Ανάλογα

«Μα τι στο διάολο;», φώναξε φτύνοντας την μπουκιά απ' το σουβλάκι στο πιάτο του. Πάτησε το ριντάιαλ κι αφού περίμενε στην αναμονή βγήκε η ίδια γυναικεία φωνή με την οποία είχε φλερτάρει μισή ώρα νωρίτερα. Τώρα μόνο για φλερτ δεν είχε όρεξη όμως: «Να πεις σε όποιον μαλάκα παριστάνει τον υπεύθυνο του καταστήματος εκεί πέρα, ότι αν έχουν μια έννοια οι αλυσίδες στα σουβλατζήδικα είναι για να μην αλλάζει η γεύση». Εκείνη δεν αναγνώρισε την ζοχαδιασμένα ασταθή φωνή του, αλλά αναγνώρισε το νούμερο του σταθερού του. Άλλα φανταζόταν για εκείνον λίγο πριν κι άλλα προέκυπταν. Δοκίμασε να είναι ήρεμη: «Τι ακριβώς παράπονο έχετε;». «Το παράπονο που ακριβώς έχω είναι ότι άμα λείπει η σάλτσα από την πίτα σας, ούτε ο σκύλος μου δεν θέλει να την φάει». Δεν είχε σκύλο· περιττός μπελάς. Αλλά δεν είχε κι άδικο: επέλεγε τυποποιημένα προϊόντα επειδή στη ζωή του δεν γούσταρε τις εκπλήξεις και τους αιφνιδιασμούς. Με τα χρόνια είχε ωριμάσει κι είχε αποδεχθεί ότι με όση προσοχή κι αν επέλεγε τυποποιημένες γκόμενες, πάντα θα συναντούσε μικρότερες ή μεγαλύτερες αποκλίσεις από την προβλεπόμενη συμπεριφορά του κάθε τύπου. Αλλά αυτό που ανεχόταν στις γκόμενες δεν τον υποχρέωνε κανείς να το αποδεχτεί και στα σουβλάκια. Φόρεσε μια μπλούζα, έβαλε παπούτσια και τσαντισμένος βγήκε έξω να περπατήσει. Λίγο ο δρόμος, λίγο η περιέργεια τον έφεραν έξω από το σουβλατζήδικο. Κοίταξε μέσα. Περιέργως η γκόμενα δεν έλεγε μόνο ως φωνή. Μπήκε στο μαγαζί. «Καλησπέρα, θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη». Στα επόμενα λίγα λεπτά θα είχε καταλάβει εντελώς τον τύπο της και θα πορευόταν ανάλογα.