Τρίτη, Δεκεμβρίου 05, 2006

Eπί των ημερών τους

«Επί των ημερών μου». Σαν να λέμε ότι δεν είναι δικές σου όλες οι ημέρες της ζωής σου. Σαν όταν γερνάς οι μέρες να παύουν να σου ανήκουν και να ανήκουν πια στην ηλικία σου. Επί των ημερών μου έκανα αυτό και εκείνο, επί των ημερών μου άφησα το στίγμα μου, επί των ημερών μου είχα εξουσία ή κύρος ή ερωτική πέραση ή δόξα.
Επί των ημερών μου έκανα θραύση με τα τραγούδια μου. Οι μέρες αυτές όμως ήταν τριάντα ή σαράντα χρόνια πριν.
Προσπαθώ να φανταστώ τον Σάκη Ρουβά το 2040. Σε τι χώρους θα εμφανίζεται και κάθε πότε; Αντί για κοιλιακούς και αστραφτερό χαμόγελο, θα πουλάει νοσταλγία· πασπαλισμένη ίσως με αστραφτερό χαμόγελο.
Βρέθηκα τις προάλλες από σπόντα σε κέντρο με ποπ τραγουδιστές περασμένων δεκαετιών και ένιωσα αμήχανα. Ό,τι ξεφεύγει από τις «ημέρες του» έχει εκ προοιμίου χάσει το παιχνίδι; Μάλλον.
Ήταν όμως ένας κύριος, κοντά στα εβδομήντα, που χόρευε με την λίγο μικρότερη γυναίκα του, χόρευε συνεχώς, μόλις καθόταν το επόμενο τραγούδι τον έκανε να την ξανασηκώσει και να ξαναρχίσουν τον χορό, τις περισσότερες φορές μόνοι τους στην υποτυπώδη πίστα. Χόρευαν εξαιρετικά, αλλά δεν ήταν η ποιότητα του χορού τους, ήταν η ζωτικότητά του, η ζωτικότητα που παρέσερνε και την γυναίκα του στο κύμα της, ήταν αφενός η ζωτικότητά του που με έκανε να πάψω να αντιμετωπίζω τη βραδιά με μελαγχολικοστοργικό χαβαλέ και να αρχίσω να την αντιμετωπίζω με καθαρή συγκίνηση, ήταν μια ζωτικότητα που την φανταζόμουν πανταχού παρούσα, σε κάθε φάση της ζωής του, από παιδάκι μέχρι τώρα, από το στρατό και τη δουλειά μέχρι το σπίτι, μια αγάπη για τη ζωή πηγαία και πέρα από κάθε ανάγκη αιτιολόγησης (σχεδόν σαν την δική μου απάθεια), μια αγάπη για τη ζωή που κάνει την ίδια τη ζωή περισσότερο όμορφη και πολύτιμη κι απ΄ ό,τι η ίδια είναι, ήταν αφενός η ζωτικότητά του και αφετέρου μια εικόνα που φαντάστηκα βλέποντας τον να χορεύει τη γυναίκα του και αυτή να διασκεδάζει σχεδόν εξαντλημένη, μια εικόνα να την πρωτογνωρίζει πριν μισό αιώνα και μισό αιώνα αργότερα να εξακολουθεί να την κάνει να περνάει ωραία και να γελά, είτε γιατί την ερωτεύθηκε πολύ είτε γιατί αγαπά κι απολαμβάνει ό,τι ωραίο περιλαμβάνει η ζωή.
Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων χορεύει μανιωδώς καταφέρνοντας ίσως έτσι να κάνει δικές του όλες τις ημέρες της ζωής του.
Μερικοί άνθρωποι απολαμβάνουν ακόμη και τα χάπια τους και τους ρευματισμούς τους, μερικοί άνθρωποι μιζεριάζουν ακόμη και επί των ημερών τους.

5 Comments:

At 12/05/2006 02:58:00 π.μ., Blogger evee said...

