρτύρηθουμε με ή χωρίς νόημα, με μαύρα ρούχα ή κόκκινα σώβρακα

και αφετρίτου σε είκοσι μέρες να μην απέχουμε από τις κάλπες, να μην ρίξουμε άκυρο ή λευκό, να ψηφίσουμε έτσι ώστε ο δικομματισμός του Λούλη, των καλοκαιριάτικων αμπέχωνων και του φαίνεσθαι σε βάρος του αποφασίζειν, να καταλάβει ότι δεν ψηφίζουν πρόβατα.

Αν και κάτι μου λέει τελικά, ότι στις 16 Σεπτεμβρίου πάλι θα αντηχήσει σε καμένα και άκαυτα ένα πανελλήνιο μπέε.