Μicroprocessors
Σε ένα κομβικό -υποτίθεται- σημείο του «Departed» η αστυνομία έχει στήσει κάμερες σε μια αποθήκη που η συμμορία του Νίκολσον θα πουλήσει στους Κινέζους κάποια μαραφέτια, τα οποία τα λένε «microprocessors» και τα οποία όποιος τα κατέχει αναβαθμίζει τα οπλικά του συστήματα πετυχαίνοντας φοβερά και τρομερά πράγματα. Μαζεμένοι σαράντα αρχιμπάτσοι στην αίθουσα παρακολουθήσεως και ένας εξ αυτών ρωτάει έναν άλλο αν το αντικείμενο της εγκληματικής αγοραπωλησίας είναι όντως αυτοί οι microprocessors.«Yes, those. I don't know what they are, you don't know what they are, who gives a fuck?».
Η αστυνομία έχει φυτέψει εδώ και μήνες μυστικό πράκτορα στη συμμορία του Νίκολσον και ενώ αυτός έχει συγκεντρώσει πληθώρα στοιχείων για να τον μπουζουριάσουν, η σύλληψη καθυστερεί γιατί είναι απαραίτητο να βρεθεί άκρη στην υπόθεση με τους microprocessors.
Είναι όμως απαραίτητο μόνο και μόνο για να κινηθεί η πλοκή, μόνο και μόνο για να υπάρξει χρόνος ώστε να δημιουργηθεί σασπένς και να χτιστούν οι σχέσεις ανάμεσα στους πρωταγωνιστές, και όπως έλεγε ο Χίτσκοκ στον Τρυφώ, όσο πιο διακηρυγμένα ασήμαντο είναι το Μακ Γκάφιν τόσο πιο τελικά σημαντική είναι η ταινία.
Ο Σκορσέζε μάς κλείνει το μάτι, ο Σκορσέζε υπογράφει -δεκαετίες μετά την ουσιαστική απόσυρση των συνομηλίκων του- μια ακόμη ταινιάρα, μια ταινιάρα όμως περισσότερο «είδους» και λιγότερο μια ταινιάρα Σκορσέζε.
Κάπου θα ήθελες να πάταγε λίγο το φρένο στο -αριστοτεχνικό- σενάριο και να εμβάθυνε περισσότερο με τoν δικό του τρόπο στους ήρωες, κάπου θα ήθελες να έδινε μια τελική ώθηση στην ταινία για να την κάνει ισάξια ή καλύτερη του «Λος Άντζελες Εμπιστευτικό», κάπου όμως σκέφτεσαι ότι είναι ιεροσυλία να εκφράζεις οποιοδήποτε παράπονο για ένα τέτοιο έργο.
posted by Old Boy @ 7:25 μ.μ.
15 comments
15 Comments:
Damn you, κόλλησα για κανα μισάωρο στη συζήτηση για τα MacGuffins στη wikipedia :-p
I' ll be damned ;)
Βέβαια, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, τον τελευταίο καιρό κολλάω πολύ εύκολα σε οποιοδήποτε κινηματογραφικό λήμμα. Χθες, για παράδειγμα, ήταν η σειρά του (οικτρού)
Resident Evil: Apocalypse να με απασχολήσει, καθώς προσπαθούσα να καταλάβω τι σχέση είχε το σενάριο της ταινίας με το arc των παιχνιδιών (που δεν έχω παίξει κι ούτε σκοπεύω).
Εγώ πάντως βρήκα αφελέστατη την ανάπτυξη την χαρακτήρων, άρα και προβληματικό το σενάριο. Ειδικά όταν ο DiCaprio βγαίνει από τον ανελκυστήρα και λέει συνεχώς στον άλλο "You know who i am", έβγαζε μάτια ότι ήθελε να παίξει με την -υποτιθέμενη- απώλεια ταυτότητας του undercover.
Γενικά πολύ καλή πλοκή, αλλά ο Nicholson στα όρια της καρικατούρας, ακι το ψυχολογικό βάθος των χαρακτήρων...ανύπαρκτο.
Με γειές τη φωτό.
Μικροπροσσέσορας;
Mαριάμπα, συμφωνώ ότι η πλοκή είχε το πάνω (και το κάτω) χέρι εις βάρος των χαρακτήρων, αλλά ήταν τόσο δεμένη και τόσο πλούσια, ώστε δεν θα χαρακτήριζα το σενάριο προβληματικό. Πιστεύω δε ότι θα είναι από τα μεγάλα φαβορί για το όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου. Όσο για τον Νίκολσον έχει το ταλέντο να ακροβατεί πάντα ανάμεσα στο μεγαλείο και στην καρικατούρα αλλά να μην περνά σχεδόν ποτέ τα όρια της καρικατούρας.
