Στο μυαλό του Χάρλεϊ

Είδα τις τελευταίες μέρες στο dvd τον δεύτερο κύκλο του «LOST» και το «VΟLVER». Όσο κι αν το ένα είναι σίριαλ και το άλλο Αλμοδοβάρ, θεωρώ ότι τα κριτήρια του έργου τέχνης τα πληροί σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό το πρώτο από το δεύτερο· γιατί πρόκειται για Αλμοδοβάρ ψιλοβαριεστημένο, ψιλοτσαπατσούλικο, ψιλοηθικοπλαστικό, που σώζει βέβαια τελευταία στιγμή στο τέλος την παρτίδα εξαιτίας του μεγέθους του ταλέντου του στο σενάριο, αλλά πάντως για έναν Αλμοδοβάρ που φαίνεται να ψιλοσκοντάφτει, μην επιδεικνύοντας την «misma pasión», το ίδιο πάθος, που υποσχέθηκε στο τέλος της προηγούμενης ταινίας του. Ανθρώπινο (όπως θα έλεγε κι ένας φίλος), απολύτως ανθρώπινο και καθόλου ανησυχητικό, απλά προξενεί λίγο έκπληξη ότι η δύναμη της αδράνειας συμπαρασύρει και φέρνει εγκωμιαστικές κριτικές και βραβεία σε μια από τις πιο αδύναμες ταινίες του δημιουργού της.

Όσο για τον δεύτερο κύκλο του «LOST», επιβεβαιώνει κι αυτός την υποψία ότι ζούμε σε μια εποχή που τα πρωτεία των ταινιών μυθοπλασίας στην καρδιά μας βάλλονται και αμφισβητούνται τόσο από τα ντοκιμαντέρ όσο και από ορισμένες τηλεοπτικές σειρές· όχι βέβαια πως κινδυνεύουν σε καμία περίπτωση να τα χάσουν· αλλά φαίνεται πως τόσο τα ντοκιμαντέρ όσο και οι σειρές έχουν πολύ περισσότερα ακαλλιέργητα εδάφη, πολύ περισσότερα εδάφη πρόσφορα για να βγάλουν καρπούς που δεν έχουμε συνηθίσει, άρα καρπούς ικανούς να μας αιφνιδιάσουν, να μας γοητεύσουν, να μας συγκινήσουν.

Αν οι ιστορίες καμιά φορά ασφυκτιούν στην υπερκαλλιέργεια του σινεμά των ειδών που οδηγεί στην τυποποίηση και στην απουσία εκπλήξεων, αν o τρόπος αφήγησης μιας ιστορίας στο σινεμά μυθοπλασίας είναι πια -και μέχρι νεωτέρας- λίγο πολύ αναμενόμενος, τα ντοκιμαντέρ και οι σειρές έρχονται να μας αφηγηθούν τις δικές τους ιστορίες, σε φόρμες έως πρότινος σχετικά υποτιμημένες και παραμελημένες, σε φόρμες άρα πιο ανοιχτές σε πειραματισμούς και αναπροσαρμογές, σε φόρμες που προσφέρονται περισσότερο για δημιουργία και άρθρωση νέων αισθητικών γλωσσών.