ναι, έχω τύχει και εγώ σε εικόνες αντίστοιχες και με έβαλαν σε ένα τριπάκι να ξανασκεφτώ τα πράγματα

θυμάμαι μια φορά, στα 18 μου, είχαμε πάει οικογενειακώς ταξίδι στην Ιταλία με γκρουπ. Στο γκρουπ ήταν και ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που όλη την ώρα μίλαγαν μεταξύ τους, όχι ενοχλητικά, μα σχολιάζοντας αυτά που έβλεπαν, προσέχωντας ο ένας τον άλλον να μην κρυώσει, να δει κάτι σε μια βιτρίνα που ίσως θα του άρεσε, να δει ένα έκθεμα σε ένα μουσείο, να χορέψουν, να γευτούν ένα ωραίο φαγητό... όλοι οι άλλοι πτώματα από τις εξαντλητικές ξεναγήσεις και αυτοί ντούροι στις 3 τη νύχτα να παρατηρούν το νυχτερινό ουρανό

ομολογώ ότι τότε μου είχε φανεί εντελώς -θαυμαστά- περίεργο

 
At 12/05/2006 01:40:00 μ.μ., Blogger Rodia said...

Τι να σου πω βρε Boy, ακόμα περιμένω τις... μέρες μου! Μου είναι αδύνατο να χρησιμοποιήσω αυτή την έκφραση, η οποία -υποθέτω- σημαίνει ημέρες δόξας, δύναμης, κλπ...
(αν και, θεωρητικά μιλώντας, θα μπορούσα να τη λέω)

Χρησιμοποιώ «τα παλιά χρόνια» ή «παλιότερα» ή απλώς «παλιά» για να αναφερθώ σε προηγούμενες εποχές ή καταστάσεις, δεν νιώθω όμως καθόλου ότι εκείνες οι παλιές μέρες ήταν οι «καλές» ούτε ότι ήταν «δικές μου» και ο νοών νοήτο, ε

:-) καλό ποστ

 
At 12/05/2006 03:13:00 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

Πολύ ωραίο κείμενο old boy. Έτσι ακριβώς είναι. Δυστυχώς ξέρω ανθρώπους που θα έλεγαν για αυτό το ζευγάρι "κοίτα τους να γίνονται ρεζίλι στην ηλικία τους κάνοντας σαν παιδιά". Το ότι υπάρχουν τέτοιοι (μίζεροι) άνθρωποι με σοκάρει περισσότερο από τη θέα ενός ηλικιωμένου ζευγαριού με τη ζωντάνια που περιγράφεις...

 
At 12/05/2006 07:16:00 μ.μ., Blogger Old Boy said...

Ροδιά, οι ημερές του καθενός δεν είναι απαραίτητα οι ημέρες που ήταν νέος. Αν είσαι ποπ τραγουδιστής που έγραψες τραγούδια για νέους και έκανες επιτυχία νέος και μετά χάθηκες, τότε ναι, οι ημέρες σου ήταν παλιά. Άλλοι άνθρωποι όμως μπορεί και να ακμάζουν πνευματικά μεγάλοι, ενώ μικροί να βολόδερναν.

 
At 12/06/2006 01:11:00 π.μ., Blogger Rodia said...

Αγαπητέ andreas-writer, διαφωνώ με την άποψή σας. Ισα ισα, πολύ συχνά, οι συνομήλικοι των ακούραστων ζευγαριών κατακρίνουν και σχολιάζουν αρνητικά. Οι νέοι -και οι πολύ νέοι- χαίρονται με το φαινόμενο αυτό, εκτός και αν είναι εμποτισμένοι με την υποκουλτουρα ταξινόμησης των γονιών εκείνων που έχουν την τάση να τα χωρίζουν σε κουτάκια.
(δεν τα βγάζω από το νου μου, έχω παραδείγματα)
:-)

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home