Σκιές, την εικόνα την δανείστηκα (χωρίς άδεια ομολογώ) από το ζωγράφο Νίκο Αγγελίδη: http://www.fais.gr/?%C7%EFtel_Memory:%D0%EF%F1%F6%F5%F1%FC_%C4%F9%EC%DC%F4%E9%EF
Το αμελώ να σε επισκεφθώ στο ξενοδοχείο. Βλακεία μου. Είχα διαβάσει μια φορά τον Λαπούτα που έλεγε οτι γράφετε συνήθως με θέμα. Ό,τι καλύτερο γιατί είν' άσκηση δυνατή ν' ανταπεξέλθεις. Και την άσκηση σ' αυτήν την Ματαιοδοξία τη βρίσκω λίγο διαφορετική από αυτήν των λινκμπλογκ ή των σχόλίων ή των μετρητών: ματαιοδοξείς να μεν για να βελτιωθείς αλλά μέσω αυτού δίδεις μετά κείμενα καλύτερα, πιο μεστά. Κάτι σαν να τα θες όλα για να μπορείς να τα δώσεις όλα.
Μ'αρεσε το κείμενο σου πάλι - αλλά αυτό δεν είναι έκπληξη.
Καλημέρες
Καλημέρα.
Απίστευτη ταινία με όλες τις αδυναμίες της. Την είδα πριν από μία εβδομάδα και ακόμη ανατριχιάζω όταν τη σκέφτομαι.Απλώς να προσθέσω τη σκηνή του τέλους (χωρίς να την περιγράψω για να μη τη σπάσω σε όσους δεν το είδαν ) στις αγαπημένες μου. Πόσο φυσικά βγαίνει αυτό το " Ahhh....OK" ενός/ μίας εκ των πρωταγωνιστών.
απλά συγκλονιστική, ένας εμπορικός scorsese αλλά και κλασικός ταυτόχρονα, μετά το καζίνο σίγουρα η καλύτερή του ταινία ίσως και μετά το good fellas, αλλά ακόμα είναι νωρίς και επικρατεί ο ενθουσιασμός.
πολλλλλλύ καιρό είχα να τρελαθώ τόσο με ταινία.
και για τον di capriο το μόνο που έχω να πω, είναι οτι πλέον ανήκει στους μεγάλους. τέτοια πολυδιάστατη ερμηνεία χρόνια είχα να δω.
ΤΑΙΝΙΑΡΑ. απλά, δε μπορείς να πείς κάτι λιγότερο, τι να πω.....
και άλλη μία φορά απίστευτο soundtrack!
ΑΝΤΕ μας διδαξες και τα 'μακγκαφιν"!
Χορταστικη ταινια μετα απο καιρο και για μενα ηταν εκπληξη η ερμηνεια του Ντι Καπριο που κλεβει την παρασταση απ τον (συνηθως πολυ καλο) Damon.Απολαυστικος για μενα o Nikolson στο ρολο του "διαβολου"- μονο αυτος κι ο Ντε Νιρο μπορουν να τον αποδωσουν ετσι-για προσπαθησε να φανταστεις κανενα Χοφμαν στο ρολο αυτο!Καιρος ηταν γιατι τοσο οι¨"συμμοριες της Νεας Υορκης"¨οσο και ο Aviator ηταν ανισες ταινιες ή φανερωναν οτι υπεφεραν στο μονταζ για να χωρεσουν στον εμπορικα αποδεκτο χρονο.
Κι εγώ συμφωνώ ότι ο Ντι Κάπριο ξεχώρισε. Κατόρθωσε νομίζω να απαλλαγεί οριστικά από το αγορίστικο παρουσιαστικό του. Ήταν φανερό ότι κουβαλούσε δαίμονες μέσα του και αυτό δεν ξέρω αν πρέπει να το πιστώσουμε περισσότερο στον ίδιο ή στον Σκορσέζε. Ακριβώς γι' αυτό ήταν κρίμα που δεν δόθηκε λίγο περισσότερο σκηνοθετικό βάρος στα διλήμματά του, στον φόβο του, στην τρέλα που άρχισε να τον κυριεύει.
