Ανοίγουμε τον Φάκελλο

Οι τρεις λέξεις που μπορούν να με φέρουν πιο γρήγορα απ' όλες τις άλλες σε στάδιο μιας ανάσας απ' τον εμετό είναι «βία στα γήπεδα». Και τώρα που τις γράφω ανατριχιάζω σύγκορμος. Την αναγούλα και την ανατριχίλα δεν μου την προκαλεί αυτή καθαυτή η βία στα γήπεδα, αλλά οι αναμνήσεις μιας εικοσιπενταετίας εκπομπών επί εκπομπών, συζητήσεων επί συζητήσεων, αφιερωμάτων επί αφιερωμάτων (σχεδόν πάντα με τίτλους όπως «Φάκελλος Βία στα Γήπεδα» ή «Φαινόμενο Βία στα Γήπεδα» σε παχιά μαύρη γραμματοσειρά από την οποία στάζουν κόκκινες σταγόνες αίματος), αναλύσεων επί αναλύσεων, εξαγγελιών επί εξαγγελιών, ειδικών επιτροπών αντιμετώπισης επί ειδικών επιτροπών αντιμετώπισης, νομοσχεδίων επί νομοσχεδίων, νέων νόμων επί νέων νόμων. Υφυπουργοί, Γενικοί Γραμματείς Αθλητισμού, Αστυνομικοί Διευθυντές, ΕΠΑΕ, ΕΠΟ, Πρόεδροι ΠΑΕ, Σύνδεσμοι Διαιτητών, Σύνδεσμοι Φιλάθλων, Κοινωνιολόγοι, Ψυχολόγοι, πρώην χουλιγκάνια στα 40 τους να μιλάνε με πλάτη στην κάμερα, ΠΣΑΠ, ΠΣΑΤ, ΠΑΦ, ΠΟΥΦ, Κώστας Δεληγιάννης και Στράτος Σεφτελής.

Το «Βία στα Γήπεδα» είναι κάτι σαν εγχώριο Κυπριακό, με την πολλή βασική διαφορά όμως, ότι το Κυπριακό είναι όντως ένα πρόβλημα που η επίλυσή του είναι δύσκολη και απαιτεί θυσίες. Το «Βία στα Γήπεδα» είναι το χαϊδεμένο παιδί της ελληνικής κοινωνίας, το παιδί που όλο το μαλώνουμε αλλά πάντα το συγχωρούμε, πάντα του δίνουμε κάθε περιθώριο για την επόμενη σκανταλίτσα του, γιατί κατά βάθος όλοι το αγαπάμε και όλοι το μισοκαμαρώνουμε.

Και τώρα αν τυχόν κάνεις σχόλιο για να συνεισφέρεις κι εσύ τη δική σου γνώμη για τα αίτια του φαινομένου, για την ευθύνη των παραγόντων και του οπαδικού Τύπου, για την αδράνεια της αστυνομίας και την έλλειψη πολιτικής βούλησης, νομίζω ότι επιτέλους θα αρχίσουν τα πράγματα να μπαίνουν στο σωστό τους δρόμο, νομίζω δηλαδή ότι ήρθε η ώρα να ανοίξει από αυτό εδώ το ιστολόγιο ο

ΦΑΚΕΛΛΟΣ ΒΙΑ ΣΤΑ ΓΗΠΕΔΑ

' ' '

' '

'