Role Play

Έχεις ανάγκη να γράφεις. Ανοίγεις ένα μπλογκ. Γράφεις σ' αυτό για ό,τι σε τσιτώνει, σε εξοργίζει, σε φτιάχνει, σε συγκινεί. Αυτό που σε τσιτώνει, σε εξοργίζει, σε φτιάχνει, σε συγκινεί, άλλοτε προκύπτει από την ιδιωτική σου σφαίρα κι άλλοτε από τη δημόσια. Κι αν για τα της ιδιωτικής σφαίρας έχεις από την αρχή ξεκαθαρίσει μέσα σου τον τρόπο με τον οποίο θα μιλάς για αυτά που σε καίνε χωρίς να σπας τα όρια της ιδιωτικότητας, για τα της δημόσιας σφαίρας έρχεται μια μέρα (όσο κι αν αργήσει να έρθει, έρχεται), που συνειδητοποιείς ότι ούτε ως προς αυτήν τα πράγματα είναι απαλλαγμένα από επιπλοκές και εσωτερικές συγκρούσεις. Δηλαδή όταν εξακολουθητικά ασκείς κριτική ή ειρωνεύεσαι ή απαξιώνεις συμπεριφορές, πρακτικές, νοοτροπίες και καταστάσεις, έρχεται η στιγμή που ρωτάς τον εαυτό σου: «Κι εσύ τι ακριβώς κάνεις, μαλάκα μου, τι άλλο κάνεις από το να κάθεσαι στη ηλεκτρονική γωνιά σου και να δείχνεις με το δάχτυλο;».

Λένε ότι σημασία έχει το φεγγάρι κι όχι το δάχτυλο που το δείχνει. Αν αυτό ισχύει, ισχύει για τους άλλους κι όχι για εκείνον που δείχνει. Εκείνος που δείχνει πρέπει κάποια στιγμή να αναρωτηθεί ποιός τον ανέβασε στον άμβωνα, με τι ηθική νομιμοποίηση λέει όσα λέει, με τι κίνητρα τελικά δείχνει το φεγγάρι και μήπως ο πραγματικός λόγος που το δείχνει είναι επειδή θέλει να κρατήσει πάση θυσία το δάχτυλο μακριά από τον εαυτό του, μακριά από τον ρόλο που διαδραματίζει εκείνος στην κοινωνία, στη ζωή, στη σχέση του με τους άλλους ανθρώπους.

(Update: Κι επειδή είδα στα σχόλια ότι μπορεί να θεωρηθεί πως αναφέρομαι σε κάποιον άλλον, για μένα μιλάω και εμένα εννοώ).