Όσο για τις «Συμμορίες της Νέας Υόρκης» έχουν τόση δύναμη οι εικόνες τους που για μένα είναι κορυφαία ταινία. Το «Αviator» ναι, κάπου χάθηκε στο δρόμο.
Πιστεύω ότι το "The departed" αποτελεί μια πετυχημένη επαγγελματική διεκπεραίωση του Marty με μεμονωμένα ψήγματα της γνώριμης προβληματικής του -κάτι ανάλογο με το Cape Fear στη δεκαετία του 90 και το Color of Money στα 80s. Προφανώς θέλησε να ανεβάσει τις μετοχές του στο χρηματιστήριο του Hollywood προκειμένου να λάβει το πράσινο φως για πιο προσωπικά σχέδια. Σε αυτά συγκαταλεγόταν και το Aviator, ταινία όχι απόλυτα πετυχημένη, αλλά σαφώς πιο προσωπική και κατά τη γνώμη μου πιο ενδιαφέρουσα από την τελευταία του. Πιστεύω ότι εκεί έλαμψε το ταλέντο του παρεξηγημένου για καθαρά εξωκινηματογραφικούς λόγους Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Στο Aviator δεσποζε η φιγούρα ενός τυπικά Σκορσεζικού ήρωα, κάποιου που παρά την οικονομική του ισχύ βρισκόταν πάντα στο περιθώριο της κοινωνίας, μονίμως αντιμέτωπος με τις εμμονές του και τους προσωπικούς του δαίμονες.
Ο Σκορσέζε, μαζί με τον Σπίλμπεργκ, είναι ο εκπρόσωπος της θρυλικής γενιάς των 70s που παραμένει ενεργός και καίριος καθώς καταφέρνει και ελίσσεται επιδέξια μεσα στις επιταγές του Ηollywood και να ισορροπεί μεταξύ εμπορικότητας και προσωπικού οράματος. Οι πρόσφατες ταινίες του μπορεί να είναι έτσι πιο "νόθες" (δεν θα διανοείτο καν να γυρίσει ένα Raging Bull σήμερα) αλλά τουλάχιστον η φωνή του δεν έχει σιγήσει (Κόπολα, Τσιμίνο), μεταλλαχθεί (Ντε Πάλμα) ή κακοφωνήσει (Γουντι Αλλεν).
Το Cape Fear το βρήκα πολύ πιο προσωπικό από το Departed, αλλά δε νομίζω ότι δεν απόλαυσε και το γύρισμα του Departed. Ίσως βρήκε το σενάριο εξαιρετικά σφιχτό και δεν θέλησε να επέμβει. Eπίσης δεν θα συμφωνούσα ότι έχει κακοφωνήσει ο Γούντι Άλλεν.
Κατά τ' άλλα πολύ ωραίο σχόλιο.
Θα συμφωνήσω ότι το Cape Fear έχει περισσότερα Σκορσεζικά στοιχεία από το Departed ( το οποίο σίγουρα το απόλαυσε ως αριστοτεχνική άσκηση ύφους), παραμένει όμως μια ταινία που δεν δρομολογήθηκε από τον ίδιο (η απουσία του από τη συγγραφή του σεναρίου είναι ενδεικτική). Για τον Γούντυ Άλλεν θα ήθελα πολύ ως παλιός φαν να μην ήταν έτσι τα πράγματα αλλά τα τελευταία 10 χρόνια έχει δώσει μακράν τις χειρότερες ταινίες της πολυετούς καριέρας του (Hollywood Ending, Jade Scorpion, Scoop), ταινίες επιπέδου ελληνικής φαρσοκωμωδίας Φίνος Φιλμ και Γιάννη Δαλιανίδη. Δυστυχώς εξακολουθώ να πηγαίνω να τις βλέπω γιατί που και που εμφανίζεται κάποια μικροαναλαμπή σαν τον Match Point,το οποίο, ωστόσο, ήταν σαφώς κατώτερο αντιστοίχων δραματικών ταινιών που γύριζε στη δεκαετία του 80, η οποία ηταν και η γονιμότερη της καριέρας του.
Συμπλήρωσα ένα κενό χθες και είδα άλλη μια ταινία του Σκορσέζε που δεν δρομολογήθηκε από τον ίδιο, το «Η Αλίκη δεν μένει πια εδώ». Νομίζω ότι η δεκαετία του 70 είναι η χρυσή δεκαετία του αμερικάνικου σινεμά.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home